Op vrijdag 5 mei was het zover, het ‘College’ opende nog eenmaal zijn deuren. Wie de nostalgie nog even wou komen opsnuiven, was welkom eens laatste keer over de drempel te stappen. Lees/bekijk hieronder enkele impressies.
Alain Van Den Broecke, oud-leerling
De datum stond met stip in mijn agenda, maar niet als een feestdag. Er hing een sinistere sfeer rond de nota “Laatste Keer College”. Diezelfde sfeer die je herkent wanneer je ergens moet gaan afscheid nemen van iets of iemand, die je vreest nooit meer terug te zien.
Met wat hulp van de sociale media, die we nog niet hadden toen we er op school zaten, waren we er in geslaagd om met een tiental jaargenoten van afstudeerjaar 1996, af te spreken om samen onze laatste eer te komen betuigen. De uitnodiging voorspelde trouwens helemaal geen sombere bedoening: samen gezellige herinneringen ophalen bij een hapje en drankje.
Dus met gemengde gevoelens van spanning en blijdschap wandelde ik over de rode loper door de schoolpoort. Meer dan twee decennia gingen ondertussen voorbij sinds de laatste keer dat ik me moest haasten om net op tijd door deze poort te snellen, om te vermijden dat de heer Vanderlinden, met een enkel gebaar van zijn gestrekte wijsvinger, je naar zijn lokaal doorverwees voor een onvermijdelijke sanctie. Maar het lijkt alsof ik gisteren nog door deze hallen dwaalde.
Een gids hebben we vandaag niet nodig. We wandelen van lokaal naar lokaal: “Hier zaten we in het eerste jaar, hier in het tweede, …. helemaal tot aan het lokaal waar we ons laatste humaniora jaar afsloten. Haal in de lokalen de beamers en projectieschermen weg, en het lijkt alsof de tijd er is blijven stilstaan.
Een vreemd fenomeen dat ik ook herkende bij heel wat van mijn oud-leraars. Na 21 jaar lijken ze amper veranderd. Dat is een mooi compliment vandaag, maar het illustreert wel de dinosauruskenmerken die ik hen toen toeschreef. Nu wisselen we vage blikken van herkenning uit en knikken beleefd goedendag. Zij weten onmogelijk nog al onze namen, maar wij kennen hen nog allemaal, met naam én bijnaam.
Voor het hapje, het drankje, de fotomuur of de posters moest je niet op deze reünie zijn. Er lopen ondertussen ook allemaal, nieuwe, jonge medewerkers rond die ons onbekend zijn. Maar de geest van het college is wonderwel overeind gebleven. Van zodra je de poort binnenwandelt, spoken de verhalen plots weer door je hoofd. Een tijdscapsule die ons ongegeneerd terugvoert naar onze jongere zelf, nog naïef ideologisch en ambitieus. De school was onze thuis. Wij gingen het anders doen! Fuck the system! De dwaze rebellie van de jeugd. Ze is blijven kleven aan deze muren. Gelukkig maar. Wij hadden ze geërfd van de vele generaties voor ons en gaven haar dan weer door aan hen die na ons kwamen. En die muren zullen blijkbaar toch overeind blijven. De heraanleg van de Collegesite zal gebeuren zonder dat de oorspronkelijke oude gebouwen zullen sneuvelen. Dus als ik over 20 jaar opnieuw over het plein wandel, waar St-Jorisplein, Grote Markt en Stadspark samenkomen, kan ik opkijken naar de met klimop overwoekerde muren, het beeld van Maria, en stiekem wachten tot de bel gaat.
Evy Ceusters, oud-leerling
Een laatste keer het ‘College’ bezoeken, kon ik niet aan me voorbij laten gaan. Ik had afgesproken met mijn beste vriendin die ik in het tweede middelbaar heb leren kennen. We hebben allebei veel herinneringen aan de vier jaar (2003 – 2007) die we er doorgebracht hebben. Verhalen over verliefdheid, liefdesverdriet, vriendschap, leerkrachten, lesuren,…
Samen met enkele klasgenoten van ECMT (economie-moderne talen) en ECWI (economie-wiskunde) zijn we de school rondgewandeld.
Na 10 jaar voelde het nog zo vertrouwd aan. Er is dan ook niets veranderd, uitgezonderd de prachtige boom. De gangen hebben nog steeds diezelfde kleine tegeltjes, de geur herken je uit de duizend, zelfs de posters in het chemielokaal zijn nog steeds dezelfde. Alle lokalen lijken wel zoveel kleiner dan in mijn gedachten, maar brengen zoveel leuke anekdotes mee. De bezemkast waar we vele uren Nederlands en Wiskunde hebben gevolgd, het klaslokaal helemaal bovenaan waar we Engels volgden met Mr. Vanden Borre, ons geschiedenislokaal met Mevr. Partyka (ja, onze burgemeester!) en de chemielessen met Mr. Mathues. Een kort praatje met Mevr. Lissens van Godsdienst die ons duidelijk niet meer herkent, maar wel doet alsof ze zich ons nog herinnert. We vergeven het haar.
Het is jammer dat onze kinderen er geen herinneringen zullen kunnen maken, maar ’t College zal voor eeuwig een deel zijn van onze memoires.
Eric Walraevens, oud-leerling
Yana Vandeborne, oud-leerling
Graduating class of 2015. Het is nog maar twee jaar geleden sinds ik zelf nog op de schoolbanken van ‘t College zat, en toch… het lijkt een eeuwigheid geleden. Maar ook weer niet, want zodra ik de poort binnenstap, voor de gelegenheid op een rode loper, voelt het alsof ik nooit weggeweest ben.
Zoals ik vroeger elke ochtend meteen mijn vrienden ging zoeken, is dat ook dit keer het eerste dat ik doe om daarna samen alle lokalen nog een laatste keer te gaan bezichtigen. Het eerste wat me opvalt is dat de geuren in de lokalen nog steeds hetzelfde zijn. Bij het bekijken van de photowall haal ik herinneringen op en ontdek ik foto’s van mezelf waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden…
Vijf minuten later loop ik een oud-leerkracht tegen het lijf en ze vraagt meteen of ik al gezien heb dat mijn foto ook in het lokaal van Humane hangt? Meteen ga ik op pad naar m’n oude stamlokaal en vind het artikel over Freya op het prikbord achter in het lokaal, wat leuk dat we als oud-studenten nog een plekje hebben in onze oude school. Met een beetje heimwee en pijn in het hart neem ik nu voor een tweede maal afscheid van deze plek waar ik 4 jaar van m’n jonge leventje versleten heb.
Romain Degeest, oud-leraar
Afscheid
Het gebouw laten we achter, moge de geest van het college overwaaien naar de nieuwe campus, en op de berg standhouden.
