Het was op een zomerse Tiense vrijdag dat hoofdredacteur Alain en ik per toeval in het huis van Petra Florizoone en Jos Mombaers belandden. Petra nodigde ons hartelijk binnen toen we tevergeefs aan de overkant van de straat aanbelden om een reportage te maken voor de nummer 10 reeks van onze blog. Even later plakten onze neuzen bijna tegen het magnifieke handgeschilderde 19de eeuwse behang van een wel heel speciale kamer. In mijn hoofd al meteen als kerstkamer gedoopt, vooruitblikkend op de gezelligste periode van het jaar en toen nog een ver-van-ons-bed-show. Ik speculeerde al wel langere tijd om te starten met een nieuwe reeks op de blog, de binnenkijkers, met als prangende vragen: Welke mooie kamers, betekenisvolle stukken, karaktervolle stijlen, sprookjesachtige tuinen,… kunnen we achter de Tiense gevels terugvinden? Interieurreportages om het in één woord samen te vatten, huizen die wij er bewust uitpikken. Het zijn er maar enkelen die schaamteloos durven toegeven hun voyeuristische kant niet te bedwingen (ik geef geen namen vrij) wanneer ze onafgeschermde ramen – als poorten naar de ziel van die stenen pareltjes – voorbij wandelen. En zeg nu zelf, deze tijd van het jaar fungeren de kersttierlantijnen als dwaallichtjes die de blikken van de mensen naar binnen gidsen, we kunnen er niets aan doen… . Een ideaal moment dus om de binnenkijkers-reeks van start te laten gaan en die voyeuristische trek in ieder van ons taboevrij te bevredigen. En de kerstkamer was dan niet uit mijn hoofd weg te denken. Petra en Jos waren zo vriendelijk onze vraag om hun thuis als eerste binnenkijker te portretteren positief te beantwoorden.
Op de sofa bij bewoners Petra (49), Jos (65), Cleo (34), Charlotte (19), Laïs (16) en hun drie huiskatten Ariel, Poessie en Trixie.
Onze spontane ontmoeting in de zomer blijkt geen uitzondering te zijn in de resem aan mensen die het huis al een (kortstondig of langer) bezoek hebben gebracht. De zoete inval is wat ze hier gewoon zijn en houdt het eeuwenoude huis springlevend. Zonen Brandaan (35) en Tom (31) wonen zelf niet meer in het huis maar houden nog regelmatig een sleepover, zeker in de periode van Suikerrock waarbij het slapen leggen van 30 gasten geen uitzondering is. Het buitenzwembad ligt in de zomer ook vol met jong volk, en de (10!) slaapkamers die het huis rijk is raken goed gevuld met vrienden van de kinderen. Petra laat weten dat ze het zo ook niet liever heeft, dan weet ze dat de kinderen veilig en wel feesten en slapen. Tijdens hun trouw enkele jaren geleden werd de tuin bevolkt door 300 genodigden, drukte gaan Petra en Jos dus zelf ook niet uit de weg. Petra en Jos proberen te genieten van de momenten dat ze thuis zijn, want beiden hebben een drukke job en heel wat randactiviteiten die de thuismomenten eerder schaars maken. Wanneer ze dan vrij zijn, is het ook echt cocoonen geblazen.
Wat is jullie historie met het huis?
Jos: Ik ben oorspronkelijk van Tienen en woon in dit huis sinds ik 18 jaar oud ben, mijn vader heeft het pand aangekocht in 1970 van de adellijke familie de Neéf uit Tienen. De familie de Neéf is dan verhuisd naar het kasteel Brakum in Lubbeek. Deze familie leefde wat afgezonderd in Tienen, de adel was vroeger doorgaans nogal wereldvreemd. De familieleden bewoonden elk een eigen vleugel van het huis, met ruimte voor personeel. Nu heeft enkel Cleo [niet aanwezig tijdens het interview] nog een ‘eigen vleugel’ 😉. De familie de Neéf had een gouverneur van de provincie Vlaams-Brabant en een vrederechter in hun midden. Het huis zelf was een donkere bolster, waar ik vaak met mijn fiets voorbij reed. Toen ik hier dan als jonge gast kwam wonen, was dat wel een surreëel moment. Het leek hier wel een spookhuis, je kon bij wijze van spreken verloren lopen in het pand. Het pand zelf dateert van +/- 1760 à 1770 en is een eerste keer grondig aangepakt in 1930.
Je ziet hier en daar wel wat modernistische invloeden uit die periode, zoals de achtergevels die heel wat licht binnenlaten. Ik heb het huis overgekocht van mijn familie en een verdere renovatie is gebeurd in 1987. Het huis is niet geklasseerd, maar de renovatie is wel met respect voor de oorspronkelijke materialen uitgevoerd. De ramen aan de voorkant zijn bvb. nog van enkel glas, en we kunnen er moeilijk ramen voor plaatsen gezien het originele panelenwerk aan de binnenkant van de ramen om de koude uit te sluiten. We gebruiken die kamers dan ook wel niet het hele jaar door. Het huis moet ook niet te afgeborsteld zijn, het parket in de living vertoont sporen van vlekken en krassen en is nog de authentieke vloer van de periode 1930. Wij hebben geen interesse in perfectie, wij vinden het net mooi de sporen van het leven te zien. Het is ook absoluut niet de bedoeling een museum van het huis te maken, zo overleeft een huis niet. Historische gebouwen mogen geen opgelegd fruit worden.
