Het is geen groot noch opvallend uithangbord dat de oprit naar Polly’s Ranch for special kids naast huisnummer 68 in de Ganzendries in Oplinter aangeeft. Maar misschien is dat geen toeval: het zijn de kinderen met een beperking die, samen met de pony’s, centraal staan in dit prachtige initiatief. TienenTroef had een gesprek met Polly-Anna De Graeve, bezielster van Polly’s Ranch, en kreeg een rondleiding op de ranch.
Wie is Polly-Anna De Graeve?
“Ik ben mama van 3 kindjes en actief in de opvang voor kwetsbare gezinnen. Ik werk momenteel nog halftijds maar het is de bedoeling om hiermee op termijn te stoppen want mijn job is moeilijk te combineren met Polly’s Ranch.
Het idee voor Polly’s Ranch is 3 jaar geleden ontstaan. In 2014 ben ik zwaar gevallen tijdens het inrijden van een jong paard. Ik heb toen een ruggenwervel gebroken met 2 operaties en een revalidatie van een jaar tot gevolg. Vóór die val was het al de bedoeling om ‘iets’ met kinderen te doen maar dat was toen nog niet concreet. Maar tijdens de revalidatie werd het duidelijk: ik wilde iets doen voor kinderen met een beperking, ‘kinderen die net iets anders zijn’ zoals ik ze graag omschrijf.”
Wanneer zag Polly’s Ranch for special kids het levenslicht?
“Ik heb Polly’s Ranch opgericht in mei 2015, samen met mijn man Kris en een vriendin, Marina Van Laer. Intussen zijn er bijna 30 vrijwilligers die mee hun schouders onder het project zetten.”
Wie zijn die vrijwilligers?
“Er zijn een aantal vaste vrijwilligers die hier wekelijks komen en ook betrokken zijn bij de VZW. Zij worden aangevuld met losse vrijwilligers. De vrijwilligers hebben een diverse achtergrond: sommigen werken in het bijzonder onderwijs of zijn verpleegkundige of kinesist. Er zijn ook mensen die niets met de problematiek van kinderen met een beperking te maken hebben, maar wel veel ervaring met paarden hebben. We zijn altijd op zoek naar nieuwe vrijwilligers want je hebt er nooit genoeg. Sommige kinderen, bv. met een hersenletsel of een progressieve spierziekte, moeten door 4 mensen begeleid worden: iemand die de pony vasthoudt, iemand aan elke kant van de pony en iemand die de les leidt. Als je dan weet dat er op zaterdag 20 kinderen kunnen zijn, dan is het duidelijk dat er veel helpende handen nodig zijn. Maar er zijn natuurlijk ook kinderen die maar 1 of 2 begeleiders vragen. Er zijn ook al vrijwilligers komen helpen via TienenHelpt.”
Vanwaar de ‘special kids’ in jullie naam?
“Dat verwijst uiteraard naar de kinderen die wij ontvangen: kinderen tussen de 4 en de 18 jaar met een mentale en/of fysieke beperking, kinderen met spasticiteit, kinderen met autisme of ADHD. Alle kinderen die op één of andere manier speciaal zijn, in de positieve zin van het woord. Net daarom noemen wij hen altijd ‘kinderen die net iets anders zijn’.”
Zijn er kinderen met specifieke beperkingen die niet bij jullie terecht kunnen?
“Neen, alle kinderen zijn welkom. Er zijn geen grenzen. Soms moeten we wel gespecialiseerd advies inwinnen. Zo hebben we onlangs een kindje met een progressieve spierziekte ontvangen waarvoor we advies hebben gezocht. Kinderen met een hersenletsel kunnen soms vooruitgang boeken terwijl dat in geval van een progressieve spierziekte in principe niet zo is. Elk kind is anders en vraagt een gepersonaliseerde aanpak. We proberen de kinderen zoveel mogelijk zelf te laten doen zoals een ‘gewoon’ kind maar dus met de juiste begeleiding. Kindjes met een looprek of een rolstoel gaan zelf mee een pony halen en helpen met het opzadelen en borstelen.”
Waarvoor kunnen de kinderen bij jullie terecht?
