Dimitri Vegas en Like Mike: True Patser Style

“Je komt toch nog af? Vegeeeuuuuh!!”

“Vegen”,…  dat is wat je moet doen als Dimitri Vegas en Like Mike in het land zijn. Het wereldvermaarde dj-duo zou zaterdag de tweede dag van Suikerrock afsluiten, als vervang-act voor The Prodigy die door het tragische overlijden van hun frontman Keith Flint hun muzikale activiteiten moesten staken. The Prodigy vervangen is in mijn boek een schier onmogelijke opdracht, maar de organisatoren stelden dat ze met de heren Mike en Vegas een absolute top headliner hadden gevonden.

Terecht zo blijkt. Toen ik zaterdag om 02u15 wegwandelde van de Grote Markt, kon ik alleen maar beamen dat ik net getuige was geweest van een spectaculaire slotshow waar zowat elk megafestival jaloers op mag zijn. Want dat was het… show. Vuurwerk, zilveren lintkanonnen, confetti, vlammenwerpers, rookkanonnen, een LED-wall die Manhattan zonder stroom kan leggen en een flitsende lichtshow die met een flinke seizure-warning zou mogen komen. Maar dat was het dan ook wel … de heren Mike en Vegas slenterden de hele set over het podium, kropen al eens op de DJ-tafel, spoten champagneflessen leeg op het publiek, hanteerden vlammenwerpers en rookmitrailleurs, bespeelden het publiek met alle beproefde recepten en gingen dan sporadisch aan een knopje draaien van hun zwaar voorgeprogrammeerde set. Elke beweging nauwkeurig vastgelegd door een van de twee eigen cameramensen die hen het hele optreden lang in hun lenzen gevangen hielden. Beelden schieten. Spektakel vangen. Een geweldige PR-techniek. Deze heren verkopen show en dat doen ze als geen ander. True Patser Style.

“Dit had niets met muziek te maken” verzuchtte een van mijn generatiegenoten die de markt verliet achter mij. Klopt. Dit heeft niets met muziek te maken, maar dat zullen de heren zelf ook niet ontkennen. Hun techniek is eenvoudig en doorzichtig…. Je gebruik een catchy refreintje van een 70’s of 80’s of 90’s hit, (ik spotte onder andere Bon Jovi, Queen, Cindy Lauper, Oasis, Europe, Corona)  …. wacht tot het hele publiek aan het meezingen is, wurgt dan de sample met je pitch ….. roept luid…. “Are you ready !!!! One, two, three, four!!!” (dat heet dan de ‘drop’) en dan gooi je alle registers open met een harde pompende beat die het hele publiek overneemt “Teuh Teuh Teuh Teuh teuhtteteteuh!!!” Dertig seconden. Niet langer, want dan wil het publiek al een nieuwe herkenbare sample horen.

De jonge gasten en meisjes rond ons gaan helemaal uit hun dak. Staan te pogoën, schreeuwen hun stembanden aan flarden, volgen alle geboden die hun jonge goden hen opleggen. Op een gegeven ogenblik sta ik verbijsterd te kijken hoe een volledige Grote Markt op aangeven van de heren collectief acht sprongen naar links, dan weer naar rechts, etc. staat te maken. Op het eind roepen ze iedereen op om hun shirt uit te doen, boven de hoofden rond te zwaaien en bij de  ‘drop’ hoog in de lucht te gooien. Had ik er al bij verteld dat het zaterdag ononderbroken regende?

Ben ik gevlucht voor de regen, voor al dat jong springend geweld, voor die baggerbeats? Neen, helemaal niet. Ik ben met een glimlach blijven kijken naar het commerciële vakmanschap van deze heren. Elke seconde geprogrammeerd, elke seconde geregisseerd, elke seconde geregistreerd. “Neem allemaal je telefoon en Shazam dit nummer, jullie hebben ons in de top 10 staan. We gaan viral!” De vorige generatie artiesten wou niet gefilmd worden, beschermden hun materiaal,… Deze heren zijn de vertolkers van de nieuwe generatie. Hun publiek is ook hun PR. Zij weten dat er duizenden telefoons hun merk registreren en verder versassen. Zonder capsones, zonder pretentie, zonder politics….  Misschien dat de aanwezige Vlaams-nationalisten zich even verslikten toe de heren het hele podium omtoverden in de nationale driekleur en fier de vlag in de lucht hielden. Deze jongens zijn wereldburgers, die hebben geen nood aan een stukje afgesloten kluit Vlaamsche grond. Maar dat mocht er bij. De tieners juichten alvast enthousiast.

“Ok, Tienen, dit is het moment van de sit-down.”, roept Dimitri Vegas. De honderden tieners rond me hurken spontaan neer. Ik grijp naar mijn telefoon om het moment vast te leggen. Maar voor ik de juiste app geopend heb en mijn camera in gereedheid heb, hebben de heren alweer de ‘drop’ gelanceerd en springen duizenden mensen op de markt weer recht om te dansen.

“Opa wordt hier te traag voor….”, lach ik naar een vriendin.
“Végeeeuuuuhhh!!!!”, antwoordt ze luid. 

Auteur: Alain Van Den Broecke

Foto: Yana Vandeborne