Wij hebben geen interesse in perfectie, wij vinden het net mooi de sporen van het leven te zien.
Petra: Mijn ouders zijn oorspronkelijk afkomstig van Koksijde, maar mijn vader was professor aan de universiteit van Leuven en mijn moeder werd directrice van de Immaculata school in Tienen. Ikzelf ben wel in Tienen geboren. Ik woon hier nu 10 jaar in het huis, en we hebben samen de tuin aangepakt en zo goed als mogelijk proberen te herstellen in zijn oorspronkelijke staat. De serre die je in de tuin ziet is origineel, met ook het originele glas en wij vermoeden dat het dus niet aan onze groene pogingen ligt dat de druiven aan de kleine kant blijven, maar eerder aan de dikte van het glas dat niet zo denderend is. Het pronkstuk van de tuin is natuurlijk onze geklasseerde boom, de derde oudste Ginkgo Biloba (Japanse notenboom) van België. De boom is vermoedelijk even oud als het huis zelf (+/- in 1760 aangeplant). Je hebt net de periode gemist dat de boom mooi in bloei staat! We zijn trots op deze boom en dat merk je ook aan hoe we de boom in ons leven betrekken. Bevriende kunstenares Rachel Sutherland, die momenteel ook een exhibitie houdt in de vroegere schoenwinkel Topolino in Tienen, heeft enkele schilderwerkjes voor ons gemaakt van onze geliefde boom. Die hangen op in de eetkamer. Als we spulletjes tegenkomen die te maken hebben met de boom, kunnen we het ook niet laten die meer naar huis te nemen. Ons servies is bvb. onlangs aangevuld met bordjes in de vorm van het blad van de boom. Ook het logo op onze kaartjes verwijst naar datzelfde blad. Ik had het idee een zwembad in de tuin aan te leggen om de tuin nog meer tot leven te brengen.
Jos: Maar de uitvoering daarvan hebben we overgelaten aan de tuinarchitecte die ook in 1987 de tuin al eens had aangepakt: Chris Van Everbroek. Zij is zelf trouwens ook afkomstig van Tienen. Je kan misschien denken dat je die dingen zelf kan uitwerken, maar ik vind het toch echt belangrijk om vakbekwame mensen te betrekken. De tuinarchitecte hield er bvb. rekening mee dat de ligging van het zwembad in rechte lijn was met de plaats vooraan en de living. Ook het vijvertje is een centraal punt en volgt de boog die in de tuin is aangebracht.
Wat is jullie favoriete plaats/stuk in huis?
Petra: De living is voornamelijk het centrale punt in het huis, en wel de plek waar iedereen graag tijd doorbrengt. Ook de enige ruimte in het huis waar een TV aanwezig is. De luster in de living vind ik dan zelf een heel mooi stuk.
Charlotte: Wat mij een instant thuisgevoel geeft is Game of Thrones kijken in de living, maar mama heeft dan schrik 😊. Ik zit ook graag op mijn eigen kamer, maar door de week zit ik op kot in Leuven. Ik studeer Architectuur en dit huis werkt zeker wel inspiratievol. Ik zou niet meteen weten wat mijn favoriete stuk in huis is… .
Petra: Het is waar dat ik schrik heb onder het kijken van Game of Thrones… .
Laïs: Ik denk dat Charlotte haar favoriete stuk de spiegel is [luid protest van Charlotte], zelf ben ik fan van de ligzetel in de living, dichtbij het raam. Ik vertoef ook graag op mijn eigen kamer. In de zomer kan ik de vensterdeuren wagenwijd openzetten naar de tuin en heb ik een balkonnetje.
Wij zitten in het algemeen graag aan de achterkant van het huis, waar er veel lichtinval is en je aansluiting hebt met de tuin.
Jos: Wij zitten in het algemeen graag aan de achterkant van het huis, waar er veel lichtinval is en je aansluiting hebt met de tuin. We zitten ook allemaal langs elkaar aan de keukentafel, zodat we goed naar buiten kunnen kijken. Zelf lees ik graag in de keuken in de zetel aan het raam. De tuin is belangrijk voor ons. Mijn favoriete ‘stuk’ in huis is toch wel het handbeschilderde originele behangpapier in de feestkamer aan de voorkant, de Franse benaming past perfect: papier peint.
Petra: Wij vinden het ook leuk om in de zomer buiten te eten en aan het zwembad te zitten, en het is in die warme periode van jaar dat ik vaak volk in het zwembad aantref.
