We’ve all been there (of ook niet). Dat aparte moment wanneer de geestelijke vooraan in de kerk zijn schaapjes uitnodigt om elkander de hand de reiken, en luidop – of in het allerbeste geval oprecht- elkaar de Vrede van God toe te wensen. Ontwakend uit je spirituele roes verkruimel je het Heilige zand in je ogen tot zuurstof en tover je je zondagse glimlach tevoorschijn. De jouw omringende spiegel van glimlachende hoofden belooft je dezelfde aanblik terug te kaatsen, zoals dat betrouwbare spiegels betaamt. Blootstands en zuiver van geweten lardeer je dit Heilige Moment met een welgemeende handdruk, klaar. Kunnen we weer verder voor een week, laten we hopen dat in de daartussen gedijende 7 dagen niemand het ritueel vergeet, of erger, geringschat.
Aanpalend aan deze bespiegeling, durven we ons de moeite getroosten om die paar minuten van deugdzaamheid uit zijn kerkuilperspectief te halen en in onze mussenhoofden te laten rijpen. Nietig en stoffelijk als we zijn, zou het van onverstandigheid getuigen dit Heilige Moment op theologisch vlak onder de loep te nemen. Daarvoor kunt u naar verluidt terecht bij één van de ontelbare bibliotheken die over dit onderwerp zijn volgeschreven. Maar het is de volgende gedachte die ons niet loslaat: hoe miljoenen mensen elke week opnieuw en masse elkaar, zonder enige vooringenomenheid, de hand schudden, elkaar het beste wensen, elkaar vervolgens weer loslaten en hun ding laten doen. Of ze elkaar daags nadien weer beduvelen in het midden gelaten, blijft het fascinerend hoe die paar minuten tijd een brug opbouwt die voor velen de enige menselijke brug is die ze de rest van de week te zien zullen krijgen. Een brug waar je voor kiest, en die je naar hartenlust bewandelen kunt, ongeacht je afkomst of levenswandel. En zoals bij zoveel zaken in het leven komt het er dan op aan om te durven. Als een net afgestudeerde burgerlijk ingenieur voor het eerst een brug bouwt, stelt niemand zich er vragen bij of die brug daadwerkelijk veilig zou zijn, hij is immers gebouwd op rede en een snuifje natuurkundige goochelarij. Pragmatisch als we zijn, zal de keuze altijd eerst door nut bepaald worden en niet door de vraag ‘Ja maar, die snotneus heeft dit nog nooit eerder gedaan’. Anders dan de reële bruggen die ons leven opluisteren, zijn de overspanningen die we in ons dooie eentje uit het niets trachten te leggen tussen mensen zelf . Kijk maar uit, geen diploma dit of dat aan de muur. Niks wetenschappelijke fundamenten, generlei natuurwet om dit soort experimenten op te vestigen. Betrouwbaarheid nihil, a priori zo u wil. Maar is de ziel van dit soort bruggen dan werkelijk zo ver uiteenliggend? Is een menselijke, of een creatieve brug dan zoveel nuttelozer dan zijn stenen broertje? Ook als dit betekent dat we hierdoor nieuwe wegen kunnen begaan en onontgonnen terrein kunnen verkennen? Akkoord, het is hier comfortabel vertoeven in onze comfortzone van ‘tv-kijken is tof’, ‘morgen eten we pasta’ en ‘pintje drinken met de maten’. Dit paradijsje gunnen we u van harte. Maar het schijnt dat pasta lekkerder smaakt met een kruidig kaasje erbovenop. Laat dit kaasje nu net aan de andere kant van de brug liggen. Uw nutsminnend hart zou dus in beide gevallen even hard moeten bonzen.
Even terug naar de oorspronkelijke vraag . Durven dus. Want wat zijn bruggen als je ze niet durft te bewandelen? Juist ja: blokken beton die rijp zijn voor de sloopmolen. Besodemieter ons niet met waanbeelden van eenheid in verscheidenheid en originaliteit als je ervoor kiest om enkel de ene oever te begaan, en de andere slechts van in de verte aan te gapen. Met Kunstroute Tienen wensen we zeer openlijk de kaart van de bruggen uit te spelen. Als onafhankelijke speler bouwen we aan bruggen over generaties, kunstvormen, haarkleuren, speekselsmaken, en ja , ook religies heen. Geen haarkloverij over beter-slechter, wel een portie no-nonsense bruggenbouwerij in de gemeenschap die we met z’n allen in dit Hagelandse speldenkopje op de landkaart vormen. Kunstenaars van velerlei achtergronden durfden samen te bouwen aan de brug van diversiteit die we openstellen op 6 mei. Een experiment dat qua context ver van het zondagse rondje handjeschudden ‘Vrede zij met u’ afligt, maar evenzeer de weg van menselijke verbroedering en wederzijdse leerprocessen nastreeft. Apart wordt het zeker, maar wel samen met u hopelijk.
Auteur: Nele Sterkendries
Facebookpagina Kunstroute Tienen
