Zouden we?
Zullen we?
Een zomernamiddag in Stadspark Tienen, 2016. Onze levens waren een tijdje aan het zoeken geslagen, overhitting dwong ons tot verkoeling, zeg maar, in de vijver.
Zou het niet geweldig zijn als …
Ik betrapte mezelf op een maf plan.
Dan las je mijn gedachten.
Jaargetijden van wild luidop dromen vertaalden zich in een paar oogwenken en pretlichtjes naar een meesterplan waar Agatha Christie een puntje aan zou kunnen zuigen. Scenario’s werden uitgesponnen, plotlijnen vervlochten in elkaar, en het kind kreeg een naam. Kunstroute Tienen zag zijn levenslicht, daar in de broeierigheid van onze fantasie. Twee onzer geliefden, Tienen en onze passie voor kunst, zouden in de loop van de maanden een prachtige bruiloft mogen bijwonen, namelijk die van henzelf. Schoonheid verenigen, versterken en iets ver daarboven oprichten, was dat misschien teveel gedroomd?
Wie niets te verliezen heeft, heeft alleen maar te winnen. Maar ook: onbekend is onbemind. We waren wie we waren: twee nobele onbekenden, met een idee dat weliswaar low budget was, maar wel oceanen aan tijd zou kosten. Of je ons wil steunen? … (geen gehoor) OF JE ONS WIL STEUNEN? De bedelstaf werd snel weggesmeten en ingeruild voor het zwaard der strijdvaardigheid. Ons nog ongeboren kind moest en zou tot een overgelukkig, blozend baasje uitgroeien.
Tijd dan om de stoute schoenen aan te trekken. Veter voor veter knoopten we onze hoop en enthousiasme aan elkaar, en vingen we de zoektocht naar een waardige mecenas aan. September soezde rozig aan ons voorbij. “Dat is een tof plan, maar…”, “Als we nu eens in 2025…”, “We zouden kunnen … als (gevolgd door voorwaardelijke wijs naar keuze die a priori onvervulbaar is)” Eigen spaarpotje maar breken dan? Of WC-papier verkopen om misschien toch al Sabam of de verzekeringen te kunnen betalen? Zoals het in alle romige Disney-films loopt, droop ook in onze droomwereld de dramatiek van het doek. Heet dat dan ‘afgevoerd’, nog voor het opgevoerd is? Niet helemaal, zo bleek, want daar was het ja-woord van onze kompanen van Jeugddienst Tienen. Vrienden leert men kennen in tijden van nood, u weet wel. Het ga je goed, wanhoop, tot in Ikziejenooitmeerterugistan.
Geruggesteund door een beschermend kader, kon het echte werk beginnen.
Daar heb ik voor het eerst ge-…
Dat is een plaats waar ik me vaak … gevoeld heb.
Wat zou er achter die muur schuil gaan?
Weet je nog toen we daar…
De lijst met must-have locaties lengde zich tot een wervelend snoer van pareltjes in Tienen city. Wie zijn ogen sluit, schijnt weinig te zien. Weg dus met die oogkleppen. De vooringenomenheid viel ons als schillen van een ui van de oogballen, en werd afgelost door een verfriste blik die als een scanner gevels afreisde op zoek naar esthetiek potentieel. Spontane inzendingen van eigenaars vervulden ons in hartje winter met een warmte die we voorheen eerder hadden gevoeld in die zomer van 2016. Hittegolven in je hart, ooit wel eens aan meegedaan? Een aanrader.
