We moeten het eens hebben over dat sprookje op een kwartiertje wandelen van de Paterskerk, die andere magische setting. De avond was zwoel, dus ik besloot mij te voet te begeven vanuit mijn Stadsakkershol naar de Fidalgo.
Te voet met toeters en bellen
De fiets was uitgesloten, want nu ik eindelijk na de lockdown een valabele reden had om de toeters en bellen uit te halen (een lang kleedje dus), wou ik niet nog eens (letterlijk) een spaak in het wiel steken. Ooit heb ik op die manier voor vertier op het kruispunt van de Kabbeekpoort gezorgd, toen mijn kleed bleef hangen in mijn wiel en ik gelukkig die dag wel voor een deftige onderbroek was gegaan. Een ezel verzeilt niet twee keer in zo’n penibele situatie! En heeft maar best altijd een mooi ondergoed aan (een tip van mijn mama).
Ik ben ondertussen ook ‘tegen’ het gebruik van de auto in eigen stad, want zeg nu zelf, hoe leuk is het om in alle vrijheid te wandelen naar je eindbestemming. En vooral om in benevelde toestand licht zwalpend door Tienen terug naar huis te schrijden. Wat een grenzeloos gevoel. Heel wat ramen stonden vanwege de warmte tot een gat in de nacht wagenwijd open, en ik voelde me onderweg dan ook meer dan op mijn gemak. Buiten dat momentje dan toen ik voorbij een geparkeerde BMW strompelde en de hele wagen bewoog. Alsof iemand het beste van zichzelf gaf, maar dan opgesloten in de kofferbak, want de auto was leeg.
De heuvels van Toscane in Tienen
Licht tomaterend bereikte ik de Fidalgo, en de betovering startte nog voor ik binnenstapte. De deur zwaaide voor me open, zonder op de bel te moeten drukken. Twee vriendelijke gezichten heetten me welkom en hadden me duidelijk verwacht. Zelfs mijn vrienden of familie hebben me nog nooit zo verwachtingsvol opgewacht. Meestal sta ik vijf minuten en twee lange duwen op de bel verder nog steeds voor de deur te wachten. Mijn gezicht had ik dan ook graag op foto gehad. Ooit al een verblufte tomaat gezien? Spoiler alert: de magie kwam blijkbaar van een slimme sensor.
Een vriendelijke dame begeleidde me naar mijn gezelschap voor de avond. Ik schoof aan bij mijn collega’s voor een werkdiner. Het is toch wel frappant dat we gevestigd zijn in Leuven, maar vaak kiezen voor Tienen wanneer het over onze smaakpapillen gaat. Zo zijn we ook ‘vaste klant’ bij de Refugie, en is Melchior ook al meermaals de revue gepasseerd. Ons tafeltje stond op een mooi terras met een prachtig zicht op de tuin en de velden erachter. Om ons te beschermen tegen de zon, was het terras aangekleed met jaloezieën om jaloers op te worden. Het wapperende textiel boven en rond ons gaf mij in ieder geval het gevoel een keizer te rijk te zijn, op één van de heuvels in Toscane.
Om vingers en duimen achteraf coronaproof te ontsmetten
Het eten en drinken was voortreffelijk, met heel wat fancy namen die ik vanwege dat voortreffelijke drinken helaas niet allemaal heb kunnen onthouden. Ik zal het dus proberen te vertellen in mijn eigen woorden wat ik allemaal naar binnen heb mogen werken: een aperitiefballetje van kabeljauw met een paprikasausje, een tomatengazpacho, een gemarineerd maatje, een kalfstartaar afgewerkt met allerhande bietjes, een bouillabaisse met tonijnbouillon, en een dessertje met lichte kleurtjes (toen was het licht al bijna uit dus meer herinner ik me daar helaas niet van). Samengevat: om vingers en duimen van af te likken! Maar coronagewijs kan je die erna dan best wel ontsmetten met de handzalfjes die je in het toilet kan terugvinden.
Kortom, wil jij je eens voelen als god in Frankrijk zonder die coronabubbel al te ver te moeten uitrekken? Stap dan eens naar de Fidalgo en geniet op hun frisse terras van een prachtige zonsondergang, terwijl je in de watten gelegd wordt dankzij de sublieme en vriendelijke bediening en een heerlijk eetfestijn.
Wie ondertussen geprikkeld is om dit alles zelf eens te ervaren, neem dan contact op met Fidalgo. En wie liever niet te voet of te fiets vertrekt, er is parking voor de deur!
Auteur en foto’s: Kim Rutten
