Bubbel

L’enfer c’est les autres

Doe jij dat ook: een boek lezen om te verdwijnen? Het is me vaker overkomen de afgelopen maanden. Het lezen en het willen verdwijnen. De realiteit was te confronterend. We hebben ons als in een dystopische Orson Welles geschikt naar ons lot. Overgeleverd aan de nieuwe wetten van de natuur. De nieuwe wet van de sterkste. Dwalend door de straten, op onze hoede voor de nieuwe Darwiniaanse selectie. De best aangepasten onder ons zullen de overzijde halen. Iedereen is verdacht. Iedereen is gevaarlijk. L’enfer c’est les autres. In een grote boog om elkaar heen. Buren bespionerend van zodra de eerste barbecue-aroma’s ons bereiken. Onze “Lord of the Flies”-clan tegen de hunne.

Can I have some more please?

Vanachter onze maskers wagen we ons in het parallelle universum van de buitenwereld. Weifelend stappen we door een Murakami-portaal de surrealiteit van het volgende normaal binnen. Het leven is anders gelopen. Het leven is elders. Verweesd blijven we achter. We zijn de Oliver Twist van de liefde geworden. Kommetje vooruit: “Can I have some more please?”. Onze dappere nieuwe wereld laat zich heroveren door de natuur. Weldra waden we door de straten, tussen de wilde beesten, kijkend naar de resten van de boomhutten die we bouwden. Strelend langs de littekens van ons oude leven, de tatoeages van ons verleden.

Geluk is gevaarlijk

Het is de catch 22 van onze tijd. We zijn bang om alleen te zijn. We zijn bang om samen te zijn. Angst is een slechte raadgever. Wat zou je doen als je niet bang was? Een vraag die ons na het Covid19-tijdperk zal dwingen om een keuze te maken. Wie opent in de stad der blinden als eerste de ogen? 2020 kondigde zich aan als het jaar van de transformatie. Weet u nog wel? Misschien is dat wat er gebeurt. Niets zal nog hetzelfde zijn. Er resten ons geen goden meer. We zullen het zelf moeten doen. Ogen dicht en dapper het konijnenhol inspringen. Op zoek naar Wonderland. Op zoek naar het nieuwe gelukkig zijn. “Geluk is gevaarlijk”, orakelde Kopland ooit, maar laat je niets wijsmaken. Angst is relatief. Liefde is absoluut. Als je weer buiten mag komen, waar ga je dan heen? Wie zoek je dan op? “De enige wet van de liefde is zonder toevlucht te zijn.”

Lezen en verdwijnen

Waarheen het je ook leidt, vergeet niet om even in de bib langs te gaan. Nog één quote en dan houd ik er mee op. “Alleen wie alle verhalen kent, kent de wereld.”, schreef Mulish. Doe jij dat soms ook: een boek lezen om te verdwijnen?

Auteur: Alain Van Den Broecke

Foto: Unsplash