Negen (correctie 8) maanden leken ineens niets meer voor te stellen, hoogstens een paar seconden tijd die ik amper kon vatten. Dat lag misschien ook aan het feit dat ik deze maand in een soort van winterslaap was beland en de ‘wakkere’ momenten eerder werden beleefd in een wazige roes. Absoluut niet waar ik me op had voorbereid. En er diende (in mijn hoofd althans) nog zoveel werk verzet te worden… . Die baby kon niets anders dan een waar kunstwerkje worden, mijn lichaam leek enkel maar tijd en energie te hebben om het wormpje verder te boetseren, en verwaarloosde al mijn rest. Mijn omgeving kon het ook niet laten om me er telkens op te wijzen hoe moe ik er wel niet uitzag.
Aaah die zwangerschapskwaaltjes…
Ik kon ze geen ongelijk geven, wallen tot op mijn knieën en rooddoorlopen ogen als die van een zombie. Blijkbaar is dat ook een (zeldzamer?) zwangerschapssymptoom: gesprongen adertjes in de ogen. De zwakste schakels gaan er het eerst aan, de billen en benen zouden helaas nog volgen. Daarbij werd ik ook nog eens aangevallen door een leger rode bultjes, die grote delen van mijn gezicht en borst veroverden. De uitslag was in mijn hoofd een stuk erger zelfs dan de puistjes die ik me uit mijn tienerjaren kon herinneren. Een vriendin probeerde mij te sussen door te zeggen dat het er allemaal helemaal niet zo erg uitzag, maar de blik op haar gezicht en de focus recht op die vreselijke bobbel op mijn wang deden mij toch serieus twijfelen aan haar woorden. Ik vermoed niet dat deze huidfase kon bestempeld worden als de befaamde zwangerschapsgloed.
Daarnaast begon ik veelvuldig gebruik te maken van mijn abonnement op het toilet, ook ’s nachts. Goed als zo een handig ding in de buurt was. Minder wanneer dat niet het geval was en het eten in de Lunch Garden wel goed smaakte, maar mijn darmen op de terugweg naar huis hun neus voor mijn gulzigheid ophaalden (het is toch de bedoeling dat je standaard zowel puree als frietjes eet in deze keet, dat is toch het hele punt?), zonder enig geduld tentoon te spreiden om mij de porseleinen troon te laten bestijgen. Geprikkelde darmen dus, nog een kwaaltje dat ik niet meteen zou linken aan die roze – al bijna naar baby geurende – wolk rond een zwangerschap. Mijn blaas was voorheen een kampioen, ik kon pipi ophouden als de beste, mijn darmen waren onoverwinnelijk na jaren het kamp- en kotleven en de vreemdste voedselcombinaties te hebben ondergaan. Nu ik zwanger ben, eet ik eigenlijk zelfs meer mainstream dan ik doorgaans gewend ben. Je zou op dat gebied eerder denken dat mijn man zwanger is. Toen ik onlangs de frigo opentrok, werd deze bijna geheel in beslag genomen door een serieus uit de kluiten gewassen glazen bokaal vol met opgelegde augurken… . Was even schrikken. De hubbie was naar de winkel geweest en had daar een goestingske gekregen.
Je kan (helaas) een hele waslijst aan (bekende en minder bekende) zwangerschapskwaaltjes aan den lijve ondervinden. Wees echter niet ongerust wanneer veel van die kwaaltjes niet voor jou van toepassing zijn. Ik geef toe dat ik me zelf vaak de vraag stelde of ik wel degelijk zwanger was toen die kwaaltjes maar uitbleven die eerste weken… . Je zal de ongemakken, one way or another, vlug genoeg tegenkomen! En elke zwangerschap is anders.
En een permanent verstopte neus. Dat is nog een niet zo standaard gevolg van het wormpje: opgezwollen neusslijmvliezen. Verdere kwaaltjes, buiten wat uitzonderlijke misselijkheid af en toe (voornamelijk wanneer ik de foliumzuur- en visoliepilletjes tijdens de ochtend door mijn keel spoelde), bleven mij echter gespaard. Ik had dus eigenlijk niet zoveel te klagen en begon al wat meer gesteld te raken op dat brave wormpje. Hoewel het idee van de hele zwangerschap toch nog best een abstract gegeven bleef voor mij (en zeker ook voor de toekomstige papa), zolang ik niet wist of we een zoon of een dochter mochten verwachten in september. En de babybuik ook nog niet te zien was… . Enkel de borsten begonnen zich prominent te manifesteren, zonder de spotlights volledig te willen innemen met een niet te stuiten aanwezigheid. My kind of girls! Ik kon me maar moeilijk voorstellen dat er een kindje in mijn buik aan het groeien was. Vond het eerlijk gezegd zelfs wat alien-achtig.