“Dat is voor ieder kind anders. Er zijn kinderen die liever het ‘grondwerk’ doen: poetsen, borstelen, aaien. Dat zijn dan meer snoezel- en knuffelsessies. Kinderen zonder fysieke beperking maar met bv. gedragsproblemen rijden met de pony, inclusief galopperen en springen. Kinderen die niet zelf kunnen rijden, rijden in duozit. Alles is afhankelijk van het kind: wat kan en wil het kind? Wij richten ons op het kind.”
Is er een intakegesprek met ouders die voor het eerst contact met jullie opnemen?
“Ja, inderdaad. Er wordt ook steeds een fiche ingevuld samen met de ouders: over welke beperking gaat het, is er medicatie, welke therapieën worden er eventueel al gevolgd en vooral, wat zijn de wensen van het kind. Als we het kind bv. motorisch kunnen vooruit helpen, dan nemen we dat uiteraard mee, maar het plezier van het kind staat centraal. In het begin is het vaak sowieso een beetje zoeken: niet elke therapie slaat aan en niet elke pony past bij elk kind.”
Hoe vinden de ouders jullie?
“Dat gebeurt via folders, via Facebook maar vooral via mond-tot-mondreclame. Veel ouders met kinderen met een beperking hebben via hun vrienden- of kennissenkring contact met ouders in dezelfde situatie. Veel reclame hoeven we eigenlijk niet meer te maken: ongeveer elke week komt er wel een nieuw kindje bij.”
Polly’s Ranch is voor kinderen tussen 4 en 18 jaar?
“In principe wel, maar we hebben nu ook een jongetje van 3 jaar met een zwaar hersenletsel. We zien hem hier helemaal openbloeien en dan maakt dat jaartje geen verschil. Aan de andere kant zijn er ook 2 18-plussers omdat ze hier pas begonnen zijn toen ze al 17 waren. Maar er moet wel een grens zijn. We krijgen regelmatig aanvragen voor volwassenen en dan moeten we echt ‘neen’ zeggen.”
Hoeveel kinderen helpen jullie momenteel?
“Op dit moment zijn er 70 kinderen ingeschreven. Maar niet alle kinderen komen elke week. Sommige kinderen zitten in een instelling zoals Centrum Ganspoel in Huldenberg, Pulderbos in Zandhoven en Stichting Marguerite-Marie Delacroix in Tienen. Andere kinderen wonen niet in de buurt. We hebben kinderen uit Herk-de-Stad, Leuven, Antwerpen. Voor sommige kinderen is een wekelijks bezoek gewoon ook teveel van het goede. De meesten komen om de 2 weken.”
Tijdens de rondleiding heb ik gemerkt dat de verschillende ‘huisjes’ allemaal een naam hebben. Zo is er het Snoezelhuisje. Kan je daar iets meer over vertellen?
“Het Snoezelhuisje is er voor kinderen die niet kunnen of willen rijden maar wel willen knuffelen. Dan gaan we met een van de minipaardjes naar het huisje en dan laten we de kinderen en de pony ieder hun ding doen: contact zoeken, aaien, borstelen, …Het Snoezelhuisje dient ook als time-out ruimte: sommige kinderen met autisme of ADHD moeten soms tot rust kunnen komen. Maar kinderen geven ook zelf aan dat ze even behoefte aan rust hebben.”
Kinderen met verschillende beperkingen proberen mekaar te helpen. Het is heel mooi om te zien hoe de kinderen samenwerken en 1 groep proberen te vormen.
Groeien er vriendschappen tussen de kinderen?
“Absoluut. Kinderen met verschillende beperkingen proberen mekaar te helpen. Het is heel mooi om te zien hoe de kinderen samenwerken en 1 groep proberen te vormen. Kinderen zien dat ze niet alleen zijn met hun beperking, dat is heel belangrijk. Kinderen leren niet alleen hun eigen grenzen verleggen maar ook de grenzen van andere kinderen respecteren. Zo leren ze dingen die ze thuis of ergens anders kunnen gebruiken. Hun zelfvertrouwen neemt toe.” Maar dat geldt ook voor de ouders. Ouders zien hun kinderen openbloeien en kunnen hun verhaal bij elkaar kwijt.”
