Cindy Persoons (42) is geboren en getogen in Tienen, woont in Leuven, maar de band met Tienen is altijd gebleven. Zij stuurt het team aan dat jouw toegangsbandje controleert. Zij coördineert de mensen die je als eerste ziet als je de mainstage betreedt.
Cindy, leg eens uit waarvoor jij verantwoordelijk bent.
“Samen met enkele andere vrijwilligers ben ik verantwoordelijk voor alles betreft toegang tot de mainstage, van de medewerkers aan de kassa en inkompoorten tot de bandjes. De beveiliging zit echter bij een andere werkgroep. Wij hebben een grote werkgroep van meer dan 100 vrijwilligers. We zijn dan ook met 4 die de overkoepelende verantwoordelijkheid dragen. Onder de vrijwilligers zijn heel veel vaste waarden, met eveneens veel mensen van ver buiten Tienen die het fijn vinden om het festival te ondersteunen. Ikzelf ben er in 2011 ingerold door te reageren op een advertentie. Ik vond het als tiener al heel interessant, maar toen heb ik nooit de juiste weg gevonden om een jobje te versieren.”
Hoe ziet de dag er voor jou uit?
“Om 8 uur sta ik op, om 9 uur is het ontbijt om er daarna volledig in te vliegen. Vroeger ging ik slapen bij mijn beste vriendin die het dichtst bij woont, maar we hebben een mogelijkheid gevonden om een half uur slaap te winnen door in de slaapruimtes (de Manège) te overnachten. Gemiddeld hebben we 3 à 4 uur slaap en zondagnacht helemaal geen slaap, omdat we dan meteen met de afbraak beginnen. Als je iemand hoort zeggen ‘goh, het is al licht’ dan weet je hoe laat het is. Het is alleszins een ander leven dan dat ik gewoon ben als zorgleerkracht in een school in Leuven. Het voordeel is wel dat ik niet vermoeid moet gaan werken, want ik kan nog een maand recupereren.”
Wat is voor jou een memorabel moment?
“Het is bijna een romantisch verhaal. Bijna. Het was de dag van de briefings en aan het gebouw aangekomen, vroeg ik aan een andere dame of zij wist waar we moesten zijn. Zo zijn we aan de babbel geraakt en ontdekten we dat we in dezelfde werkgroep en zelfs dezelfde shiften zaten. Zo is er een hechte band ontstaan en een vriendschap gegroeid die ook buiten Suikerrock stand bleef houden. We zeiden het al vaker tegen elkaar: ‘Als we ons nooit als vrijwilliger hadden opgegeven, dan hadden we elkaar nooit ontmoet en hadden we nooit zo’n hechte vriendschap gekend.”
“Dat is ook wat Suikerrock is. Een gezellige, grote familie. Een groep mensen die elkaar anders nooit zouden treffen. We komen soms van ver of uit een compleet andere beroepswereld. Suikerrock brengt mensen bij elkaar.”
Wie staat er nog op jouw Suikerrock wishlist?
Het is een heel utopische wens, maar mijn jeugdidolen U2 en Bon Jovi.
Cindy beëindigt ons gesprek met haar antwoord op de vraag ‘Wil je nog iets toevoegen?’ met ‘dat het plezant is! Dat het plezant is, merken we inderdaad aan de dansende en zingende vrijwilligers.
Zeg jij volgend jaar eens ‘dankjewel’ als je hen passeert?
Auteur: Evy Ceusters
Fotograaf: LOHX photography
