Help, ik zoek een werkplek zonder zorgen!

Onze huisfotografe Lotte Hendrickx was tijdens de zalige Indian Summer die we nog in de schoot geworpen kregen naarstig op zoek naar een goede werkplaats. En die vond ze ook. Een flashback naar die letterlijk en figuurlijk warme periode vol zonneschijn en wedding bliss (en prestratiedruk). 

Het ‘huwelijksseizoen’, en zo ook het goede weer, loopt op zijn eind, al lijkt de zomerzon dit jaar later dan normaal klaar om zijn boeltje te pakken en plaats te ruimen voor het herfstseizoen. Ik, (huwelijks)fotograaf zijnde, ben daarentegen wél op tijd klaar om mij op te maken voor de herfstperiode. Met alle plezier ruil ik dan ook mijn casual-chique outfits in voor iets comfortabeler. Klaar om de strijd aan te gaan met de duizenden foto’s, die ik gedurende afgelopen seizoen nam en bij deze dus wachten op afwerking. Niet enkel de foto’s hunkeren naar aandacht, ook de koppels wachten in ongeduld om hun dag te herbeleven aan de hand van mijn reportages.

Tussen dat romantische feestgedruis door, ben ik deze zomer ook nog eens verhuisd. Mijn drukke werkagenda zorgde ervoor dat er geen tijd over bleef om alle gevulde dozen ook weer uit te pakken. Zittend achter mijn bureau, klaar voor enkele weken ‘daten’ met mijn computer en de huwelijksreportages, voel ik de druk van alle onuitgepakte dozen op mijn schouders. De verhuisdozen zijn volgeduwd met herinneringen, die stuk voor stuk om mijn aandacht vragen. Uiteindelijk geef ik me dan ook gewonnen, begin met uitpakken en laat de stapel bewerkingen links liggen…Uiteraard voel ik me ’s avonds schuldig en word me er bewust van dat thuis werken dus geen goed idee is.

Maar waar kan ik dan wel naartoe om mijn tanden in het werk te zetten? In de bib gaan zitten, zoals tijdens de examenperiode, is een optie, maar erg gezellig kan je dat natuurlijk niet noemen. Ik besluit dan ook wat rond te vragen bij vrienden naar betere alternatieven en kom zo uit bij ‘3L buurtkantine’, de nieuwe zaak van Lisa-Marie Vrancken. Ik vind het ook meteen een plus punt dat ik Lisa-Marie al ken van een eerdere fotoreportage voor Tienentroef. De bar biedt naast de gekende lekkere homemade snacks en drankjes ook een ‘coworking space’ aan. Dit zou dus wel eens de ideale oplossing kunnen zijn voor mijn probleem. En ik besluit het erop te wagen.

Twee dagen later wandel ik er om half 11 binnen. De zaak gaat open om 10 uur, maar ik wou zeker niet opdringerig overkomen en als eerste aan de deur staan. Al merk ik, eens binnengekomen, dat al enkele werkmensen zitten te tokkelen op hun laptop. Lisa-Marie ontvangt me hartelijk en toont me een rustige plek dicht bij een stopcontact, waar ik aan de slag kan.  Ik bestel meteen een homemade Ice tea. En eens geïnstalleerd voelt het er meteen veel huiselijker aan dan gedacht.

Vanaf dat moment doet ze telkens teken, als ze merkt dat ik met andere dingen bezig ben, om mijn focus weer te brengen waar hij hoort.

Aangezien ik niet de enige ben, die het thuisfront inruilt voor dit alternatief, voel ik de druk om me in stilte te concentreren en wel degelijk te werken aan de beelden. Ik kan me met gemak 2 uur non-stop focussen op mijn bewerkingsprogramma’s. Maar dan gaat het achteruit en eist de sociale media mijn aandacht op. Lisa-Marie heeft het in de mot en komt een praatje maken. Ik leg haar uit wat me hier bracht en ze begrijpt dat het belangrijk is dat ik mijn focus op de foto’s hou. Vanaf dat moment doet ze telkens teken, als ze merkt dat ik met andere dingen bezig ben, om mijn focus weer te brengen waar hij hoort. Het helpt me echt om door te zetten. De berg werk slinkt overduidelijk.

Lisa-Marie bereidt me ook op tijd voor op de middagdrukte. Ze laat me nog voor deze wervelwind start, kiezen uit haar lunchgamma. Op deze manier ben ik zeker dat ik kan eten, waar ik echt zin in heb. Ik kies voor één van  de reeds gekende (salade-)bokalen, gewoon omdat ik benieuwd ben naar het concept. De ingrediënten zijn in mooi geschikte laagjes in de bokaal aangebracht, wat er fantastisch uitziet. Maar eens het middag is en ik de lunch voorgeschoteld krijg, sla ik toch lichtelijk in paniek. Hoe ga ik dit in godsnaam ‘elegant’ opeten. Lisa-Marie merkt dat ik wat onwennig kijk naar het bord en de bokaal en geeft dan de tip om eerst goed te schudden met de bokaal en de inhoud dan op mijn bord te gieten. Ik doe dit dan ook, met een hemels resultaat! Het is zalig om, even weg van mijn laptop en het werk, mijn voeten onder tafel te kunnen schuiven en te genieten van mijn lunch en bijhorende service. Even vergeet ik dat ik gekomen was om te werken.

Ondanks de soms afwijkende gedachten verloopt de namiddag ook vlot. Tegen sluitingstijd heb ik net één volledige reportage afgewerkt. Dat koppel kan ik dus al gelukkig maken. En niet alleen het koppel, maar ook ik ben gelukkig met het verzette werk. Beeldbewerking is me nooit eerder gelukt aan zo’n strak tempo. Stiekem ben ik zelfs wat trots op mezelf, hier was ik thuis nooit in geslaagd. En het belangrijkste van al. Niet alleen mijn werk is er sterk op vooruitgegaan, ik heb ook nog eens lekker gedronken en gegeten zonder al te veel tijdsverlies. Ik trek dan ook tevreden de deur van de 3L buurtkantine achter me dicht. Dit was echt waar ik naar op zoek was. Zonder enige twijfel zal ik in de toekomst terugkeren naar deze bar om aan de slag te gaan. Ik raad het ook iedereen die wat moeilijkheden heeft met thuiswerken aan. Zelfs voor studenten kan het een inspirerende studieplek zijn. Al hoop ik dat het ook niet te populair wordt of ik zal in de toekomst naast mijn lunch ook mijn werkplekje tijdig moeten reserveren.

Auteur: Lotte Hendrickx

Fotografe: LOHX Photography