Op de zijkant van de ‘Special Kids Mobiel’, de paardentrailer waarmee jullie huisbezoeken afleggen, zag ik een heel bijzondere tekst: ‘In memory of Noortje’.
“Wij hebben Noortje leren kennen in Pellenberg. Zij had maar 1 been na een amputatie wegens botkanker. Ze dacht dat ze nooit meer zou kunnen paardrijden. Maar ze is hervallen en toen dachten we: Kunnen we niet met de pony’s aan huis gaan? Noortje zou meter van het project, dat we ‘A smile for special kids’ hadden gedoopt, worden. De trailer is zo ingericht dat in de ene helft de pony kan staan terwijl de andere helft als zithoek is ingericht. Noortje is helaas in februari overleden.”
Hoe ziet een week op Polly’s Ranch eruit?
“De lesjes zijn op woensdag en op zaterdag. Zondag houden we voor de huisbezoeken van de Special Kids Mobiel. Op maandag en vrijdag plannen we bezoeken aan instellingen en zorgcentra. Zo zijn we reeds in Pellenberg geweest en in het psychiatrisch ziekenhuis Asster in Sint-Truiden.”
Hoe selecteren jullie de pony’s en de minipaardjes? Niet alle paarden komen in aanmerking, vermoed ik?
“Neen, zeker niet. Soms wordt een pony geschonken, maar er is altijd een selectie. Je moet niet gaan kijken naar een 5-jarige hengst. Of een pony die z’n oren plat legt bij een eerste contact: dan weten we meteen dat het niets wordt. Ik ben zelf al 30 jaar actief in de paardenwereld, dan weet je snel hoe het zit. We hebben ons nog maar 1 keer vergist: een paard dat wel overweg kon met kinderen maar niet met de andere paarden. Je moet er ook over waken dat de pony’s voldoende rust krijgen, zodat ze ontspannen zijn. Er zijn in totaal 9 paarden: 2 minipaardjes en 7 pony’s van verschillende grootte.”
Is de ranch het ganse jaar open?
“Dit jaar gaan we tussen Kerstmis en februari sluiten. Dan is het te koud en haken de kinderen af. Ook een aantal werken waar we nu niet aan toekomen, zullen we dan kunnen doen.”
Koken kost geld. Sponsoring is waarschijnlijk een constante zorg?
“Een lesje kost 17 euro ongeacht het aantal begeleiders, een ponydag 50 euro. A smile for special kids is gratis. We zijn dus inderdaad afhankelijk van sponsoring om te kunnen groeien. Zo willen we volgend jaar een zomerkamp organiseren waarbij de kinderen kunnen blijven slapen op de ranch voor 1 nacht of meerdere nachten. Dus organiseren we een jaarlijkse spaghettiavond of we verkopen snoepzakjes op evenementen. We doen ook mee aan De Warmste Week van Music for Life. Ook de circustent, die toelaat om ook bij slecht weer te werken en voorlopig een alternatief is voor de overkapping van de piste, is er gekomen dankzij sponsoring.”
De huisbezoeken van ‘A smile for special kids’ blijven aan de ribben plakken?
“Inderdaad, 2 kindjes voor wie we een huisbezoek hebben georganiseerd, zijn intussen overleden: Vince en Noortje. Het is niet alle vrijwilligers gegeven om hieraan mee te werken. Veel vrijwilligers willen een band opbouwen met de kinderen die ze begeleiden en dat is moeilijk met palliatieve kinderen. Je moet je ook afstemmen op de ouders: sommige ouders tonen hun emoties terwijl andere ouders zo weinig mogelijk willen laten merken dat ze het moeilijk hebben. Je hebt dus vrijwilligers nodig die een situatie correct kunnen inschatten en hun houding daarop afstemmen. Maar ook kinderen die na een operatie zwaar moeten revalideren komen in aanmerking voor een huisbezoek en dan weet je natuurlijk dat het goed komt.”
Auteur: Jan Croes
Foto’s: Polly’s Ranch
Facebookpagina Polly’s Ranch for special kids
Video Polly’s Ranch op Plattelandstv.be