Alien vibes
Het hielp waarschijnlijk ook niet dat ik als kind een klein trauma heb opgelopen tijdens het kijken van een film waarbij een alien, samen met een groot deel van de ingewanden van de gastvrouw, uit diens buik kwam gespat. Mijn ouders waren traditiegetrouw op nieuwjaarsnacht aan het kaarten met mijn tante en nonkels, hadden maar deels oog voor ons, zodat mijn neef, nichtjes, en zus vrij spel over de tv hadden en met grote ogen de vuiligheid op het tv-scherm konden aanschouwen. Het volume werd zo laag mogelijk gehouden om de ouders niet te storen (lees: de controle te omzeilen) en niemand durfde als eerste toe te geven dat we eigenlijk véél te jong waren voor zo een film. Twee van die nichtjes zijn ondertussen zelf trotse mama van elk twee prachtkinderen, en dat heeft de schrik om mogelijk een alien en geen kindje in de buik te kweken ook wel wat getemperd. Die eerste echo’s doen dat alienbeeld wel nog niet meteen vervagen, ik waarschuw jullie alvast.
De horror duurt voort: het toxoplasmose monster
De tijd bleef wel enkele weken stilstaan toen de huisarts mij het niet zo aangename nieuws vertelde dat ik opnieuw een bloedafname diende in te plannen. Ik was net ‘Dying Young’ aan het kijken, met de toen nog roodharige krullenbol Julia Roberts. Een onbenullig detail, maar wel eentje dat is blijven hangen en ik dus maar neerschrijf. Er waren blijkbaar toch indicaties waargenomen die erop zouden kunnen wijzen dat ik besmet was met toxoplasmose, ook bekend als de kattenziekte. Mijn hart stond stil. Ik werd al sinds enkele jaren herhaaldelijk getest op deze infectie, en toxoplasmose was nooit waargenomen in mijn bloed. De reden ook dat de huisarts met een gerust hart – het zou wel heel toevallig zijn dat ik net nu deze infectie zou hebben opgelopen – een volledige vertelling uit de doeken deed over de risico’s die een toxoplasmosebesmetting tijdens de zwangerschap met zich meebracht. Neurologische afwijkingen, blindheid, doofheid, … . En dat kon zich nog manifesteren jaren na de bevalling. Schoorvoetend diende ze dus toch het mindere nieuws te brengen dat een nieuwe test nodig was. De film werd achtergrondruis. Mijn man was op dat ogenblik naar zijn wekelijkse afspraak met de harmonieclub, één van de weinige vrijdagavonden waarop ik niet genoot van mijn anders zo nodige me-time. We hadden enkele bange weken in het vooruitzicht en ik wenste toen dat de tijd net wel in nanoseconden aan mij voorbij zou vliegen. Ik besefte toen ook pas goed hoe graag ik dat kindje (gezond en wel) in mijn leven wou.
Toxoplasmose is een parasiet die doorgaans gelinkt wordt aan katten (eindgastheer, door het eten van een besmette muis of vogel), daarom wordt ook wel verwezen naar de kattenziekte. Voornamelijk de uitwerpselen van een (jonge) kat kunnen voor een ongeboren baby gevaarlijk zijn. Het wordt daarom zwangere vrouwen afgeraden om de kattenbak te verversen. Om toxoplasmose te vermijden, kan men echter best ook oppassen met het eten van rauw vlees en rauwe groenten (en ongewassen fruit), en met het drinken van ongepasteuriseerde melk (ook aanwezig in sommige afgeleide melkproducten) of ongezuiverd water. Ook tuinieren (intensief contact met aarde) is geen goed idee.
