De horror van het kind-zijn in één beeld: een meedogenloze volwassene neemt 5 puzzels uit de kast en werpt alle stukjes voor het tandeloze gedrocht op de tapis plein. “Hou u stillekes bezig”, luidt de opdracht, en weg is hij, die in rust zijn krant wil nemen, gespeend van kindertranen en afgedwongen aandacht van het dwergje dat daar voor hem kruipt. Dwars door elkaar, kleuren, motieven, grote, kleine stukjes en – tot overmaat van ramp – stukjes die in hun val richting nergens, of toch, ergens onder een kast, voor beroering zullen zorgen. Om de daaropvolgende nachten het kinderlijke hoofdje te laten tollen rond dat ene stukje dat de ultieme, prachtige puzzel van voltooiing onthoudt. Een vormeloze kleurenbal, daar, voor je uitgekotst op het vloerkleed.
Wie opgroeide in een tijd waarin Duplo, Meccano of – God beter ‘t – Kinder Surprise de kinderglimlach regeerde, beseft waarover we spreken wanneer we terugblikken op dat ijzige ogenblik waarop je als kind naar die berg puzzelstukjes kijkt, en weet dat dit je enige entertainment zal zijn voor de aankomende tijd – althans: zolang de volwassene je hiertoe beveelt en zich sadistisch verkneukelt over jouw eindeloze taakstraf. De onmacht, en het alomtegenwoordige besef dat je kennis en kunde te beperkt zijn om dit soort karweien te klaren… Meer nog: dat je je zielenrust bij het grof vuil mag parkeren totdat die godverdomse puzzels elk hun eigen vorm hebben gevonden, om dan vervolgens voorgoed weer af te brokkelen en te verdwijnen in de doos. Een ander paar handen zal dezelfde puzzel later weer ter hand nemen en denken ‘hoe heeft iemand dit ooit voor mekaar gekregen?’ Grabbelen, passen en herpassen vergroeien tot een natuurlijk instinct, en je oog vangt steeds gerichter op wat bij elkaar past en wat niet. Geduld, doorzetting en adrenaline gieren door je lijf. Soit, conditionering op z’n mildst, die later in je leven nog van pas zal komen. Je relatie, werk of financiën zullen er ooit baat bij hebben, alleen besef je dat als neuspeuterende nitwit nog niet.
De rust die uitgaat van een na uren zwoegen verkregen puzzelbeeld, schijnt gelijkaardige effecten te hebben als een heerlijke portie seks.
We spreken anno 2017. Duplo ligt inmiddels stof te rapen op zolder. Kinder Surprise vreten we nog wel van tijd tot stond, maar de inhoud van dat ei sorteren we al gauw in de roze vuilzak. De puzzels die ons allen nu omringen, zijn minder zichtbaar, maar eens te intensiever geworden. Ze dwingen je tot slapeloosheid, duwen je tot het randje van de wanhoop, maar weten je altijd met verbazing te slaan wanneer ze eindelijk voltooid zijn. De rust die uitgaat van een na uren zwoegen verkregen puzzelbeeld, schijnt gelijkaardige effecten te hebben als een heerlijke portie seks, of ook wel yoga op een bergtop ofzo.
Wie zich afvraagt hoe het intussen met de Kunstroute Tienen puzzel gesteld is, kunnen we met een gerust geweten op het hart drukken: “Kom kijken, hij is klaar. Hij ligt er niet zo lang meer, vooraleer hij weer in de doos verdwijnt. Pakweg tot 6 mei, tussen 16u en 22u. Kom heen en verkneukel uw volwassen hart over de schoonheid die deze zeer vastberaden kleuters u willen tonen. Het zal u goed doen. En wie weet slaat u zelf weer aan het puzzelen.”
Auteur: Nele Sterkendries
Facebookpagina Kunstroute Tienen