Is er een kersttraditie?
Petra: Jazeker, we doen eigenlijk een hele verhuis doorheen het huis. We starten met te aperitieven in de living, aan de kerstboom (een echte!) waar ook de pakjes te vinden zijn. Het eten zelf gebeurt in de feestkamer die jij als kerstkamer bestempeld hebt. We houden eigenlijk twee feesten, voor de Florizoones en de Mombaersen. Bij de Mombaersen komt een kok, maar bij de Florizoones is het de bedoeling dat iedereen een eigen gerechtje klaarmaakt, we zijn dan met een stuk meer mensen. Kalkoen op het menu is wel echt een must, dan is iedereen tevreden. De groene glazen op de tafel zijn trouwens familiestukken, en de bordjes in bladvorm die ik eerder vermeldde als nieuwste aanwinst zijn nu ook van de partij. Afsluiten doen we met een degustief in de bibliotheek. Buiten de feestperiode gebruiken we deze kamer vooral om fotoboeken te bekijken en te bewaren.
Jullie hebben precies wel iets met reizen, zie je daar ook iets van terug in jullie huis?
Petra: We reizen inderdaad nogal graag, één keer per jaar trekken we er met de mobilhome op uit. Ik ben ook redelijk sportief, heb de MontBlanc al beklommen, ben in Tibet ook in het Base Camp geweest en heb ook een mooi souvenir uit Tibet mee naar huis gebracht. Een handgeschilderde mandala, gemaakt door de monniken daar. Dat was toch één van mijn mooiste reizen. India heeft me ook al meerdere malen aangetrokken. Souvenirs bewaar ik doorgaans eerder op onze slaapkamer, omdat het moeilijk is deze in te passen in de stijl van het huis. Maar de mandala ligt in de bibliotheek. Zo een souvenir heeft ons ooit wel eens in de problemen gebracht, we hadden wat moeilijkheden met een beeld uit Senegal op het vliegtuig te krijgen. Nog een leuke anekdote. Toen ik Jos nog niet zo lang kende, trok ik met vriendinnen naar Argentinië om daar rond te reizen. Jos is toen voor drie dagen afgezakt naar Buenos Aires om mij daar te verrassen. Een gedurfde zet. Ik doe ook heel graag aan vrijwilligerswerk, wat mij dus al tot in Senegal heeft gebracht. Na die reis besefte ik des te meer hoe belangrijk het is je in te zetten voor je gemeenschap. Ik probeer daarom ook zoveel mogelijk steun te bieden aan initiatieven in Tienen zelf.
Nog vlug een standaardvraag: jullie hebben dus een goede band met Tienen?
Jos: Dat vinden we toch belangrijk. Heel wat kunstwerken en kunstwerkjes die je in huis ziet, zijn afkomstig van Tiense kunstenaars zoals Herman Vanclooster (bekend van Margot en de spiegel), Yves Knaepen, de reeds vermelde Rachel Sutherland en Karin Pieck. Deze laatste heeft een werk gemaakt volgens de methode van de pyrografie, met een hete naald wordt een kunstwerk geprikt. We gaan ook veel en graag op restaurant in Tienen. We doen ze allemaal aan, van ‘De Fontanella’ tot ‘De Fidalgo’…, maar de kinderen gaan graag naar ‘Spijshuis Dieu’ voor de gezelligheid en de verse maaltijden.
Petra: We gaan voor de inkleding van het huis, los van de kunstwerken, ook geregeld naar ‘The Shop’, of naar Pappaerts. Daar komt ons recente kerstboompje vandaan. De kaarsen komen deze keer van ‘De Tafel’, en het behangpapier in de bibliotheek komt van ‘Design Peeters’. Los van het interieur ga ik ook af en toe eens lopen in Tienen. Voor de kleine tour loop ik de ring af, als ik me wat langer wil uitleven neem ik de IJzerweg.
Ik wandel, ondanks de bijtende kou, tevreden en met een warm gevoel naar huis. Vermoedelijk door het aangeboden drankje, maar zeker ook omwille van het hartelijke gesprek en het bevoorrechte gevoel een kijkje in dit huis en dus ook de levens van deze mensen te hebben mogen nemen. De bewoners hebben met succes een mooie en gezellige thuis gecreëerd, met respect voor het verleden en de omarming van het heden. Door ervoor te kiezen om de oude stukken te koesteren en te combineren met moderne elementen. Wanneer ik nog pols of zij een specifieke stijl hebben/volgen, antwoorden ze mij uiteindelijk dat zij oud en nieuw graag combineren, met een centrale plaatst voor de natuur en natuurlijke materialen. Petra en Jos willen geen trends volgen, maar halen liever enkele mooie (en graag ook lokale) stukken in huis i.p.v. een bonte verzameling aan trendgevoelige ééndagsvliegen aan te kopen.
Auteur: Kim Rutten
Fotograaf: Philippe Van den Panhuyzen