Aan de hand van IgM en IgG waarden wordt nagekeken of de infectie recent (tijdens zwangerschap) is opgelopen of niet. Een zekere waarde aan IgM antistoffen wijst op een recente infectie (maar kan vals positief zijn, zoals in mijn geval), een bepaalde waarde aan IgG antifstoffen wijst op een doorgemaakte infectie (voor zwangerschap). Klik hier voor meer info over de infectie en hier voor de gevolgen van deze infectie voor de baby.
Een andere gevaarlijke bedreiging voor de ongeboren baby is het Cytomegalovirus (CMV). Zelf kan ik hier niet veel over vertellen want hier ben ik gelukkig (nog) niet mee in contact gekomen, meer info kan je hier vinden.
Op 12/02/2018 kwam dan het verlossende nieuws dat alles toch in orde bleek te zijn, de waarden waren niet verhoogd, wat er (in het kort) op wees dat de infectie enige tijd geleden al moest zijn opgelopen. Wat dan wel nog niet betekende dat ik immuun was voor de infectie… . Een heel gedoe. Ik probeerde de schrik zo goed als mogelijk los te laten en keek uit naar de volgende echo. Op 22/02/2018 (ongeveer twaalf weken zwangerschap) zat ik opnieuw met mijn benen ongemakkelijk gespreid in de koude beugels van de gynaecoloogstoel. Wederom een vaginale echo (wanneer stoppen ze daar nu eens mee?!), maar deze keer wél een geweldig mooi beeld op het scherm. Het wormpje was toch al geëvalueerd naar iets wat begon te lijken op een baby. Of toch in de ogen van mijn man en mezelf. Of toch in die van mij. Het was wel nog even zoeken naar wat nu de voorkant was en wat de achterkant bleek te zijn van het kindje. Of toch voor mij. Mijn man – die nu eenmaal in het algemeen een minder gevoel voor oriëntatie heeft – was in de veronderstelling dat alles buiten het kindje (de zwarte massa dus eigenlijk) de eigenlijke baby voorstelde… .
What’s in a name
Vervolgens bleef het voor ons en onze omgeving speculeren over het geslacht van de baby. Een vriend dacht eerst dat ik in verwachting was van een dochter (ik sprak over ‘mijn meisje’, maar doelde op prinses Charlotte, onze huiskat) en feliciteerde mij daar hartelijk mee. Even later was diezelfde vriend even enthousiast over mijn toekomstige zoon, maar het ging evenzeer over een misvatting. Ik vertelde opgelucht en enthousiast dat de gynaecoloog had gesproken over ‘een gezonde bengel’ tijdens de laatste echo, en in zijn ogen kon een meisje onmogelijk als bengel worden omschreven. Ik denk dat hij een ander soort meisjes in zijn leven heeft (gehad) dan die in dat van mij… . En dat zorgde er precies wel voor dat ik wat ‘schrik’ begon te krijgen om mama te worden van een ‘echte’ dochter. Ik had geen idee wat ik met een ‘echt’ meisje zou moeten aanvangen. Maar bij elke geslachtsgekoppelde felicitatie stelde ik mij wel voor als mama van een dochter of zoon. Beiden spraken mij eigenlijk enorm aan.
Zelf stelde ik mij de baby echter meer en meer als een jongen voor. Gewoon een gevoel. Ik begon mijn man er wel van te verdenken stiekem te hopen op een meisje. Hij kon enkel maar meisjesnamen naar voren schuiven en dacht helemaal niet na over de mogelijke jongensnamen. Zelf ontkende hij die geslachtsvoorkeur echter met klem. De enige naam die we al jaren in het achterhoofd hielden, was er wel eentje voor een mogelijk meisje. Mijn man was altijd al fan van een dubbele naam, mét een streepje. Ik was minder fan van een streepje (en ook niet echt van een lange naam), maar had wel een dubbele naam ontdekt die leuk en modern klonk, inclusief het belangrijke streepje. Toch leek het me niet goed om ons enkel vast te pinnen op die naam voor een meisje, het startschot voor de lijstjes werd dus gegeven.
Maart werd een maand om vol ongeduld naar uit te kijken, het geslacht kwam binnen bereik!
Noot: een leuke website vol tips en weetjes over je baby en de zwangerschap, is deze (24baby). Met een handige kalender, die aan de hand van je uitgerekende datum, aangeeft hoeveel weken je zwanger bent en de evolutie van je baby (in termen van fruit en groenten) en de zwangerschap meegeeft.
Auteur: Kim Rutten
