Mijn week als de Tiense Julia Child van de aprilgroensels

Mijn man en ik wonen op een geweldige locatie in Tienen. Echt. De voorkant negeren wij een beetje; de ongemakkelijke, drukke, bumpy, grauwe, Oplintersesteenweg, die niet enkel door ons stiefmoederlijk wordt behandeld. Er ligt namelijk een kostbaar pareltje verstopt in onze achtertuin, in het midden van één van de tofste buurten van Tienen, het DoK van Tienen, dat volgens Anneleen Gieds (initiatiefneemster van zowel ons buurtcomité als het Buurtbankenproject) ongetwijfeld de Lazuur gaat winnen… . Ik zit hier, op een uiterst zwoele maandagavond, dit artikel te typen aan de keukentafel, die volgend uitzicht geeft:

Let niet op de ravage in onze tuin (dat komt wel nog in orde, ik proef de zuurzoete smaak van mijn man zijn befaamde limonadewodka al op de lippen, afgewerkt met een zoute toets van het rondvliegend zweet van buren en  vrienden die het beste staan te geven op de toekomstige wilde tuinfeestjes), let misschien best ook niet op het oude ziekenhuis (wel ideaal als sfeermaker tijdens de Halloweenperiode), maar zie je het liggen doorheen alle ravage? Het is bij nader inzien inderdaad misschien niet zo een duidelijke foto, maar wanneer wij ons (voorlopig niet meer bestaande) achterpoortje uitlopen, staan we recht op de Stadsakker. Met onze schoenen in de, uit ondervinding, nogal plakkerige Tiense klei. Die ik helaas ook al ongevraagd heb uitgesmeerd over de Leuvense werkvloer (tip: stofzuig nooit over natte Tiense klei, ik heb u bij deze van een messy business gespaard!). Logisch ook dat de klei plakt, de Stadsakker zorgt voor zeer welkome buurtcohesie in een stadsdeel waar anonimiteit nu (voorlopig) gelukkig ver te zoeken is. Maar toch, leve het toekomstige wegje/paadje? En leve het hopelijk lange bestaan van deze kostbare groene stadslong.  

De Seizoensgroenten-Challenge.

De seizoensopening van De Stadsakker was gisteren hét event van mijn dag. En blijkbaar ook van heel wat andere mensen. Fijn, zo werd het weer eens een zeer gezellige boel en dat rond de splinternieuwe houten tafel van de hand van Siegfried Tuts (tevens één van de uitwerkers van het Buurtbankenproject). Met een heleboel bekende en inmiddels rood-aanlopende gezichten, die het met epoxy overgoten hout (afkomstig van de Vesten) keurend onder hun ogen en vingers lieten glijden, genoten we van een perfecte ZONdag. De tafel zal eerstdaags in beslag genomen worden door de oogsters van de Stadsakkers om te bekomen van het plukken. Deed me er instant aan herinneren dat ik eigenlijk, in plaats van luilekker achterover te liggen in de houten banken, nog een artikel in de pipeline van mijn brein had zitten dat er dringend uit moest. Mijn verslagje over de Seizoensgroenten-Challenge van april. Van april ja, ik weet het, mijn excuses. In de tussentijd heb ik wat baby-gerelateerde dingen in orde gebracht (meer hierover volgt wel later op de blog) en een citytripje naar New York met een TienenTroef collega gemaakt. Prioriteiten!

