Het is winter. Haal die mutsen, sjaals en handschoenen maar uit de kast! Ook al vriest het amper dit jaar, de nodige warmtebrengers zijn welkom voor een ritje op de fiets. En zo zijn we hier ook elke ochtend enkele minuten extra bezig met het inpakken van mijn zoon van drie en dochter van vijf: jassen, sjaals, mutsen en handschoenen. Aangevuld met fietshelmen en fluohesjes, want we houden het graag veilig. Ik moet er niet bij vertellen dat onze kast uitpuilt?
Als ik mijn kinderen na schooltijd ga ophalen, is het eveneens een must om even na te kijken of alle accessoires weer mee naar huis gaan. Al verschillende keren heb ik in de bakken van de verloren voorwerpen gesnuffeld naar een vermiste handschoen. Meestal zonder succes. Of heb ik eindelijk mijn troepen verzameld, ingepakt op de fiets, om dan tot de conclusie te komen dat we toch een muts missen, die ik tien minuten voordien nog zag. Hup, dan we zijn weer vertrokken voor een zoektocht van een half uur.
En zo gebeurde het dat de sjaal van mijn zoon zomaar ineens weg was. De laatste whereabouts kon ik me niet meer voor de geest halen. Het moet iets meer dan een maand geleden gebeurd zijn, juist voor de kerstvakantie. Een zoektocht door de verloren spullen op school haalde niets uit. Het uitmesten van onze eigen kasten al evenmin. Dus kozen we voor een vervangend exemplaar, uit de ‘oude mutsen en sjalendoos’. Eentje met witte hertjes. Gelukkig is mijn zoon nog snel te overtuigen als ik zelf heel enthousiast doe “Waauw, kijk! Wat een mooie hertjes! Leuk hé?!” Onze modebewuste dochter zou niet zo blij geweest zijn met de witte hertjes.
In ieder geval, we konden weer verder. Iedereen lekker ingeduffeld. Hopend dat de oude-nieuwe-hertensjaal niet verloren zou gaan tussen alle andere kleutersjalen. Ik had hem immers nog niet gelabeld met zijn naam. Gelukkig heeft hij een aandachtige juf die mee op zijn spulletjes let.
Case closed. Of dat dacht ik toch. Tot we vorige week met de fiets terug naar huis reden. Ik was me klaar aan het maken om dé berg langs het Vianderdomein op te rijden – elektrische stand op turbo en versnelling op 1 – toen mijn dochter plots luid riep “Mama, stop!”
Ik – lichtjes geïrriteerd- : “Waarom moet mama nú stoppen?”
Zij: “Ik moet even afstappen want ik heb een sjaal gezien.”
Ik: “Jij stapt helemaal niet af. Ken je die sjaal?”
Zij: “Ja, het is de sjaal van broer”
Ik – met redelijk wat argwaan -: “Allez, stap terug op. Dan rijd ik even terug naar beneden en zullen we samen gaan kijken”
Dus wij opnieuw naar beneden, naar het ronde punt. Ik hoor mijn dochter roepen “Kijk mama, daar!” En inderdaad, daar hangt een sjaal, net zoals die van mijn zoon. Hij hangt in de haag aan het ronde punt. Mijn dochter mag nu wel afstappen om haar trofee binnen te halen. Dit doet ze met de nodige trots. Mijn zoon roept enthousiast “Hé, dat is mijn sjaal!”. En het label in de sjaal zegt dat het nog klopt ook.
Zij: “Dat mag ik straks aan papa vertellen hé, dat ik de sjaal van broer gevonden heb?”
Hij: “Ik wil mijn oude sjaal aandoen!”
Ik: “Ja, dat mag je zeker vertellen zus! We gaan die sjaal eerst wassen, voordat je hem mag aandoen, broer.”
Weken na het verlies van het sjaaltje, is hij dus weer terecht. En ik moet eerlijk zeggen dat ik me blijf afvragen wat ermee gebeurd is: waar heeft hij al die weken gelegen of gehangen? Of ben ik nu echt bijna elke dag voorbij het sjaaltje gefietst, zonder dit op te merken? In ieder geval zijn we met ons heel gezin de Tienenaar die de sjaal in de haag hing dankbaar. Mijn zoon is blij dat hij weer elke dag zijn eigen sjaal aan kan doen (na de stevige wasbeurt) en mijn dochter wordt hierdoor dagelijks herinnerd aan haar miraculeuze vondst, wat haar doet blinken.
Merci!
Auteur: Lisa Debroyer
Afbeelding: A Simple Life
