Het is niet de eerste keer dat ik in mijn schrijfsels voor deze blog aanhaal dat ik best een laatbloeier ben, en dat de dingen vaak niet gaan zoals ze gepland zijn in mijn hoofd. Ondanks alle verwoede pogingen ten spijt en vaak tot (ik hoop nog steeds milde) ergernis van vrienden/collega’s/familie (en dan vooral van mijn man), die nog steeds niet begrijpen waarom deze ezel dan toch zo graag tegen dezelfde stenen stoot. Groot was dan ook onze verbazing toen een welgemikt plasje (hoewel op het verkeerde tijdstip werd me achteraf duidelijk gemaakt, ik voerde de test ’s avonds in plaats van in de ochtend uit) als resultaat gaf dat wij binnenkort mama en papa gingen worden! Vanaf het eerste (start)schot volledig volgens plan, een kwaliteit die mij ongekend is.
Naar ‘de buitenwereld’ toe zouden we zelfs als een uiterst traditioneel koppel kunnen aanzien worden, alles lijkt zonder onderbreking in gestage lijn mekaar op te volgen, met als kers op de taart een kindje dat is uitgerekend op 8/09/2018, zo goed als exact een jaar na onze kerkelijke trouwdatum (9/09/2017). De oorspronkelijke uitgerekende datum zou ook wel mooi geweest zijn en had de voorkeur van de hubbie: 16/09/2018. Dit zou namelijk betekend hebben dat er een kerstkindje zou komen in september, een idee dat hem wel aansprak (en een doordenkertje!). Die datum is daarnaast ook de verjaardag van mijn eigen mama.
Een zwangerschapstest geeft pas een duidelijk resultaat wanneer er voldoende HCG hormoon in de urine aanwezig is. Het is aangeraden om dit hormoon te meten in de ochtendurine, omdat het ochtendplasje doorgaans meer HCG bevat. Het heeft meestal geen zin om de test uit te voeren enkele dagen na de daad, omdat het HCG hormoon pas meetbaar wordt na innesteling. Vaak krijg je dus als tip de test uit te voeren de eerste dag van de gemiste menstruatie. Apothekers genoeg trouwens in Tienen om een betrouwbare test te bemachtigen!
Welk romantisch moment?
Terug naar het moment van besef. Ik las in zijn ogen de hoop (vanwege de uiterst correct opgevolgde planning) dat dit kindje de kuren van de mama niet zou overerven, samen met een overweldigende schrik die ook een weg door heel mijn lijf begon te bibberen. Want ik verzeker je, hoe gewild en gepland een kindje ook is, schrik en chaos zijn onlosmakend aan de plus op het Clearblue staafje verbonden. Of ligt dat weer volledig aan mij? Ik kreeg een instant flash forward naar de bevalling, en de gedachte was al vlug in mijn hoofd geboren dat ik vanaf dat ogenblik (een zeer koude januari avond de eerste week van 2018, kan de bibber in het lijf ook wel wat verklaren) geen enkel moment meer als onbezorgd zou kunnen ervaren.
Ergens was ik zelfs teleurgesteld over het gevoel dat het plusje me gaf, maar ook over de reactie van de toekomstige papa. Ik had het idee dat we dit moment samen zouden ervaren zoals het doorgaans wordt getoond in die (uiterst realistische) romantische Hollywood films. Of zoals hiernaast, een wenend miserabel maar gelukkig hoopje man. Dat was toch wel mijn verlangen. Komaan man, ween! In plaats daarvan was één van de eerste volzinnen die mijn man terug kon uitbrengen na het positieve nieuws: “ Maar dan ga jij toch terug wat meer taakjes in het huishouden doen en minder met TienenTroef bezig zijn?” Niet zo een romantische respons dan die ik in mijn hoofd had zitten geef ik eerlijk toe, en volledig buiten mijn verwachtingspatroon, realistisch des te meer. Dat is bij deze duidelijk ook nog niet zo goed gelukt… (#Temptationstyle: sorry hubbie).