Wat is dat nu net, die Seizoensgroenten-Challenge? April is blijkbaar de moeilijkste maand om seizoensgebonden te kokkerellen. Los daarvan is het voor de hedendaagse mens sowieso al moeilijk om seizoensgebonden te winkelen/koken, iets wat eigenlijk wel belangrijk is voor mens en milieu. Maar geef eens eerlijk toe, denk jij er nog bij na of het wel normaal is dat er aardbeien te koop liggen tijdens zowat elk seizoen van het jaar? Een deel van de lezers zal nu waarschijnlijk verontwaardigd zitten schuimbekken achter het scherm bij het lezen van mijn opbiechting. Mea culpa. Ik laat eigenlijk vooral mijn smaakpapillen hun gang gaan in de winkel. Vaak gekoppeld aan een hongertje; een vreselijk dure, én gevreesde combinatie (door de man). Het begint mij echter meer en meer te dagen dat het ook anders kan (veeg dat schuim dus al maar gegeneerd weg!). Mijn eigen schoonouders volgen de seizoenen zeer nauw op met pot en pan. Ook De Stadsakker heeft haar invloed op de vraagtekens die ik (al is het op een zeer rustig tempo) begin te zetten bij mijn eigen kookgewoontes.

(*) Julia Child was een Amerikaanse (TV) kok die het Amerikaanse publiek liet kennismaken met de Franse keuken via haar kookboek ‘Mastering the Art of French Cooking’.

Dus, toen ik in april een artikel tegenkwam over de Seizoensgroenten-Challenge, besloot ik dat teken niet te negeren en de koe bij de horens te vatten. Of de prei (in het juiste seizoen, is er trouwens een ‘seizoen’ voor prei?, ik ben duidelijk nog een groentje tussen de groensels…) uit de grond te trekken. VTM chef Sofie Dumont zou mij een week lang als hulpchef bijstaan en uitgewerkte seizoensgebonden receptjes in mijn mailbox droppen. Ik zou voor een week de Julia Child van Tienen worden! “I was 32 29 when I started cooking; up until then, I just ate.” (*) Verfijnde en smaakvolle groene meesterwerkjes, laat ze maar komen! Het draaide soms toch net dat tikkeltje anders uit, en niet Sofie Dumont maar mijn man bleek de hulpchef van dienst te zijn. Het kan daar ook aan gelegen hebben… .

Ik had mijn huiswerk wel goed op voorhand gemaakt, en boer Wannes voor enige tijd aan de telefoon gegijzeld gehouden om al die groentenweetjes uit hem te destilleren. En vooral om plaatsaanduidingen op te schrijven voor de groenten die ik op de akker kon vinden. Zelfs met een Wikipedia-foto als hulplijn, bleek het (voor mij) namelijk niet altijd zo gemakkelijk om de groenten te herkennen. En je kan nu eenmaal moeilijk een missertje terug in de grond moffelen. Zo werkte het duidelijk niet. Het is trouwens ook verbazingwekkend hoeveel boer Wannes uit zijn hoofd weet over seizoensgroentjes en de (soms toekomstige) plaats van die groentjes op zijn akker!

DAG 1: Stamppot van andijvie met kippen- of (groenten)schnitzels en radijzensalsa.

Oei, op dag 1 zat ik al in tijdsnood. Werken, winkelen/stadsakkeren, koken, eten én naar de infosessie over de toekomstige speeltuin op de Stadsakker gaan, dat was wat teveel van het goede. De NMBS werkte helaas ook niet zo mee. Vertraging, het was te denken. Het schoot me wel te binnen dat ik de wachttijd misschien nuttig kon invullen en me naar de biowinkel (Foodhub) aan de achterkant van het station kon haasten. Nog geen andijvie in de biowinkel te vinden. Maar goed dat Tienen een groot aanbod aan winkels heeft. Enige tijd later kwam ik trots uit de Carrefour gelopen met de heilige graal van de maand, dé begeerde en schaars te vinden groente in april, dé (lichtjes verlepte) andijvie! Kip was nog te vinden in onze eigen diepvries (gekregen van mijn schoonouders, eigen kweek) en zelf te paneren, radijsjes heb ik gesprokkeld op de akker, samen met de ajuin en de aardappelen (aangeleverd). En ik geef toe, mijn aandeel die avond in het kookgebeuren was het opnemen van de taak als verzamelaar. Mijn man heeft met de verzamelde ingrediënten best een ‘lekker gerechje’ (op zn Sergio Hermans) klaargestoomd. Ik diende na de speeltuinmeeting gewoon de benen onder tafel te schuiven. Leuk!

