De instant emotie van warme koffie.

De laatste maanden zullen de pendelaars die langs het station van Tienen passeren, ongetwijfeld de zilveren Airstream foodtruck van Frank opgemerkt hebben. Wij namen even tijd om wat langer bij FOO te blijven staan, we lieten de ochtendspits aan ons voorbij gaan, genietend van een warm kopje chocomelk, en gaven Frank het woord.

Exact één jaar geleden stopte ik met mijn commerciële functie en kwam mijn vrouw aandraven met het idee om een foodtruck uit te baten. Ik hou van uitdagingen en was dus meteen enthousiast. Zelf ben ik afkomstig uit Tongeren, maar daar woon ik al ongeveer 30 jaar niet meer. De leuze ‘Limburger Wereldburger’ klopt voor mij wel, ik vestigde me al op veel plaatsen en woon nu in Lubbeek.

Ik heb Tienen via mijn werk in de farmaceutische sector leren kennen. Toen ik zocht naar een locatie voor mijn foodtruck, dacht ik terug aan deze stad en haar mogelijkheden. Na marktonderzoek bleek het station een ideale locatie gezien het grote aantal mensen dat hier dagelijks passeert en de geplande opwaardering van deze buurt. Zes maanden geleden ben ik dan effectief van start gegaan. Als naam voor mijn zaak kwam FOO uit de bus. Ik wou een korte naam, iets wat met een snelle blik kan onthouden worden. Het mocht iets gek zijn maar moest tevens ‘food’ gerelateerd zijn.   

Mensen mogen mij ook gerust per Facebook Messenger laten weten wat ze willen bij aankomst!

Tussen de piekuren 5.45u en 7.45u bedien ik wel 70 à 80 klanten in mijn eentje! In een stationsbuurt komen mensen noodgedwongen, maar tegelijk voelen ze zich aangetrokken door het anonieme karakter. Een foodtruck schept sfeer door de instant emotie die de truck opwekt: er komt een spontane positieve reactie van de mensen, de pendelaars kunnen even bij mij verpozen tijdens de chaotische ochtend. De mensen lijken mijn aanbod wel te waarderen, en ik investeer ook in mijn klanten met de opbrengsten die de foodtruck genereert: eerst terrasverwarming voor de koude wintermaanden, bijkomend een tent, … . Ik ken mijn bezoekers ook vlug bij naam en weet vaak al wat ze willen bestellen. Mensen mogen mij ook gerust via Facebook Messenger laten weten wat ze willen bij aankomst! Enkele vaste klanten in de buurt doen dit reeds.

Wat goed verkoopt is de pompoen-paprikasoep die mijn vrouw vers klaarmaakt. Ik probeer vaak nieuwe smaken aan te bieden, maar op vraag van de klanten blijft deze soep wat langer in het gamma. Ik bied op aandringen van mijn bezoekers sinds kort ook hotdogs aan. Ik heb helemaal geen horeca-ervaring en leer de inhoud van het werk met elk seizoen beter kennen. Mijn service moet ook heel juist en efficiënt zijn, want je zit echt wel met de druk van het station op je hielen. Mensen hebben niet altijd de tijd om drie minuten op een ‘slow juice’ te wachten. Mijn dagen zijn lang, vaak is een werkdag van 17 uren geen uitzondering en elke werkdag is zoals de eerste dag. Er kruipt veel tijd in de opkuis – alles moet proper zijn – en de voorbereiding.

Ik heb onlangs uit de losse pols nog een ode aan Tienen geschreven.

Ik heb onlangs uit de losse pols nog een ode aan Tienen geschreven. Tienenaars zijn in mijn ogen zeker niet de nurkerige mensen waar ze soms door buitenstaanders voor worden afgeschilderd!

“Vandaag dag op dag 6 maanden geleden zette ik voor de eerste keer mijn foodtruck voor het station van Tienen. Als niet-Tienenaar wist ik niet wat te verwachten, niemand ging mij met dit concept voor. Ik was een volledige leek in de sector. Met een grote dosis enthousiasme en de nodige naïviteit stortte ik mij in het avontuur en leerde ik beetje bij beetje de stationsomgeving en zijn vaste en minder vaste bezoekers kennen. Ieder met zijn eigen verhaal, in zijn eigen taal, op zijn eigen ritme. Stuk voor stuk mooie mensen, gesculpteerd door een kort of al langer leven. Koffie brengt mensen samen, wildvreemden raken aan de praat, geven mekaar spontaan wat kleingeld als de ene wat tekort komt, er worden verhalen uitgewisseld en men vertrekt daarna, ieder op weg naar zijn volgende bestemming. Hier is het leven vaak een schouwtoneel en het wordt meerdere malen afgespeeld voor wie ernaar wil kijken, met steeds andere acteurs en helemaal gratis. Ik geniet van mijn plaats in het station, ik ben mijn klanten dankbaar dat ik dit mag doen voor hen. Voor mij zijn de mensen die hier passeren en even halt houden stuk voor stuk vriendelijke, aangename en hardwerkende mensen. Ik geloof in de Tienenaar, ik geloof in Tienen en ik geloof in haar toekomst. Gezondheid!”

Auteur: Kim Rutten

Fotografe: Lotte Hendrickx