“Van Den Broecke!! Niet lopen!!” De bulderende stem van de zwemleraar echoot nog in mijn achterhoofd. “Levensgevaarlijk”, zo was ons geleerd en kijk nu: ik daag de goden uit door samen met 1500 anderen rond het zwembad te lopen, op luttele centimeters van de rand, op een rode loper die voor ons is uitgerold. “Eat that! Zwemleraars aller lande!”
Bij het binnenlopen van het zwembad hijgt iemand: “Al 1,9 km gedaan!” De tropisch vochtige warmte die er, in de met chloor doortrokken, zwembadhal hangt, zal haar ademhaling zeker niet hebben gekalmeerd, net zoals het adembenemende schouwtoneel van de synchroonzwemmende waterballerina’s.
Niet dat het met mijn conditie zoveel beter gesteld is. Ik had zeer bewust gekozen om voor deze eerste editie van de Piso City Run, mijn zwaarlijvige gestel slechts voor 5km te geselen. Alles voor de kunst! Fototoestel in de hand. Klaar om verslag uit te brengen voor TienenTroef.
Ik had het evenement duidelijk onderschat, waarvoor bij deze ook officieel mijn excuses. Ik had namelijk nagelaten om op voorhand online mijn nummer te reserveren, wat maakte dat ik om 17u30 samen met honderden anderen nog probeerde om een van de laatst gegeerde loopplaatsen te bemachtigen. Met succes. Nog snel even naar huis, boterhammeke met kaas eten, mezelf in mijn loopoutfit hijsen, wat tot voor 3 jaar opmerkelijk makkelijker ging.
Wanneer om 19u00 het startsein werd gegeven, was het al aan het schemeren. Er hing een elektrische opwinding tussen de duizenden aanwezigen. Het vooruitzicht naar het originele parcours dat zich aankondigde, scherpte de honger. Ik ga u de volledige beschrijving van het parcours besparen, maar de organisatie had duidelijk geen moeite gespaard om te zorgen voor een verrassend en origineel traject. Het aanschuiven bij de voor de hand liggende flessenhalssituaties stoorde niet eens omdat er op vele van die plaatsen voor entertainment gezorgd werd door muzikanten en DJ’s.
Joggen doorheen het bureau van de burgemeester, dwars door de brillenwinkel van Van Lindt of de Interbikes fietsenwinkel, aangemoedigd worden door de bewoners van campus Thuys van Heylessem, tussen de Kapucijnenstraat en Beauduinstraat, … het illustreert hoe de organisatie er in geslaagd is om de hele bevolking van Tienen te betrekken in deze gezellige avondloop. Het is de ideale drijfveer om, zelfs met een povere conditie als de mijne, door te zetten en nieuwsgierig te blijven doorlopen naar de volgende verrassing: langs waterballet in het zwembad, vuurjongleurs op het Torsinplein en in het stadspark of de uber-Tiense Swinckle Brothers, die op het podium van de theaterzaal de lopers aanmoedigden.
En trappen! Trappen! De bibliotheek stelde haar eerste verdieping open, waar je langs de brandtrap naar omhoog moest klimmen. Het is ook de meest cynische van de bib-medewerkers die het tafeltje had ingekleed dat boven aan de deur stond te wachten met een greep uit het aanbod: “Lopen”, “Uithoudingsvermogen trainen”, titels die ik beter 6 weken geleden had uitgeleend. De laatste kilometer die grotendeels op het territorium van Piso zelf was gesitueerd, was er ook eentje van trappen. Van de ondergrondse parkeergarage langs de trappenhallen zodat we alle opleidingsafdelingen zouden langslopen. Indrukwekkende school, met een indrukwekkend aanbod, dat wel… maar op dat ogenblik was ik op het gelijkvloers al tevreden geweest met een foldertje in plaats van mij verdieping na verdieping ter plaatse te moeten gaan vergewissen van de keukens, kapsalons, opnieuw cynisch te vroeg geplaatste massagebedden en gloeiende spots van de elektriciteitsafdeling. Het deed echter enkel maar meer deugd om de vele vrijwilligers te horen supporteren dat je ‘goed bezig was’ en ‘er bijna was’!
Samen afgezien. Dat verbindt mensen.
Een recordtijd is het zeker niet geworden, maar dat kan ik afschuiven op mijn reporter-duties waarvoor ik regelmatig halt hield om deze wazige foto’s te kunnen maken. Net zoals in het begin, hing er na afloop een gezellige tevredenheid onder de deelnemers. Samen afgezien. Dat verbindt mensen. Zelfs hier was er een flessenhals voorzien omdat iedereen door datzelfde deurtje naar buiten moest om zijn ‘goodiebag’ in ontvangst te nemen, ironisch genoeg onder de “Keep Moving” spandoeken van de sponsor.
Rood aangelopen gezichten die elkaar schouderklopjes geven in het Runnerscafé en vol bewondering kijken naar de lopers op het podium, die een ander parcours leken te hebben gelopen, waarvoor ze tientallen minuten minder lang hadden nodig gehad. Het was lang geleden, maar de runners-high was helemaal terug. Ter plekke gezworen om volgend jaar terug te komen en dan om de 10km te lopen. Of toch tenminste om die 2000 euro extra van Kwixx uit de loopnummertombola te komen scoren. Onschuldige hand ‘Gianni’ slaagde er namelijk in om 10 nummers te loten van sportievelingen die al huiswaarts waren gekeerd. Tot op het einde blijven is de boodschap volgend jaar. Aan de reacties van de deelnemers te horen, zijn we volgend jaar met minstens evenveel ‘atleten’. Even de zweetband aantikken voor de onvoorstelbare organisatie van PISO en al benieuwd wat ze volgend jaar voor ons in petto hebben.
Auteur: Alain Van Den Broecke
Foto’s: Alain Van Den Broecke
