Naar aanleiding van de week van de mobiliteit en autovrije zondag wil ik het even hebben over mijn nieuwste aankoop: een tweedehandse plooifiets. En vooral vertellen waarom ik deze kocht.
Ik hou van een bezoekje aan een stad, en nu ik volop bezig ben met mijn opleiding tot fotograaf maak ik regelmatig van de gelegenheid gebruik om wat foto’s te maken. Ook een daguitstapje naar de zee is een van mijn favorieten. Maar als er iets is dat me heel erg tegensteekt, is het met de auto rijden. Een korte rit naar de winkel of nevenactiviteiten van de kinderen is geen probleem, maar tijdens een lange autorit weet ik van mezelf dat ik het veel te moeilijk heb om mijn aandacht erbij te houden. Zeker wanneer ik alleen rijd en met niemand kan praten. En als ik dan toch de moeite doe, moet ik mijn auto nog kwijt geraken, parking betalen of mijn parkeerschijf leggen en tijdig weer gaan verzetten. Al deze nadelen heb ik niet als ik met de trein ga.
Wanneer ik ‘s ochtends de trein in Tienen wil halen, moet ik eerst mijn auto kunnen parkeren, wat een behoorlijke opdracht is. Door al dat zoeken heb ik al eens de trein gemist, en als de volgende dan wat vertraging heeft, zijn we al vlug een uur later. Eens op mijn bestemming aangekomen, is dat gepakt en gezakt met fototoestel, statief en nog wat eten en drinken in m’n rugzak. Omdat ik dan alles te voet moet afleggen, ben ik beperkt qua afstand. Ik stap dan gemakkelijk 15 kilometer en tegen de tijd dat ik weer huiswaarts keer, hangt mijn tong tot op mijn tenen en mijn schouders tot aan mijn knieën. Ik had het al overwogen om mijn gewone fiets mee te nemen op de trein, wat 5 euro extra kost per treinrit. Hmmm…
Tijdens de examens van mijn zoon ga ik wel eens met de trein naar Brussel om hem van de nodige foerage en kleding te voorzien. Op de trein zitten dan vaak mensen met een plooifiets. De trein stopt, ze stappen uit, plooien hun fiets open en ze zijn weg. Hoe meer ik ze tegenkwam, hoe leuker het me leek. Ik begon zo meer en meer te denken dat dit toch wel iets voor mij zou kunnen zijn: met de fiets naar het station, fiets op de trein en hup, weg.
Het begin van mijn zoektocht. Ik wil absoluut geen nieuwe, opvallend blinkende fiets. Het moet een simpel fietsje zijn, dat ik eenvoudig ergens kan zetten om iets te gaan bezoeken. Liefst wel nog van degelijke kwaliteit, het is wel de bedoeling dat hij onderweg niet uit elkaar rammelt, maar hij mag een paar jaar oud zijn en wat gebruikssporen hebben.
Ik schuim het internet af en al snel krijg ik meer inzicht in welke fietsen een degelijke kwaliteit hebben en welke ik beter niet kan nemen. Van iedere fiets waarvan ik denk dat hij aan mijn normen voldoet, zoek ik de actuele nieuwprijs op en als ik de perfecte verhouding gevonden heb, vraag ik om meer info en ga ik hem bekijken. Na enkele weken heb ik mijn ideaal gevonden. Een eenvoudige plooifiets, met drie versnellingen, voor- en achterrem, met enkel een achterlicht en zonder kilometerteller.
Voor ik mijn eerste trip ermee maak, passeer ik nog even langs de fietsenmaker. De versnelling werkt niet optimaal en moet vervangen worden. Met deze herstelling inbegrepen, heb ik nog altijd een goede deal gesloten. Oh ja, wat ik me wel nog aanschaf, is een stevig slot.
Maandagavond ga ik hem bij de fietsenmaker halen, en dinsdag doe ik mijn eerste testrit. Naar een fototentoonstelling in Leuven, op vier verschillende locaties in de stad.
Eerst tussen de velden en fruitboomgaarden van Oplinter naar Tienen station. Eerlijk gezegd, ik wist niet dat Oplinter zo veel lager lag dan Tienen, het is een heel stukje bergop en het is al even geleden dat ik nog met de fiets gereden heb. Maar de frisse buitenlucht doet deugd. Aan het station voel ik mij nogal onhandig. De fiets opplooien en de trappen van het station af en op is nogal een geklungel. Zou het aan mijn leeftijd liggen? 😉 En de trein is er natuurlijk één met twee hoge treden opstap en een smalle ingang… ‘Mie kluns’ is bezig.
In Leuven aangekomen word ik geholpen door een man die mij vriendelijk vraagt of hij kan helpen. It’s my lucky day! ‘Oh ja, dat is vriendelijk’, antwoord ik. Zonder aarzelen neemt hij mijn fiets uit m’n handen, draagt hem uit de trein en overhandigt hem terug aan mij. ‘Dank u wel!’ Ik tover nog een vriendelijke lach op mijn gezicht, klap de plooifiets terug open en vertrek. Ik word overweldigd door een gevoel van vrijheid en even voel ik me terug student. Ik heb al mijn studies in Leuven afgelegd, tien jaar de stad met de fiets doorkruisd en dagelijks van mijn ouderlijke woonst in Herent naar de humaniora en Groep T gefietst. Toch is het weer even wennen om door de stad te rijden. Ook in Leuven zijn de verkeersregels na bijna 30 jaar volledig veranderd. Het nieuwe circulatieplan is nog niet in mijn geheugen opgeslagen en het is opletten geblazen dat ik geen straat neem die ik vroeger gewoon was te nemen, maar nu niet meer in mag.
Tijdens het fietsen merk ik dat de stad helemaal veranderd is, en af en toe stop ik om wat foto’s te maken. Zo gemakkelijk met de fiets. Ik fiets van de ene tentoonstelling naar de andere, en maak nog even tijd voor een kopje koffie op een terrasje. Als het ongeveer tijd is om een trein te nemen begeef ik me terug naar het station.
In de trein, aan de deuren, staan al vier vouwfietsen. Meer en meer pendelaars maken er gebruik van. Op weg naar huis rijd ik eerst langs een stukje nieuw aangelegd fietspad langs de ring van Tienen. Als als fietser is het een plezier om op deze vernieuwde fietspaden te rijden. Zodra die werken achter de rug zijn zal het, naar mijn mening, zeker voor de fietser aangenaam zijn om erlangs te rijden. Ik ben vastberaden meer de plooifiets te nemen!
De weg naar huis, het stuk door de velden en de boomgaarden, loopt bergaf. Onderweg neem ik nog een paar foto’s met mijn nieuwe aanwinst. Mijn dag is geslaagd.
Tekst: Annemie Verboomen
Foto’s: Annemie Verboomen
