Wie woont er in Tienen achter huisnummer 10? In onze stadswandeling bellen we eerst aan in de Beauduinstraat waar we stadsfotograaf Steven Massart treffen. Hij vertelt ons zijn levensverhaal.
De laatste 2 jaar van het middelbaar heb ik in het Atheneum van Tienen doorlopen. Pendelend met de trein tussen Leuven en Tienen. Een fijne tijd waarin ik – intussen alweer 23 jaar geleden – ook mijn echtgenote heb leren kennen. Later, na mijn opleiding tot fotograaf in Brussel, ben ik opnieuw in Tienen beland. Twee verdiepingen met veel grote kamers boven een krantenwinkel voor 12.000 frank of een klein studentenkot van 15.000 frank? De keuze was snel gemaakt!
Noodgedwongen – mijn huisbaas zag graag wat centen – was ik wel een hele tijd als arbeider aan de slag bij Bosch. Direct volledig zelfstandig beginnen als fotograaf zat er jammer genoeg niet in. Drie jaar later – we woonden toen in de Peperstraat – en heel wat ervaringen als arbeider en winkelbediende/fotograaf rijker, waagde ik wel de sprong.
Toen ik pas in Tienen toekwam zag je veel leegstand en verkrotting. De leegstand – waar jammer genoeg veel steden mee kampen – was ook in Tienen nadrukkelijk aanwezig. Intussen werden gelukkig al heel veel krotten opgeknapt of vervangen door nieuwbouw. Onder de handelaars heerste ook een zeer groot wijkgevoel. Een kleine stad als Tienen was opgedeeld in een 5-tal handelswijken. Amper enkele straten groot, zeer weinig onderlinge communicatie en elk met een eigen agenda. Een braderie in de Leuvensestraat en een week later in de rest van de stad. Ook dat is gelukkig stilaan verdwenen.
Maar het moeilijkste was toch de heersende mentaliteit in de Suikerstad: elders is alles beter … De Tienenaar heeft nogal de neiging om negatief te denken en te spreken over de eigen stad terwijl we best wat trotser op Tienen mogen zijn, want alles wat je nodig hebt kan je hier vinden. Grote ketens en kleine boetiekjes, een hapje en een drankje, stad en platteland: het ligt allemaal binnen handbereik.
“ We zouden best wat trotser op Tienen mogen zijn, want alles wat je nodig hebt kan je hier vinden.”
Gelukkig is de mentaliteit stilaan aan het keren dankzij verschillende interessante initiatieven. Tienen Draait Rond (intussen heeft Kwixx de fakkel overgenomen) heeft destijds, volgens mij, de aanzet gegeven om de handelaars meer te verenigen. Handelaars die samen kleine en grote (gratis) evenementen opzetten voor de stad? Fantastisch toch! Of ParkLife, een kleinschalig burgerinitiatief van Peter Van Impe (architect), Philippe Liesenborghs (opgewekTienen) en Dirk Masquillier (Riso), dat intussen alweer aan de 5de editie toe is en 4 zomerweekends lang een hoop volk op de been brengt. Suikerrock ook, het grootste stadsfestival van Vlaanderen. Afgelopen zomer werd het drukke zomerprogramma nog verder aangevuld met een reeks andere initiatieven van zowel de stad Tienen als burgers en handelaars allerhande.
Op professioneel vlak heb ik sinds een aantal jaren de omgekeerde beweging gemaakt. Daar waar ik vroeger vooral lokaal en regionaal werkte, vind je me nu overal in Vlaanderen. Destijds maakte ik een opvallende intrede in de handelswijk van de Peperstraat. Ik maakte er van elk lid een portretfoto en toonde al deze foto’s in mijn etalage. Door onder andere Tienen Draait Rond en de Tiense Businessclub, bouwde ik daarna een mooi netwerk uit in eigen stad. Het voordeel van een kleine stad is immers dat je snel iedereen leert kennen als je dat zelf wil.
Na een kleine 10 jaar als allround fotograaf gewerkt te hebben, besloot ik me verder te specialiseren in architectuur- en interieurfotografie. Kort na een lange babbel met vriend en architect Peter Van Impe, zat ik op een bus vol architecten en architectuurstudenten richting Lausanne. Drie dagen ondergedompeld in architectuur, van project naar project. Nadien volgden nog trips naar onder meer Zwitserland, Groot-Brittannië, Nederland, Noorwegen en Frankrijk. En binnenkort Portugal. Een mens is nooit te oud om te leren, al doe ik dat liever niet vanuit een aula.
De drang om alsmaar beter te worden in datgene wat ik doe, heeft ertoe geleid dat ik in 2012 mijn Europese QEP-kwaliteitslabel in architectuurfotografie heb behaald. Sindsdien is het allemaal razendsnel gegaan en hebben de communiefoto’s en huwelijksreportages plaatsgemaakt voor architectuur- en interieuropdrachten in het hele land.
Reporter: Kim Rutten
Fotografe: Lotte Hendrickx
Volgende week deel 2 van het interview met Steven Massart: “Ik stelde me kandidaat als stadsartiest omdat ik op mijn manier Tienen in een positief daglicht wil stellen.”
