“Beste Tienentroefmensen,
Woensdag 30 mei om 11u komt Minister Vandeurzen naar ‘t Prieeltje. Wij zijn heel blij dat hij en onze burgemeester interesse tonen voor onze werking en als jullie graag aanwezig zijn op dit bezoek, nodigen we jullie ook met veel plezier uit.
Groetjes,
Marijke Vananroye, verantwoordelijke vzw ‘t Prieeltje”
’t Prieeltje? Ja, dat zegt me wel iets. Vorig jaar nog prachtige kaartjes gekocht om hen te steunen. Maar verder weet ik in feite niet wat daar gebeurt… . Minister Van Deurzen? Ja, die meneer is me ook niet onbekend gezien mijn professionele link met de sociale sector. Marijke Vananroye? Neen, ken ik niet. Wat zijn de contactgegevens? Dan spreek ik met haar af wanneer TT mag langskomen. Ik bel naar ’t Prieeltje. “Neen, Marijke is er niet. Ze is druk bezig met de voorbereidingen voor morgen. Kan ze jou terugbellen?” Na een half uurtje krijg ik een telefoontje van Marijke Vananroye die me enthousiast uitnodigt voor het bezoek van de minister. “Hang maar wat rond, stel maar vragen, je bent welkom!”
Wanneer ik ’t Prieeltje binnenkom, loop ik het ‘hoog’ gezelschap bijna letterlijk tegen het lijf. De rondleiding door ’t Prieeltje zit er net op. “We gaan boven nog een filmpje bekijken. Kom maar mee!”, zegt een super vriendelijke dame die ik later leer kennen als Annick, kinesitherapeute in ’t Prieeltje maar momenteel even vrijwilliger. Ik positioneer me ergens in een hoekje, schiet snel een fotootje en kijk mee naar het filmpje, een slideshow van de ‘bewonertjes’ van ’t Prieeltje tijdens hun activiteiten, hun therapieën of hun uitstappen, eindigend met de woorden: ‘Wij hebben een droom!
Daarna begint een overleg tussen de minister, de burgemeester, Marijke als verantwoordelijke voor ’t Prieeltje en de voorzitster van ’t Prieeltje, Fabienne Vandam. Marijke komt meteen ter zake en legt hun droom voor. ’t Prieeltje barst uit haar voegen. Er komen momenteel 14 kinderen maar de gebouwen zijn te klein. Er is een nieuwbouwproject ontworpen, de plannen sieren de ruimte maar de financiering ervan is een grote bekommernis. De subsidies dekken 60% van het budget, voor het andere deel zullen ze véél wafeltjes moeten bakken, kaartjes moeten verkopen, aankloppen bij sponsors… Het wordt een gesprek met afkortingen als VIPA, NAH, MFC… waar ik niet wijs uit word maar wat ik wel hoor is dat de minister vol bewondering staat voor het werk van ’t Prieeltje. Ik hoor in het gesprek: “Er zijn al heel wat waardevolle en innovatieve projecten in Tienen.” De naam ‘OverKop-Huis valt. En ook: “Tienen zorgt voor haar mensen.”
Knap, hè?
Maar de tijd dringt. De minister heeft een drukke agenda. Het gezelschap verplaatst zich naar de speelplaats voor het persmoment. De kinderen komen erbij staan, voor de gelegenheid met een vrolijke bloemenkrans om de hals. Oei, bijna vergeten dat ik ook foto’s moest nemen. Wanneer de minister zijn vertrek aankondigt, dankt hij Marijke voor haar enthousiasme. ‘”Jij moet bij mij komen werken.”, grapt de minister. En Marijke ad rem: “Als u ons geld geeft, wil ik dat wel doen.”
Wanneer de rust terugkeert op de binnenplaats, praat ik nog even verder met Marijke.
Vanwaar de naam ’t Prieeltje?
Dokter Jonckheere die bij de oprichting van ’t Prieeltje betrokken was, stelde de naam voor: ’t Prieeltje, een beschutte plaats met zicht op de wereld.
Wie waren die mensen dan? Hoe kwamen die mensen in Hakendover terecht?
Het waren ouders van kinderen met een beperking en medewerkers van de Brabantse Dienst voor Thuisbegeleiding die vonden dat er dagopvang nodig was. Zij vonden dat er nood was aan opvang van kinderen met een meervoudige beperking die niet naar het Buitengewoon Onderwijs konden maar ook niet noodzakelijk naar een internaat moesten omdat ouders nog wel voor hen konden zorgen. Zij hebben dan partners gezocht en vonden die in de Stichting Delacroix, de Stichting Lauwyck en de proffen van Gasthuisberg.