DAG 2: Volkorenpasta met oesterzwam, bloemkool, witloof (en chipolata).

Op dag 2 stond ik opnieuw hoopvol naar het NMBS tijdschema te staren. Ik moet wel zeggen dat de NMBS heel goed is in mensen hoop te geven. Daar blinken ze nu eens echt in uit. De hamer komt pas laat, wanneer er ineens, uit het niets, een rode ‘+15’ verschijnt naast het beloofde gele uur van vertrek (en ik moet doorgaans reeds een half uur aan het station wachten wegens mijn niet-aansluitende reisschema’s en de – naar mijn mening – niet zo logische treinplanning richting onze stad). En dat wanneer manlief op tijd moest vertrekken naar zijn wekelijkse afspraak met de Swingtimers Bigband van Tienen. Ik trok opnieuw naar de supermarkt aan het Leuvense station. Ze hadden er helaas geen oesterzwammen, maar wel bloemkool en chipolata. Witloof had ik nog thuis in de koelkast liggen, gekregen van de schoonouders (eigen teelt!). Naar huis in een stinkende overvolle trein met een bloemkool in mijn werktas en een baby in de buik. Het is eens wat anders. Dit gerechtje was gelukkig snel klaar en best appetijtelijk. Voor de twijfelaars, mijn kookkunsten zijn te bewonderen op de rechtse foto.

DAG 3: Tortilla-feestje.

Ik geef toe, dit was een cheat day. Op zich hou ik wel van tortilla’s, maar de variant die Sofie Dumont voorstelde (enkel groentjes, en niet mijn favoriete), kon me helaas niet bekoren.  Je kon voor deze soort momenten wel neuzen in plan-b receptjes, maar ik had nog zoveel groentjes over van de vorige dagen (ligt waarschijnlijk aan mijn geweldig inschattingsvermogen), dat ik daarmee aan de slag ben gegaan. Dat is ook duurzaam koken… . Hieronder de foto van hoe het had kunnen zijn, mocht ik deel hebben genomen aan het feestje.

DAG 4: Parfait van rabarber en appel, crumble van havermout.

De vierde dag had een nagerechtje in petto. Eentje waar enorm veel werk en heel wat ingrediënten in kropen…. . Goed dat mijn hulpchef weer paraat stond. De hoofdrol was weggelegd voor de rabarber. Te vinden op de Stadsakker (en pluimpje voor mezelf, ik kon de rabarber meteen herkennen!). De dadels, gember, havermout, appels, ricotta, honing, volle room, pindakaas, kaneel, hazelnoten, pijnboompitten,… heb ik opnieuw in de Carrefour bijeen gesprokkeld. Als je mijn glaasje (hier lijkt het een glaasje maar het was eigenlijk een serieuze bokaal) wat miserabel vindt, then you should see the other, en dan is het resultaat nog best te smaken! Die other slaat helaas terug op onze keuken.

DAG 5: Poke bowl: zeeduivel, komkommer, wortel, raap, rode biet, lente-ui, rijst, Griekse yoghurt,…

