Woensdag 21 juni heb ik een ‘eerste keer’ beleefd, op één van de heetste dagen van het jaar tot nu toe. En bij een eerste keer hoor je best een open mind te hebben. Zeker wanneer je het samen met een veertigtal andere kreunende mensen van alle leeftijden doet. Deze keer werd het zelfs gescandeerd. Alle gedachten waren welkom, we dienden geen barrières op te gooien maar net alles binnen te laten.
Ik vrees dat mijn gedachten toch precies wat agressiever zijn dan die van andere mensen, en al helemaal niet netjes hun beurt afwachtten. Die van mij leken zich gezamenlijk tegen mij gekeerd te hebben en vielen in één warrige bol samen binnen. Sommige gedachten waren leuk om achterna te hollen; zoals pretoogjes , eindeloze schaterlachen, feestelijke vooruitzichten,… . Andere probeerde ik net met man en macht uit mijn hoofd te bannen. Het was niet het moment (en ik twijfel of er ooit echt een goed moment is voor vragen als) de zin van het leven of waarom verdoen we onze tijd aan ‘wachten’. Ik probeerde net iets authentiek te beleven en wou dus mijn gedachten erbij houden, door helemaal geen gedachten te hebben (denk ik?)… Als je begrijpt wat ik bedoel… .
Het werd een ongemakkelijke mentale worsteling, die voor mij nog wat ongemakkelijker werd toen mijn medeyogi’s (want moest je je nog afvragen wat ik aan het doen was, dan weet je het nu) zonder waarschuwing gezamenlijk een vreemd soort gezang inzetten (een mantra weet ik nu). Ik voelde mij een tikkeltje het buitengesloten kwezeltje dat geeeen idee had wat te doen, wanneer iedereen rond haar precies leek te weten wat er aan het gebeuren was. Dat gevoel veranderde wel vlug toen de instructrice de mensen rond mij vroeg (ik voelde me niet aangesproken) om de tong in de vorm van een rietje te houden en zo de energie binnen te zuigen (say what?). Ik voelde mij ineens terug heel wat cooler in vergelijking met die zweverige yogi’s (en maar goed want na het toch vluchtig even geprobeerd te hebben, raakte mijn tong op geen enkele manier in de vorm van een rietje…).
Het ongemakkelijke gevoel was verdwenen nadat de instructrice vroeg de billen ‘uit mekaar’ te trekken om zo een betere houding te bekomen.
De ‘echte’ yoga-oefeningen begonnen hierna, en die lagen mij toch wat beter. Het ongemakkelijke gevoel was verdwenen nadat de instructrice vroeg de billen ‘uit mekaar’ te trekken om zo een betere houding te bekomen. Ik moet zeggen dat het wel aangenaam was om te focussen op ademhaling en de bewustwording van specifieke delen van mijn lichaam, iets waar ik eigenlijk nooit bij stilsta. Het is goed eraan herinnerd te worden dat een lichaam eigenlijk een geweldig werktuig is! De fysieke inspanning won het uiteindelijk van de mentale strijd, ik werd rustig. De instructrice hield ook rekening met het warme weer, en blijkbaar is het beter met hoge temperaturen oefeningen te doen waarmee je naar voren buigt en net niet naar achteren (de Kindhouding). Ook de bekende Lotushouding en nog heel wat andere oefeningen werden uitgeprobeerd.
Mijn sceptische houding aan het begin van de sessie heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat het even duurde voor ik in de juiste mood kwam, maar de setting (tenten op de Stadsakker, in het gras, genoeg schaduw, zwoele temperaturen) en de rustige uitstraling van de instructrice (die tijdens de sessie in kleermakerszit op de toog onder de tent zat, blijkbaar ook voor haar een eerste keer) hebben mij ontdooid en zelfs mogelijk warm gemaakt voor een volgende keer. En als iemand zoals ik (all over the place) kan genieten van yoga, dan is het denk ik wel een goede sessie geweest. Nu eerst nog een hippe yoga-outfit bijeen shoppen (noodzakelijk voor authentieke beleving vind je ook niet? :p) alsook een eigen yoga-matje!
P.S.: en ik beloof mijn mede yoga-beoefenaar nooit meer zweverige yogi te noemen!
Auteur en foto’s: Kim Rutten
