De volgende dag was het warm, zomers zelfs. Op z’n Italiaans. Een perfecte dag voor een palio. De Grote Markt liep vol met mensen. De start was nakende. Texas was op weg naar de bibliotheek. Onderweg passeerde hij een Fiat 500, met de Italiaanse vlag, op een gedeukt dak, en het steigerend paardje van automerk Ferrari op de zijspiegels gekleefd. Texas grijnsde, maar dacht meteen ook weer aan de pijn die hij overal voelde. ‘Zo’n avonturen, ze mogen niet te lang duren. Ik ben James Bond niet.’
‘Wat doet Texas nu aan de bib?’, horen we de lezers denken. Wel, toen hij en Tokyo ontgoocheld de toren van de Sint-Germanus afdaalden en onderweg, door het poortje, naar buiten keken, viel Texas’ oog plots op het bib-gebouw, zeg maar de bib-toren. Hij moest denken aan de woorden van Gaga’s mama: ‘BERG VAN K = V. DE TOREN VERJAAGT DE TWIJFEL. DE NOK’. In zijn levende fantasie zag hij een berg van boeken, een berg van K. Van Kennis, weet u wel. En Kennis leidt naar de overwinning, naar de Victorie, met grote V. De Toren van Kennis verjaagt de twijfel, het valse nieuws, de onwetendheid. Texas voelde het. Daar, in de bib, op de tweede verdieping lag, ergens, een document van Joeri, dat Texas vrijpleitte van schuld in het Rusland-incident, waar een dode viel. Het moest wel.
OK, je kan discussiëren over de waarschijnlijkheid van deze theorie. Maar het was Texas’ laatste kans, zijn laatste kogel, sa dernière cartouche. Hij was op het einde van zijn Latijn gekomen.
Aan de ingang ontmoette hij Tanja, zijn goede vriendin met Aziatische trekken, wiens mama een Japanse was. Daarom noemde men haar ook Tokyo.
Ze gaven elkaar een zuinig kusje op de wang en wandelden de bib binnen. Via de trappen kwamen ze op de 2de verdieping aan, alweer lichtjes hijgend. OK, de tweede verdieping was niet de echte nok van deze toren. Maar de derde verdieping was gesloten voor het publiek, dus het tweede was,volgens Texas, de officiële nok van de bibliotheek.
Er was weinig volk. Allicht was iedereen op de palio. De bibliotheekassistente bood hulp aan, maar Texas bedankte vriendelijk: ‘We snuisteren gewoon wat rond.’
Ze zochten urenlang in boeken, stripalbums voor volwassenen, hoorboeken, enz… Texas kwam in de verleiding er weer de brui aan te geven toen hij plots Tokyo hoorde: ‘Zeg, Texie, die lievelingsauteur van jou, hoe heette die alweer?’
Texas antwoordde: ‘J.D.Salinger!’.
‘Kom eens, Tex’, riposteerde Tokyo.
Texas zocht haar tussen de rekken, vond haar en keek haar aan. Ze staarde verbaasd terug en zei ‘’The Catcher in the Rye’ is zijn bekendste boek, niet? De vanger in het graan, in het Nederlands. Maar ik vind hier net een ander boek van Salinger. Het heet: ‘Heft hoog de nokbalk, timmerlieden en Seymour, een introductie.’ Ze legde een pauze en herhaalde: DE NOKBALK! DE NOK! DE NOK! En ik voel iets diks in de kaft.’
Texas stond perplex. De nokbalk… de nok? ‘BERG VAN K = V. DE TOREN VERJAAGT DE TWIJFEL. DE NOK’. Zou dit het dan zijn? Briljante zet, van die Gaga. Natuurlijk wist Gaga van Texas’ voorliefde van Salinger. Texas zou nooit een boek van de Amerikaanse auteur ontlenen. Waarom ook? Texas had alle boeken van Salinger en had dus geen behoefte aan een exemplaar uit de bib. In al zijn nabijheid, was een boek van Salinger de beste verstopplaats voor een document.
Texas nam het boek langzaam in ontvangst, opende zijn Zwitsers zakmes, likte zijn lippen nat, snoof een neuskeutel terug omhoog, strekte zijn nek, rechtte zijn rug, spreidde lichtjes zijn benen en begon het kaft chirurgisch te ontlenen, excuseer, ontleden. Plots viel het in zijn hand: een kleine chip. Ze hadden het gevonden! Zonder twijfel bevatte de chip de zo begeerde informatie die Texas vrijpleitte van schuld in het Rusland-incident, waar een dode viel. Texas was een vrij man!
Hij was dan ook in alle staten, behalve in Colorado en Nebraska en plaatste een vreugdedansje.
Die flinke Tokyo toch! Texas kreeg enorme spijt dat hij haar de hele tijd zo bars behandeld had. Toch was Tanja Texas blijven volgen en steunen, ook terwijl hij haar toesnauwde. Dat verdiende ze niet.
Texas sprak, doorheen zijn vreugdetranen: ‘Het spijt me Tanja, dat ik je zo slecht behandeld heb. Het kwam door de stress.’
Tokyo antwoordde: ‘Ach, het spijt me dat ik je ‘cowboy’ noemde’.
‘Het spijt me dat ik te snel reed op de kasseien van Houtem’, snikte Tony, waarop Tanja zich excuseerde dat ze zo gelachen had met de verklaring van de naam Texas.
Ruim 5 minuten werden er verontschuldigingen uitgewisseld, al ging dat uiteindelijk toch wat ver.
Zo verontschuldigde Tokyo zich voor de aanval op Pearl Harbour van 7 december 1941.
Gelukkig sloot Texas af door zich te verontschuldigen voor de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki, op 6 en 9 augustus 1945. ¨
Zo. Dat volstond wel. Zover waren zelfs Obama en Keizer Akihito nooit geraakt.
Maar plots klonk er een geweerschot. Texas en Tokyo keken verschrikt rond. Tot ze beseften dat op de Grote Markt de palio op gang werd geschoten. Ze kusten elkaar. Dit keer op de mond. Ruim 5 minuten werden er geen excuses uitgewisseld, maar wél lichaamsvocht. En ook hoop en verwachtingen voor de toekomst.
En op de Grote Markt reed een ruiter met paard victorieus over de eindlijn. Welke wijk gewonnen had? Voor Texas en Tokyo maakte het even niets uit.
