Wat voorafging: Joeri (Gaga) stortte neer in natuurreservaat Het Aardgat. Tony (Texas) en Tanja (Tokyo) vonden Joeri, die geklemd zat in het wrak van de Cessna. Ontsnappen was onmogelijk.
Maar toen het die avond begon te duisteren, besefte Texas dat Gaga wel degelijk ontsnapt was. Via de finale achterdeur: de dood. Gaga blies zijn laatste adem uit in het Regionaal Ziekenhuis te Tienen. Gaga bevrijden uit het vliegtuigwrak had sowieso veel tijd gekost en al die tijd was de Rusland-liefhebber in een diepe coma verzonken.
‘Hell and Devil’, brieste Texas: ‘Zo zal ik het nooit te weten komen.’
‘Wat te weten komen?’, vroeg Tokyo bezorgd. ‘Ach laat me met rust, Tokyo’, foeterde Texas aan de receptie, op weg naar de uitgang. ‘Hé, rustig nu maar, Cowboy!’ protesteerde Tokyo.
Aan de uitgang van het ziekenhuis stond een cameraploeg van het satirische programma ‘De Initiële Wereld’(DIW). De presentator draaide zich naar Texas en zag een dankbare prooi.
‘Goeiedag mijnheer, de Palio (lees episode 3) is een recent evenement in Tienen, maar oorspronkelijk was het een eeuwenoud gebruik. Weet u uit welk land de Palio komt: Spanje of Portugal?’
Dat moest er nog bijkomen. Luk Hakens was weer in town! Vijftig interviews afnemen, de drie belachelijkste antwoorden monteren en hopla, Tienen werd weer als achterlijke stad geportretteerd. Texas had Hakens het liefst van al het ziekenhuis ingeslagen. Maar, ten eerste: dat mag niet van de wet. En ten tweede: Luk Hakens was al in een ziekenhuis. ‘Krachten sparen, Texas’ fluisterde Tony zichzelf in. Hij monteerde zijn beminnelijkste lach en antwoordde, met de microfoon onder zijn neus, kort, sissend: ‘Porco Dio, Luk, vattene via da qui’ (Italiaans voor ‘Verdomme, Luk, ga hier weg’).
Hakens, die de Italiaanse hint begrepen had, probeerde het nog even met een ‘Denkt u dat de wereld plat is, net als de wereldkaarten?’
Als reactie trok Texas zijn Colt Defender en schroefde snel een knaldemper erop (geen geluidsoverlast in een ziekenhuis!). Vervolgens schoot hij de banden lek van het busje van DIW, dat kort aan de ingang geparkeerd stond.
‘De wereld is niet plat Luk, maar je banden wel’. Texas knipoogde naar de camera en verliet grijnzend de receptie en sloeg linksaf, richting spoed en dan weer linksaf, naar de tuin van het ziekenhuis. Tokyo trippelde hem na.
Texas stapte op het gloednieuwe wandel- en fietspad, dat liep van het kerkhof aan de Aarschotsesteenweg, langs de woonzorgwijk van het Park Passionisten, de Carrefour, door het tunneltje onder de Albertvest, zo over de gronden van het oude Lyceum, door het park van Campus Mariëndaal, over het oude voetbalpleintje, zo, tot aan het oude parochiecentrum, over de Oude Vestenstraat, langs de doorsteek tot op het pleintje aan de Stadsbibliotheek, het Suikermuseum en hop, de Grote Markt op! Deze langgerekte parkweg, van aan de rand tot in het hart van de stad, met een wandel- en fietspad, was een zegen voor de schoolgaande jeugd. De kinderen passeerden slechts enkele malen een straat, maar de oversteekplaatsen waren veilig. Ook voor de vele ouderen die er woonden, was de ‘parkweg’ een geliefd oord, met de vele bankjes, bomen, struiken en, kortbij het oude parochiecentrum, een heuse petanquebaan.
Texas zette zich in de tuin van het ziekenhuis op een bankje. Een bankje aan de Lourdesgrot, met een biddende Maria. Texas was niet gelovig, maar agnost. Hij hield de deur op een kier. ‘What you see is what you get’, was Texas’ stelling: ‘Ik geloof wat ik zie en wat door de wetenschap bewezen is. De rest is, tot nader order, onzin.’ Maar Texas hield wél van Lourdesgrotten. Hij hield van de rust en de deemoed die er van uitstraalde. Hij zag een Maria die geen vlieg kwaad zou doen en net dàt was voor hem een spiegel, hij die zijn hele leven oplossingen gezocht had in harde actie en zijn Colt Defender.
Tokyo was naast hem komen zitten, haar kniehoog rokje wat omhoog geplooid. ‘Eigenlijk was ze een fijne meid’, dacht Texas bij zichzelf ‘en ben ik al de hele tijd kortaf tegen haar… Toch blijft ze me volgen en steunen, terwijl ik haar zero informatie geef. Dat verdient ze niet.’ Texas liet het hoofd hangen. Zijn blik dwaalde af. ‘En ze heeft ook mooie knieën, en eigenlijk ook best mooie benen, en laten we wel wezen: ze is gewoon een knappe vrouw, tout court. Wat ben ik toch een buffel geweest. Tijd voor wat hoffelijkheid, Tex!’
Tony aarzelde, hapte even naar adem en zei dan: ‘Tanja, herinner je je nog, een vijftal jaar geleden, dat de pasverkozen president van de Verenigde Staten, president Trunk, afgezet werd via een impeachment-procedure? Zeldzaam hoor, zo’n afzettingsprocedure! Slechts twee presidenten werden onderworpen aan zo’n procedure: Andrew Johnson in 1868 en Bill Clinton in 1999, je weet wel, met de Lewinsky-affaire. Beide keren kwam het niet tot een afzetting. Maar bij Trunk wel!’
Texas ademde tweemaal diep in: ‘Wel Tokyo, zowel Gaga en ik waren betrokken bij die impeachment-procedure. En weet je waar ik nu pas aan denk? Misschien is toch niet alles verloren. Gaga’s moeder woont immers in een Tiense deelgemeente. Misschien kan zij ons meer vertellen?
Tokyo stond versteld van wat ze net gehoord had, en toen ze uiteindelijk iets wou zeggen, riep Texas al ‘Komaan, snel! Naar de Corvette!’. Op de Grote Markt werd het startschot gegeven voor de kwalificatieritten van de Palio.