Later als je groot groter bent… .
De reden voor het schrijven van deze column – en het geven van een zo realistisch mogelijke inkijk in dit deel van mijn leven als toekomstige mama – is als aandenken bedoeld voor ons kindje later, maar heeft ook de intentie om (Tiense) mama’s (in spe) wat regionale info mee te geven over de praktische/creatieve/… mogelijkheden in kinderland, hen een hart onder de riem te steken, of om de spanning van de riem net wat te lossen rond de dikke buik 😉. En om wat basisinfo te bundelen. Idealiter steek ik ook wat op van de tips en tricks van mama’s/papa’s (in spe) die het geduld hebben mijn hersenspinsels te lezen en van nuttige commentaar te voorzien. En zoals mijn man het al zo vaak heeft onderstreept telkens ik de neiging krijg om naar dat blinkende dagboek in het winkelrek te grijpen, de onbeschreven dagboeken die thuis reeds stof liggen te vergaren, bewijzen dat ze niet zullen ingevuld worden zonder enige uitdaging of structuur die hiervoor een zeer goede aanleiding geeft. Deze column lijkt me de ideale push te geven!
Nood aan (driedubbele) bevestiging.
Het Clearblue staafje was dus overduidelijk, maar ik had er toch geen vertrouwen in. Of kon het nog niet geloven/vatten. Ondanks de verschillende belletjes die in mijn hoofd tegelijkertijd begonnen te rinkelen, de overgevoelige borsten, het uitblijven van het maandelijkse ongemak en zelfs de hoofdpijn die niet volgde op al die belletjes (doorgaans heb ik vaak last van hoofdpijn, maar tijdens een zwangerschap kan dat blijkbaar volledig wegblijven vanwege de hormonen, het omgekeerde geval is helaas ook mogelijk). Dus heb ik nog enkele extra testjes gehaald van verschillende merken en aangekocht bij verschillende apothekers om de steekproef zo valabel mogelijk te maken.. . Geen zorgen, ik werd er effectief wel op gewezen (door de nuchtere daddy to be) dat zoiets helemaal geen zin had en dat ik gewoon een afspraak met de huisdokter diende te maken om bloed te laten afnemen. Maar daar knaagt het ook wat, ik heb best een panische angst (deels onder controle) voor mijn bloed te laten trekken. Het idee vind ik walgelijk en probeerde ik dus ook nog wat uit te stellen.
Ik ben dan uiteindelijk op een vrijdagavond wel in de stoel van de bloedzuiger beland om deze haar werk te laten doen (een lieve bloedzuiger dien ik er toch aan toe te voegen, die ook al weet dat ze de stoel best omlaag klapt voor het geval ik weer flauwval), en de daaropvolgende zaterdagochtend belde ze me al persoonlijk op met het blije nieuws. De HCG (humaan choriongonadotrofine) waarden in mijn bloed waren overduidelijk. De zwangerschap was bevestigd en al enkele weken in evolutie. De enige waarde die nog correct moest nagekeken worden, was deze samenhangend met toxoplasmose (kattenziekte). Maar daar zou ik later meer nieuws over krijgen.
Na een positieve zwangerschapstest neem je best zo snel mogelijk contact op met je huisarts voor een bloedafname. De dokter gaat je ‘officieel’ kunnen vertellen of je effectief zwanger bent, en aan de hand van de HCG waarden in het bloed gaat er ook al een tijdspanne op de zwangerschap kunnen geprikt worden. Klik hier voor meer info. De opgemeten HCG waarde was bij mij ongeveer een 19500, dus ik was hoogstwaarschijnlijk een zestal weken zwanger op het moment van de meting (zie tabel).
De praktische molen tijdig aan de gang draaien.
