Kubb Toernooi 26-08.

Laat ik meteen met de deur in huis vallen.

Vaststelling 1:

Toen ik zaterdagochtend met de fiets koers zette naar het Martelarenplein voor het allereerste “Twisted Kubbers – Kubb-toernooi”, wist ik eigenlijk niets van kubben. Ik had al wel eens gekubd op de obligatoire familievakanties, maar later op de dag zou ik begrijpen dat de provencaalse variant waaraan sporadische kubbers zich schuldig maken, slechts een afspiegeling is van de sport die ik de hele dag zou beoefenen.

Vaststelling 2:

Kubben wordt te pas en te onpas benoemd als een ‘vikingtraditie’ die na een lange winterslaap herontdekt is. Het toeval wil dat ik als leerkracht geschiedenis al jarenlang “De invasies van de Noormannen” in mijn curriculum heb zitten, maar mijn leerlingen tot op heden nooit bronnen heb kunnen voorleggen waarin wordt verteld dat de noeste roeiers uit het noorden onderweg wel eens poogden halt te houden om met wat kleine houten balkjes en cilinders naar elkaars schenen te gooien.

Vaststelling 3:

Op het einde van de dag was ook duidelijk dat er voor kubben niet noodzakelijk een voorgeschreven dresscode bestaat, tenzij dat het stoere, getatoeëerde manvolk naarmate de dag en de bierconsumptie vorderen, voorzichtig besloot om het bovenlichaam te ontbloten. In ieder geval viel ik in mijn colbertjasje, kopje koffie in de hand meteen uit de toon.

Maar daarmee zijn mijn grootste vooringenomenheden uit de weg geruimd. We hadden de Twisted Kubbers al bij verschillende gelegenheden getroffen en waren dus enthousiast om met het blogteam op te dagen op hun allereerste toernooi. Hoewel er van die organisatorische maagdelijkheid niets terug te vinden viel in de allesomvattende opzet van het evenement. Er was letterlijk aan alles gedacht: elke ploeg kreeg een kleine goodiebag, er was een kleine demosessie voor de Kubb-leken voorzien (aanwezig!), drank, eten, ijsjes, kinderanimatie en een soundtrack die ons doorheen de dag meer dan eens zou verrassen.

Kubben lijkt op het eerste zicht niet erg complex. Wie als eerste de blokjes van de tegenstander kan omgooien en daarna de koning weet te vellen, wint het spel. Maar in realiteit komt er veel meer bij kijken. In onze openingswedstrijd tegen een viertal sympathieke West-Vlamingen, werd snel duidelijk dat het een spel is dat met veel tactiek en techniek gespeeld dient te worden. De heren, die thuishoren in de top 20 van Belgische kubbers, hadden snel begrepen dat ze met een stel verse Kubbelingen te maken had en namen, na hun erg snelle overwinning, de tijd om ons een aantal basistechnieken aan te leren. Sympathieke jongens die Kubbers.

En dat werd de rode draad doorheen de dag: ploeg na ploeg die wie troffen waren erg sympathieke peren, die allemaal met heel veel spelplezier stonden te Kubben. De sport wordt gekenmerkt door veel camaraderie en respect, met applausjes voor de tegenstanders als die een mooi punt weten te scoren. Naarmate de middag vorderde, samen met de consumptie van het gerstenat, veranderde het terrein regelmatig in een gezellige bijeenkomst waar afhankelijk van het muziekje dat door de boxen knalde, afwisselend headbangsessies en polonaises over het Martelarenplein trokken.

Acht wedstrijden lang hebben we ons verweerd tegen ploegen van allerlei pluimage: vriendengroepjes, semi-professionelen in uniforme shirtjes, hele gezinnen op daguitstap en de obligatoire ploeg van lokale dronkaards. Elke wedstrijd hielp om je eindpositie te bepalen. Het was dan ook een gelukje dat we op ons parcours twee ploegen troffen die het toernooi al hadden opgegeven en dankzij hun forfait ons onze eerste overwinningen bezorgden. De laatste wedstrijd van de dag moest ons opus magnum worden. Met alle kennis die we over de hele dag hadden vergaard, wierpen we onze zonverbrande ledematen voor een laatste keer in de strijd en… met succes! In een marathonwedstrijd wisten we tweemaal de koning te vellen en onze eerste (en enige) waarlijke overwinning te vieren. Grouphug! Een welverdiende 19de plaats van de 24 deelnemende ploegen.

Onze odyssee in het land van de Kubbers is een vermoeiende maar meer dan vermakelijke expeditie geweest. Volgend jaar zijn we beslist opnieuw van de partij, vestje aan en koffietje in de hand!

auteur: Alain Van Den Broecke