Episode 8, Splinter in Oplinter

Tony Texas had zijn Chevrolet Corvette via de Veeweidestraat en de Herestraat kunnen sturen, maar in plaats daarvan knalde hij over de kasseien van de Wijngaardestraat, langs het kerkhof. Vraag me niet waarom. Hoofdrolspelers hebben zo hun eigen karakter. ‘Over kasseien moet je snel rijden, dan voel je ze minder. Vraag dat maar aan Tom Boonen en Fabian Cancellara’, riep Texas, waarop Tanja (Tokyo) met steeds luidere stem antwoordde dat ‘Boonen en Cancellara met een fiets reden en TEXAS MET EEN KEIGEVAARLIJKE CORVETTE!’

Neen, Tokyo was niet zo blij met de hoge snelheden, die zelfs doorwinterde politieagenten deden blozen. Ook voor fictiehelden zijn er grenzen. Aan de Steenweg sloeg Texas linksaf en tufte tegen 50 kilometer per uur richting Oplinter, terwijl je er 70 mocht.

Tokyo: ‘Nu moet je ook niet vervallen in het andere uiterste, Tony. Zo dadelijk valt je Crevet nog in slaap. En vertel me nu eens: waarom noemt men jou Texas? Ik vraag het me al af sinds het einde van episode 3, toen ik jullie zag aan de zeldzame Ginkgo biloba, in de Danebroekstraat. En je ongetwijfeld honderdduizenden lezers hebben al langer hun vraagtekens. Laat eens iets los. Of wacht, ik zal raden!’

Texas: ‘Dat raad je nooit.’

Tokyo: ‘Je komt uit Texas? Je woonde er ooit? Je ben geboren in het dorpje Texas in Australië? Je vaarde ooit mee met een schip, genaamd de USS Texas? Je redde ooit een bekende Texaan of Texaanse? Laura Bush, de vrouw van? Je houdt van Texas Hold’em, poker? Je bent een grote fan van de Schotse band Texas? ZEG HET!’

‘Algoed, algoed’, siste Texas toen ze Oplinter dorp binnenreden: ‘Tijdens mijn opleiding, ik was toen al een jaar of 21, vroeg de instructeur me wat mijn lievelingsboek was. Uit ik weet niet meer welke grond antwoordde ik ‘De Texasrakkers’, van Suske en Wiske. Dit terwijl het eigenlijk ‘The Catcher in the Rye’ was, een roman van J.D. Salinger. Nu ja, dat Texas-verhaal begon zijn eigen leven te leiden en ik raakte er nooit meer vanaf’.

Tokyo keek hem stomverbaasd aan en zei: ‘Dus dat stoere Texas-gedoe komt gewoon van een Suske en Wiske-strip?’ Ze beplastte zich bijna, terwijl Texas zich met de brede Amerikaanse wagen door enkele smalle Oplinterse straatjes wrong.

Texas stopte aan een donker huis, op het adres dat Michel Wuyts hem gegeven had: geen verlichting, rolluiken af, overal spinnenwebben en een brievenbus die op half twee stond. In het maanlicht leek het wel een spookhuis.

‘Hier is het.’, zei Texas: ‘En stop met lachen.’

‘OK, Texasrakker!’ proestte Tokyo het uit. Ze liepen over het onverlichte tuinpad naar de voordeur. Texas zocht een deurbel, vond niets, liet zijn hand langs het houtwerk glijden en lap: een splinter in de hand! Hoe hij dat haatte! Texas probeerde de splinter uit zijn hand te zuigen, maar dat lukte niet.

‘Heb jij een pincet in je handtas, Tanja?’

‘Neen. Ik heb zelfs geen handtas mee, rakker. Gevaarlijk werk heb jij wel, Texas: kogels, achtervolgingen, knokpartijen… en splinters!’ Tokyo kwam niet meer bij van het lachen. ‘Oplinter en splinter: slechts één letter verschil! Wat wordt dat straks? Verstrikt in een doosje vishaken in Vissenaken?’

Texas was in recordtempo boos aan het worden, maar moest zich algauw weer beheersen, toen plots de voordeur openzwaaide. Een stem riep van ver ‘kom binnen’. Texas en Tokyo, beiden meteen drastisch gekalmeerd, stapten behoedzaam de groezelige woning binnen. Texas hield een hand op zijn Colt Defender.

In de salon zat een oude vrouw. Texas schatte haar 90 jaar. Het leven had rimpels, met de diepte van loopgraven, op haar gezicht gekerfd. En nu was ook nog Gaga, haar zoon, gestorven.

‘Wat wou je me vragen, Texas?’, rochelde het oude vrouwtje.

‘In eerste plaats mijn condoléances met het overlijden van uw zoon Gag… euh, Joeri.’ Sprak Texas.

‘Pfft, die leeghanger. Heeft nooit iets deftigs uitgespookt in zijn leven. Komaan, ter zake, wat wou je me vragen? Laat het vooruit gaan, deze episode 8 is geen longread en jullie hoofdredacteur zit zich nu al op te jagen dat dit te lang uitloopt.’

Texas: ‘Hebt u mij een pincet?’

Het duurde even voor de oude vrouw het gevraagde gevonden had. Toen Texas met het pincet aan de slag ging, vroeg hij: ‘Weet u iets over een document dat Joeri in zijn bezit had en dat mij vrijpleit van schuld in het Rusland-incident, waar een dode viel?’

Het vrouwtje dacht zo diep na dat haar rimpels in het niets verzonken. ‘Ik kan je niet veel zinnigs vertellen Texas, behalve dat Joeri er soms cryptisch over sprak. Hij zei dan de woorden: BERG VAN K = V. DE TOREN VERJAAGT DE TWIJFEL. DE NOK. Ja, dat zei hij daarover….’

‘BERG VAN K = V. DE TOREN VERJAAGT DE TWIJFEL. DE NOK.’ herhaalde Tony Texas. Plots, na veel geknoei, kon hij de splinter uit zijn hand pulken. En tegelijkertijd wist hij het! De Berg, de K van katholiek, de V van Vee, de toren die de twijfel verjaagt, duidelijk. De nok. Jaja, wat Texas zocht, bevond zich in de nok van de kerktoren van de Sint-Germanus, op de Veemarkt.

Tokyo vond het een plausibele uitleg. Beiden bedankten de oude vrouw en stormden naar buiten. Daar hoorde Texas het vrouwtje nog roepen ‘Mijn pincet!’. ‘Het ligt op het hallkastje.’, riposteerde Texas en hij sloot de voordeur.

——————

Lees ook episodes 1 tot 7.
De voorlaatste episode, 9 dus, verschijnt op deze blog op donderdagavond 2 februari.Episode 10, de finale, wordt live voorgelezen op zaterdag 11 februari, om 10u30, op de tweede verdieping van de stadsbibliotheek.

TXS8