De Stichting Delacroix kocht het gemeentehuis en de jongensschool van Hakendover en de beschutte werkplaats Blankedale zorgde voor de inrichting.
Sinds wanneer werk jij hier? Hoe ben je hier terecht gekomen?
Ik werk er sinds 1990. Ik hoorde via een collega dat er een vacature was en heb onmiddellijk gesolliciteerd.
Kan je me iets meer vertellen over de mensen die hier werken?
We werken met een team van 16 vaste krachten. Je moet weten dat er voor elk kind steeds een begeleider nodig is. En voor de uitstappen liefst nog extra krachten. Gelukkig kunnen we rekenen op heel wat vrijwilligers. Mensen die de kinderen ophalen met een busje of met eigen wagen, naaisters die kledij aanpassen bijvoorbeeld, of die mee op uitstap gaan. Buiten een groep vaste en occasionele vrijwilligers kunnen we ook altijd via Tienen Helpt extra mensen vinden.
Waar trekken jullie dan naartoe?
We gaan wekelijks naar zorgboerderij Deboeshoeve hier in Hakendover om met de kinderen te gaan paardrijden. We trekken soms naar Het Balanske in Tielt-Winge om te gaan snoezelen. We gaan wekelijks zwemmen. En daarbuiten zorgen we ervoor dat alle therapieën voor de kinderen hier gebeuren: kinesitherapie, logopedie, muziektherapie. Ook komen de tandarts, de huisarts, de orthopedische firma’s, veel kinderen hebben immers een motorische handicap, en de verpleegkundige naar hier. Zo ontlasten we de ouders en kunnen zij ’s avonds thuis een rustige avond doorbrengen.
Maar nu heb je dus een droom, Marijke?
Oh ja! De plannen zien er super mooi uit! Het is echt een mooi ontwerp dat rekening houdt met onze noden. Hiervoor is er overleg geweest met onze medewerkers, met de ouders van de kinderen en met de bestuurders. De badkamers zijn aangepast, er zullen therapieruimtes voorzien worden, een kinelokaal en véél bergruimte want onze kinderen hebben vaak heel wat orthopedisch materiaal nodig. Nu zitten we zo krap dat onze vrijwilligers hun sacoche niet eens kunnen wegzetten. Dat viel vandaag misschien niet op want voor het bezoek van de minister hebben we alles een beetje aan de kant gezet.
Kan de minister jouw droom dan helpen waarmaken?
Wel, een nieuwbouw kost handenvol geld. We kunnen nu al vaak rekenen op schenkingen, vaak van bedrijven maar zij investeren graag in iets tastbaars bv. een aangepaste fiets. Daar zijn we uiteraard erg dankbaar voor maar voor de nieuwbouw gaat het om heel veel centjes. En als de minister ervoor kan zorgen dat de subsidies kunnen verhogen, dan is dat mooi meegenomen.
Ik had alleszins de indruk dat hij enthousiast was.
Ja, ik ook en daar ben ik heel blij om. Dan zijn we in ons opzet geslaagd. Ons dossier onder zijn aandacht brengen. En dan nu verder op zoek naar centjes zodat onze droom hier kan verwezenlijkt worden.
Ga je steun vinden in Tienen?
Zeker! Zoals ik al zei, sponsoren bedrijven ons. In het verleden zijn er al veel organisaties geweest die een activiteit organiseerden ten voordele van ’t Prieeltje.
Ben jij zelf van Tienen, Marijke?
Neen, maar ik woon sinds 1986 in Hakendover.
Kom je vaak in Tienen? Heb je een favoriet plekje? Restaurantje of cafeetje?
Er zijn heel veel leuke restaurantjes in Tienen. Er is voor elk wat wils. Het leukst vind ik het hier in Hakendover bij Maures, vooral door het unieke concept en omdat het daar lekker is uiteraard.
Wat zijn volgens jou de werkpunten van de stad? En de troeven?
Ik vind dat Tienen een enorme metamorfose aan het ondergaan is. Er zijn veel innovatieve projecten, zowel inhoudelijk als qua infrastructuur en je merkt dat heel veel mensen er zin in hebben om hieraan mee te werken. Ook mensen van buiten Tienen merken dit op.
De stad had nood aan positieve vibes want dat werkt motiverend voor jong en oud en hoe meer mensen erbij betrokken zijn, hoe groter de impact van dit alles zal zijn.
En de klemtoon moet volgens mij liggen op een fijne leefomgeving voor de jongeren en jonge gezinnen want het zijn vooral zij die dit in de toekomst moeten waarmaken. Een stad waar jonge mensen zich thuis voelen wordt vanzelf dynamischer en straalt positieve energie uit. En daar hebben we allemaal nood aan.
Auteur: Christa Motton
Foto’s: Christa Motton