Uit allerhande hoeken trommelden we bevriende en nog niet (maar -spoiler- nu wel) bevriende kunstenaars op om deel uit te maken van onze roes. We nodigden ze uit, deze Einsteins van ontroering, en ontroeren zouden ze. We bliksemden elkaar naar de haaien, of beter: naar het beste in onszelf. Wie vuurwerk bundelt, moet uitkijken voor brandwonden. Maar in dit geval laaide het vuur over van de ene op de andere, en voor we het wisten was een legioen artiesten bezeten door onze manie. Zij dreven ons tot het uiterste, en wij hen. We groeiden van een groep individuen die inziet dat zij elk afzonderlijk fantastisch zijn (gelukkig maar) naar een stralende mozaïek. En hoe honingzoet het ook mag klinken, dit was zonder twijfel de mooiste motivator voor dit hele project. Dat dit nevelige plan daar aan die vijver in augustus eensklaps een resem generaties en disciplines met elkaar zou vervlechten, of liever, dat dit ‘ik heb een zot plan’ fragmentje uit ons leven dergelijke proporties zou aannemen, had geen van beiden ooit durven dromen.
Wat niet wegnam dat er intussen nog andere katten te geselen waren. Want het aanvankelijke ‘als er al 50 man komt opdagen, zijn we de gelukkigste vrouwen van de wereld’ vertaalde zich door het vertrouwen en enthousiasme van onze achterban al snel naar ‘iedereen in Tienen moet en zal weten dat we een kunstfestival organiseren dat zwaar uit de hand is gelopen; iedereen die kan exhaleren zal in de volgende maanden minstens één keer ‘Kunstroute Tienen’ door zijn ademstoot laten tot gehoor brengen’. Of dit maanden insomnia waard was? Jazeker. Of het gezond is om een hartaanval te riskeren op je 25e/26e ten gevolge van zorgvuldig opgebouwde slaaptekorten en stressaanvallen, valt sterk te betwijfelen. Maar het staat vast dat elk van ons het zo weer zou overdoen, de aanblik van de vele honderden Tienenaren met hun kaartjes indachtig. Jong en oud, verwoed aan het pogen de volledige route af te leggen, zich vergapend aan onze podiumkunstenaars, zich aan het verwonderen over al die beeldende kracht. De twee kranige mantelpakjesdames die al om 15u de straten van Tienen rondtrippelden, vloekend dat ze nooit alles gezien zouden krijgen. De Grauwzuster van Kapel Kabbeek, die met een gerustgesteld hart de modeshow bijwoonde, en zag dat het Goed was. Het publiek dat met open mond muisstil werd op het plein voor de muziekschool. De vele bezoekers die zeiden ‘Tienen heeft zijn troeven uitgespeeld vandaag’, of dit alleszins mompelden in het bijzijn van de artiesten, die op hun beurt weer straalden door alle erkenning voor hun werk. Het kinderlijk gegniffel bij de massale stoelendans op het eindfeest bij Jeugddienst Tienen. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. We droomden met onze ogen open.
Dankuwel, nobele locatiehouders, die ons (mits enige overredingskracht) een plaatsje in hun prachtige paradijsjes hebben gegund. Als er een God van Goede Wil is, dan hebben jullie je plaats vooraan bij de gouden ketel rijstpap met Tiense bruine suiker wel dubbel en dik verdiend.
Dankuwel, onwaarschijnlijk straffe kunstenaars, dansers, performers, muzikanten en alle kleurrijke figuren daartussenin, voor jullie vertrouwen in ons project, dat jullie ons ten allen tijde de nodige feedback hebben gegeven, en het project hebben gemaakt tot wat het is.
Dankuwel, onvolprezen vrijwilligers, onze duizendkoppige Cerberus die erover gewaakt heeft dat Kunstroute Tienen in vlotte banen is geleid. Op een dag zullen we jullie uitnodigen op onze bruiloften met de vraag aan te schuiven bij de zitplaatsen van onze familie, want zo beschouwen we jullie na al dat werk dat jullie met ons verzet hebben.
En uiteraard ook een knieval voor jullie, medewerkers van Jeugddienst Tienen. Voor alles, we beginnen zelfs niet met opnoemen. En dat we dit folieke nog eens over doen!
Zouden we?
Zullen we?
Auteur: Nele Sterkendries
Foto: Lotte Hendrickx
