Na de winter

handen op een rand van een afgrond

“Winter is coming. We know what is coming with it. We can’t face it alone.” John Snow orakelt profetische woorden in Game of Thrones alsof hij in het midden van de opengereten Grote Markt van Tienen staat. De winter begon zelden zo somber naar mijn gevoel. De eerste week van november, het winteruur was net ingetreden, en samen met Halloween en Allerzielen werd de start van de tweede lockdown ingeluid. Dat was nodig: er was te veel dood in het land. Nooit eerder hebben we zo uitgekeken naar het einde van een jaar als in 2020. Nooit eerder werden we zo op de proef gesteld als het afgelopen jaar, ons annus horribilis. 

“Now is the winter of our discontent.”, schreef Shakespeare; we zitten op ons dieptepunt. Niemand durft luidop uitspreken dat hij uitkijkt naar de feestdagen. Don’t jinx it. Het lijken de ideale kerstdagen te worden voor diegenen onder ons die als Dickens zijn Scrooge vol afschuw kijken naar de gezellige liefdevolle warmte die de periode normaal zou typeren. Er lopen in ons midden Grinch-achtige figuren, die Dr. Seuss niet beter had kunnen typeren, hopend dat Kerstmis in het honderd loopt. Mensen voor wie Kerstmis toch nooit meer was dan geschenken en reisjes, niet meer dan een mooi gekadreerde Instagramfoto. Liefdeloos en leeg. 

Wie van jullie durft er goede voornemens maken voor 2021? Wie durft zijn wensen uit te spreken voor het volgende jaar? Wie durft de goden om een wederdienst vragen? Is karma klaar met ons allemaal? Ben jij er in deze periode van duisternis en griezel klaar voor dat de lijken uit de kast zullen vallen? Dat de geesten van het verleden opnieuw zullen opduiken? Quand il n’ya plus de place en enfer, les morts reviennent sur terre.

De oude Germanen hielden op het eind van het jaar, op de winterzonnewende, het Joelfeest, het feest van het Licht, en ontstaken grote joelvuren, om de komst van het licht te vieren. De Kerk kerstende dit feest tot Kerstmis en liet toe dat er nog een blok hout voor het joelvuur op tafel gelegd werd. De kerststronk. De buche, zou mijn oma zeggen. De dagen zullen ook nu weer lengen. Er komt licht aan het eind van de tunnel. Nog even geduld. Hou vol. Het komt goed. De meeste mensen deugen, aldus Bregman. Na de winter komt de lente, de zon, … een nieuw jaar in een nieuw Tienen. Een nieuwe kans. Maak maar plannen, het is nog niet te laat. 

Auteur: Alain Van Den Broecke

Foto: Unsplash