De titel van dit recept gaf wat kortsluiting in de nostalgische afdeling van mijn hersenen.  Nooit echt fan geweest van Pokémon, maar ik was wel een kind van die tijd. Felle kleuren deden me wel niet meteen aan een smaakvol gerecht denken… . Die bowl riep dan weer warme, pikante, herinneringen op aan onze huwelijksreis naar Thailand afgelopen november. Etensgewijs dan (lepeltjeswijs gaat ook nog, makkelijker dan stokjes): dampende, overvolle, spotgoedkope en tongverschroeiende kommetjes puur geluk.  Blijkbaar is de Poke bowl dan weer afkomstig uit de Hawaïaanse keuken. Iets bijgeleerd! Opnieuw heel wat ingrediënten, maar Hawaïaanse geuren kwamen niet echt uit mijn kom gedampt. Misschien denk ik daarbij te veel aan ananas (geen ingrediënt van dit gerecht). Of was het te wijten aan mijn aanpassing van het gerecht, voordat ik wist dat het de bedoeling was in Hawaïaanse sferen te komen. Ik had er kokosmelk bijgekapt… . Sofie Dumonts foto duwt je met die stokjes ook wel in die richting! Wij hebben nog geen nieuwe diepe borden aangekocht, vandaar de pastaverwijzingen bij de rijstkom.

DAG 6: Gegratineerde (hespen)rolletjes met selder en aardappel-kaassaus.

Dit was de avond van de (snij)selder. Boer Wannes liet weten dat er geen gewone selder op de akker te vinden was, maar wel snijselder. Even goed, toch? Snijselder heeft precies wel een pittigere smaak dan gewone selder, en blijkbaar heeft het ook de eigenschap om de baarmoeder te stimuleren. Dus wanneer je zwanger bent, kan je dit goedje best niet overvloedig gebruiken. Ik vond dit het meest geslaagde gerechtje van de week. Hartig, en die aardappel-kaassaus (weer een nieuwigheid) was hemels! Puree en kaas, twee van mijn favoriete dingen in de hele wereld.

DAG 7: volkorentoast met eiersalade, veldsla en asperges.

Mijn ouders wonen op de boerenbuiten in Limburg, vlakbij een varkensboer slash aspergeboer (ik heb die combinatie niet gekozen). Komt dat vandaag wel goed uit, tripje naar de bakermat en verse (al voorgeschilde) asperges als buit. Ik heb ook dit gerechtje wat aangepast en er de schellekes hesp, overschot van vorige dag, aan toegevoegd.

Mission accomplished?

Wat ik geleerd heb van deze challenge?

Dat het veel leuker is, en zelfs enige rust in mijn hoofd brengt, om groenten van de Stadsakker te ronselen. Geen gedrom, geen kassa’s, geen keuzestress. Deugddoende buitenlucht en het verbazingwekkend bevredigende gevoel dat je krijgt van die groentjes los te trekken uit de klei. Vergelijkbaar met de rush die sommige mensen ondergaan bij het uitknijpen van puisten. Niet voor iedereen hetzelfde dus… . Ik had wel wat geluk met het weer. Dat er nog meer te vinden was op de akker moest deze al wat langer bestaan. Dat ik vreselijk slecht ben in het simpel volgen van receptjes. Dat april echt wel een moeilijke maand is voor de seizoensgroentjes. Dat deze challenge slechts deels geslaagd is vanwege mijn pimpen en zoeken maar niet altijd vinden. Dat ik best wat gestructureerder mijn eten moet beginnen te vergaren. Dat ik absoluut niet de gereïncarneerde Julia Child ben van Tienen. Dat mijn tijd ook duurzaam is. Dat het enig karakter vergt om de tijd te nemen om instagramwaardige fotootjes te nemen van het eten en niet gewoon aan te vallen.

En dat we dus net op tijd nieuw bestek en borden hebben aangekocht bij de Ikea!

 

Auteur: Kim Rutten

Foto’s: Kim Rutten, Philippe Van den Panhuyzen, Alain Van Den Broecke

 

Noot: wie helemaal geïnspireerd is geraakt door mijn geweldige probeersels, en graag de volledige receptjes wenst te ontvangen, kan hiervoor steeds een mailtje sturen naar redactie@tienentroef.be 

 

Fan van onze artikels? Wil je dolgraag bijdragen aan het voortbestaan van onze bescheiden blog?
Steun ons
 en blijf wekelijks van de gekste, meest inspirerende en boeiendste verhalen uit onze mooie stad genieten!