De gestructureerde hersenpan van de hubbie schoot hierna snel in actie, er diende op zoek te worden gegaan naar een lokale oppas en gynaecoloog. We hadden (opnieuw) geluk, even verderop vonden we een plaatsje (vanaf januari 2019…) bij opvang de Kikkertjes, zelfs twee plaatsjes moest ik ineens zwanger blijken te zijn van een meerling (ja dat was ook een schrik van mij) 😊. Ik raad elke toekomstige ouder aan om vanaf het moment dat de zwangerschap bevestigd is instant op zoek te gaan naar opvang! Op veel plaatsen zijn er lange wachtlijsten of komt er pas een plaatsje vrij op (soms zeer) lange termijn. Mijn man verbaasde mij (en ik denk ook de zaakvoerster van De Kikkertjes) om, tijdens het in orde brengen van het contract met de opvang, ter plekke te beslissen dat ook hij een dag voor ons kind wou zorgen. Dat betekent dat de toekomstige baby 3 dagen in de opvang zal verblijven, 1 dag bij de papa, en 1 dag bij mij. Ikzelf zal namelijk de eerste 20 maanden (ouderschapsverlof) na het zwangerschapsverlof (14 weken na bevalling) 4/5 gaan werken. Of dat is voorlopig toch het plan.
Kinderopvang De Kikkertjes van Marijke Vanzurpele is gevestigd in de Houtemstraat 498 in Tienen. Een beperkt aantal kindjes kunnen hier een plaatsje krijgen, en bij goed weer worden er wandelingetjes gemaakt in de velden achter de opvang. De kleine groep en de wandelingetjes maakten ons meteen enthousiast. Er zijn heel wat verschillende mogelijkheden voorhanden in kinderopvangland. Voor verdere info inzake mogelijkheden en prijs, klik hier.
Ons wonderwormpje.
De gynaecoloog was ook snel ‘geboekt’. Ik had al van verschillende mensen gehoord dat het ziekenhuis in Tienen over een uitstekende kraamdienst beschikt, dus ik ben van plan (voor zover ik dat kan ‘plannen’) in eigen stad te bevallen. Op de website van het ziekenhuis kon ik enkele gynaecologen terugvinden. Ik heb de gynaecoloog ‘geboekt’ die het snelste beschikbaar was, een zekere dokter Donders. Op 25/01/2018 was het zover, we zouden een eerste keer onze trots kunnen aanschouwen. Ik had een duidelijk beeld over hoe die echo er aan toe zou gaan. Opnieuw zoals in de films, met heel wat glijmiddel uitgesmeerd over de buik en een baby op het scherm. Helaas was me niet verteld (of heb ik dat compleet verdrongen) dat het kindje nog niet te zien zou zijn via een buikecho, en dat dus een vaginale echo aan de orde was. Dus be prepared! Het kindje leek ook nog niet meer te ‘zijn’ dan een wormpje, maar we kregen wel het opluchtende nieuws van dokter Donders dat alles in orde was. Blijkbaar krijgen sommige ouders het kindje op 6.5 week nog niet eens te zien, dat geluk hadden we dan weer wel (ook al was het echt maar een wormpje dat we konden aanschouwen).
Hierna is het tijd om een afspraak te boeken bij de gynaecoloog. Klik hier voor de lijst van gynaecologen in het ziekenhuis in het RZ Tienen. De gynaecoloog keek bij mij na (vaginale echo!) of het kindje goed was ingenesteld en kan ook al (bij benadering) de bevallingsdatum uitrekenen. Hou rekening met een verschil in kostprijs wanneer je op consultatie gaat bij een niet-geconventioneerde gynaecoloog! Ook het aantal terugbetaalde echo’s is niet oneindig (een drietal), maar wil niet zeggen dat je er niet meer kan vragen. Vraag je omgeving ook om tips bij het kiezen van een gynaecoloog.
Vraag de gynaecoloog om een zwangerschapsattest. Belangrijke info voor zowel de werkgever als werknemer. Vanaf het moment dat de werkgever officieel (best aangetekend) op de hoogte is gesteld, heb je als zwangere werknemer een beschermd statuut.
De vrolijke vlinders begonnen instant heel wat plaats op te eisen in de buik, naast het wormpje en de schrik. Op naar de volgende 8 maanden!
Auteur: Kim Rutten
