De dag der doden

Er zijn gebeurtenissen die ik niet noodzakelijk herdenk op de datum zelf. Soms koppel ik ze aan een evenement. Mijn grootmoeder langs moederszijde bijvoorbeeld stierf tijdens de 24 uren van Le Mans, lang geleden, in het vorige millenium. Ik vergeet soms haar sterfdatum, maar rijdt men de 24 uren, dan denk ik altijd aan haar, meestal op zondagochtend, na 19 uur racen, net als toen. Net zoals ik de dood van Ann koppel aan Milaan-San Remo. Een jonge mama die begraven wordt op de dag van de Primavera, bij het startschot van de lente… het kleeft aan een mens.

crash racewagen

Dit weekend zal ik denken aan Ayrton Senna, allicht de beste autopiloot die de Formule 1 ooit kende. Hij stierf in de Tamburello-bocht, op 1 mei, de dag van de arbeid. Nu zondag wordt er weer geracet op Imola. Maar nu op 1 november. Allerheiligen. De dag der doden.

De dag dat Senna stierf, slechts enkele uren later en los daarvan, besloot ook iemand anders de poorten van de dood vroegtijdig te forceren. Niet met een wagen. Een plastiek zakje en een handvol medicijnen volstonden. Geen wonder dat die ‘1ste’ van de maand gekoppeld aan de naam Imola ook nu weer, 26 jaar later, de nodige associaties opwekken.

Maar laat ons vrolijk zijn. Want op de Tiense feestdag, recent dus, stapte niemand minder dan Sandy ‘Xandee’ Boets in het huwelijksbootje. En dat is haar verdorie gegund ook. Want deze Tiense had de voorbije jaren een overbodig aantal zwarte katten gezien. Ze werd zeven keer geopereerd aan haar been en drie keer aan het hart. Ook werden twee goedaardige gezwellen aan haar baarmoeder verwijderd en haar vorige relatie liep op de klippen. Dat zal wel volstaan zeker?! Proficiat Sandy. Geniet ervan!

‘Ja, maar’, hoor ik u denken, ‘waar loopt je pointe naartoe, Chris? Xandee is inderdaad getrouwd op de Tiense feestdag, maar dat zal altijd op 10/10 zijn. Hier koppel je een gebeurtenis toch wel aan een vaste datum, niet?’

Dat klopt. 

Maar wat ik mij afvraag is: wie stapt er écht letterlijk in een huwelijksbootje? Allicht inwoners van Venetië, Amsterdam of Brugge. Maar de meerderheid van de getrouwden stapt, na de plechtigheid, gewoon in de eigen auto, of in een taxi, of in een oldtimer, of in een retro-dubbeldekbus, of desnoods in een kar getrokken door een witte knol. Maar toch spreekt men, zelfs in streken waar de laatste rivier honderd jaar geleden drooggelegd werd, over ‘in het huwelijksbootje’. Vanwaar dan die uitdrukking?

Ik zal het eens opzoeken, als ik tijd heb. Allicht nu zondag, ‘s ochtends, net voor de wedstrijd op Imola.

Auteur: Chris François