Episode 9 – Gehijg op de Veemarkt

Tony (ook wel Texas genoemd) en Tanja (ook wel Tokyo genoemd) parkeerden de Chevrolet Corvette C3 uit 1974 op de Veemarkt (of de Koeimèt, zoals men in het Tiens zegt). Tony was er zeker van. Hier, in de nok van de toren van de Sint-Germanuskerk,  lag zijn schat: het document dat Joeri in zijn bezit had en dat Texas vrijpleitte van schuld in het Rusland-incident, waar een dode viel.  Joeri’s moeder, daarginds, in Oplinter had de woorden gesproken: ‘BERG VAN K = V. DE TOREN VERJAAGT DE TWIJFEL. DE NOK.’  Texas had de nodige associaties gelegd: De Berg is de Veemarkt, de K van katholiek, de V van Vee, de toren, het geloof verjaagt de twijfel. De nok. Jaja, wat Texas zocht, bevond zich in de nok van de kerktoren van de Sint-Germanus, op de Veemarkt!

‘Weet je dat het kerkbelfort, sinds 4 december 1999 UNESCO-werelderfgoed is?’, zei Tokyo, ‘En dat de beiaard 54 klokken telt? De originele beiaard is van de Antwerpse klokkengieter Willem Witlockx, uit 1723. In 1793 ontplofte een Franse poederopslagplaats op de Kazerne en de torenspits kwam scheef te staan. Die hebben ze recent weer recht gezet.’

‘Interessante info, Tokyo, ben jij hier gids, of wat?’ snauwde Texas haar af. Texas hield anders wel van de omgeving. Regelmatig ging hij verpozen op het Apostelenhof, aan de grote klok. Tot iemand op de beiaard begon te spelen. Dat vond hij maar herrie. Texas hield ook van het slingerende Vrijthof en de Trapstraat, met de uitgesleten ‘treppelkes’. Het deed hem aan Montmartre, in Parijs, denken.

Maar Texas had geen tijd voor schoonheid. Ergens boven lag zijn vrijheid. Hij schudde een bos sleutels uit zijn zak en sorteerde er een ‘passe-partout’ uit. In een mum van tijd waren ze, langs een klein deurtje, beneden in de toren beland. Met een ongelooflijke snelheid snelde Texas naar boven, via de smalle trappen, als een schaduw gevolgd door Tanja. Dat ging aanvankelijk zeer goed, maar halverwege stonden ze hijgend en voorovergebogen naar adem te happen, als vissen op het droge. ‘Zou…het…huuh.. nog…raaaa…nog…ha…ver.. hijg…zijn?’, stamelde Texas, waarom Tokyo antwoordde met een veelzeggende stilte. Toen ze enigszins tot zichzelf gekomen waren, vroeg Tokyo plots: ‘Die lievelingsschrijver van jou, J.D.Challenger, wie is dat eigenlijk?’

‘J.D. Salinger is het Tok…huh…yo’, hijgde Texas: ‘Niet Challenger. Pffft…hijg. Salinger werd geboren in 1919, in New York , was als soldaat erbij op D-Day in 1944, in Normandië, nadien het Ardennenoffensief en hij was één van de eerste geallieerde soldaten die een concentratiekamp betraden…  Na de oorlog ging hij schrijven en in 1951 kwam het legendarische ‘Catcher in the Rye’ uit (‘De vanger in het graan’). Een klassieker! Maar wat vooral opviel was zijn teruggetrokken bestaan en zijn zelfgekozen isolement. Hij sprak werkelijk nooit met de pers. In 1965 verscheen zijn laatste boek. In 1980 gaf hij uitzonderlijk een interview. En dat was het. Nooit meer iets van gehoord, tot hij stierf in januari 2010. Hij werd 91. Zullen we verder naar boven klimmen?’

‘Yep’ riep Tokyo en ze beklom het laddertje als eerste. Texas volgde, nam de ladder vast, zette zijn rechtervoet op de eerste sport, keek omhoog en… verstijfde!

Tokyo droeg een wit slipje met rode vlekjes. Texas knipperde even met de ogen en zag nu dat het rode bolletjes waren, op gelijke afstanden van elkaar. Geen accidentje dus, maar een klassiek patroon. Texas moest lachen en dacht meteen aan de bolletjestrui in de Tour de France. Wel toepasselijk. Wij klimmen immers ook, haha. Let wel, Texas was geen voyeur of een vuile snoeper die vrouwen bespiedde en al zeker niet onder de rok. Dit was ook helemaal niet intentioneel gebeurd. Het was hem overkomen. Anderzijds was hij zo vol bewondering, dat hij niet meteen besloot om weg te kijken.

Boven aan het laddertje gekomen, zag hij Tokyo geknield en voorovergebogen aan een laag houten deurtje zitten. Ook weer zonder dat hij het wou, kreeg hij plots inkijk in haar blouse. Ze droeg, zeer ‘assorti’ een witte bh met rode bolletjes. Texas besefte plots dat dit niets te maken had met het bolletjesklassement uit de Tour, maar alles met de Japanse vlag! Tokyo en de Japanse vlag! Natuurlijk!

‘Wat een uitzicht!’, zei Tanja zachtjes. ‘Zonder twijfel’ grijnsde Texas. Hij hees zich omhoog en ging naast Tokyo zitten, aan het houten deurtje, dat ze net geopend had. Het zicht was inderdaad fenomenaal. Vanop deze hoogte hadden ze een magnifiek zicht op de daken van de stad. Voor hen lag de Onze-Lieve-Vrouw-ten-Poelkerk, het stadhuis en grotendeels onzichtbaar voor hen, maar hel verlicht door de lampen van het palio-rennen, de Grote Markt. De mooiste markt van het land!

‘Zeer mooi!’ stamelde Texas, maar plots herpakte hij zich. Texas had nu echt geen tijd meer voor schoonheid. Hij was hier wél voor het document van Joeri, dat hem vrijpleitte van schuld in het Rusland-incident. Ze klommen hoger en hoger en zochten in de toren naar documenten, aanwijzigingen, holle ruimtes, verstopplaatsen. In de nok, bij de klokken van de beiaard,…. Maar vonden niets. Niets. Het leverde niets op. Na een uur lang zoeken besefte Texas langzaamaan dat hij zich vergist moest hebben. Dit klopte niet. Als zijn analyse juist was geweest, hadden ze al lang iets moeten vinden. De moed zakte hem in de schoenen.

Teleurgesteld daalden ze terug af in de toren. Onderweg kwamen ze voorbij het deurtje, dat nog openstond. Texas keek richting Grote Markt en droomde even weg. Maar plots leek het wel alsof hij door de bliksen getroffen werd! Hij had een nieuwe ingeving! Hij keek naar Tokyo en zei: ‘Nu weet ik het zeker. We hebben ons vergist. Ik weet waar we moeten zoeken.’

De volgende episode, episode 10, de finale, wordt live voorgelezen op zaterdag 11 februari, om 10u30, op de tweede verdieping van de stadsbibliotheek. Inkom gratis!

TXS9     Grote Markt vanuit Sint-Germanus

Met dank aan Geert Huon, voor de foto uit de Sint-Germanuskerk.