Vanmorgen toen ik van de school over de Grote Markt naar de Leuvensestraat liep, overviel het me opeens. Dit jaar is bijna om. Het is alweer voorbijgevlogen. Het cliché staat als een huis. Hou ouder je wordt, hoe sneller de jaren voorbijrollen. Ach ja, zolang ze maar de moeite waard waren, is dat niet erg zeker? Maar ik dwaal af. Er hangt nog een winterse ochtendwaas over de markt, de zon straalt een prachtig licht over de gebouwen. Wintermagie is in volle opbouw. Het reuzenrad staat al te pronken. De chalets staan afgesloten te wachten tot ze hun troeven mogen laten zien in hun favoriete tijd van het jaar, op de ijspiste wordt het water stilaan bevroren tot ijs. Het is wachten op kerst, wachten op een nieuw decennium.
Aangekomen in de Leuvensestraat, word ik verwelkomd door David (Adriaensens) en zijn Glutton, zijn trouwe straatstofzuiger. Een vaste waarde in het straatbeeld. Het daagt me opeens dat we deze periode van het jaar wel even mogen stilstaan bij de mensen die (soms) tevergeefs onze stad een beetje mooier en leefbaarder proberen te maken. Bijna elke ochtend ontmoet ik David op stap met zijn Glutton in de Leuvensestraat, in weer en wind, altijd met een vriendelijk woord, altijd even gemotiveerd. Hij zorgt ervoor dat onze winkelstraat proper blijft en aangenaam voor de shoppers. Al is dit niet altijd een even dankbare taak. Drie tot vier keer per dag komt hij voorbij met zijn straatstofzuiger om de chipsverpakkingen, de sigarettenpeuken, parkingticketjes, hondenpoep, en andere vuilnis van de straat te halen. En elke keer hij voorbijkomt is het net alsof er die dag nog niets gebeurd is. Nochtans is er geen gebrek aan vuilnisbakjes, noch aan plaatsen waar je veilig je sigaret kan doven en weggooien.
In Tienen is het niet David tegen Goliath, maar David en de Glutton als underdog tegen de vervuiler.
TienenTroef is een positief platform en ik wil hier geen zeurmonoloog beginnen over hoe onverschillig wij Tienenaars soms omgaan met onze stad, maar het moet me toch even van het hart. Want dit gaat over respect, over onze stad, over mensen die hard werken, aan bijdragen aan het uitzicht van onze stad. David houdt van zijn werk, van de babbeltjes met de mensen, van het sociaal contact, van wat hij doet voor de stad waar hij van houdt. Het ergste vindt hij de sigarettenpeuken, die achteloos op de straat worden neergeketst, vertelt hij me. Dat doen we thuis toch ook niet, voegt hij eraan toe. Hij pleit dan ook voor meer politiecontrole op straat, meer GASboetes voor overtreders en meer sociale controle. Vooral dat laatste kan hopelijk de twee anderen uiteindelijk quasi overbodig maken.
Bewonderenswaardig vind ik zijn positieve attitude, ikzelf zou waarschijnlijk met een gezicht tot op de grond rondlopen als ik alweer de plek aan het proper maken was die ik een halfuur geleden helemaal vuinisvrij had gemaakt. We zouden toch tot een samenleving moeten kunnen komen waarin we op zijn minst dat soort consideratie voor de ander kunnen opbrengen. Het is maar een kleine moeite, toch? Want de stad, dat zijn wij.
Deze zomer was ik op reis in Noord-Amerika. Ik was aangenaam verrast door de properheid van de steden, maar vooral door die sociale controle hierop. Er heerste een klimaat van boze blikken op iedereen die ook maar iets naast de vuilbak durfde gooien. Hoge boetes op sluikstorten, doch weinig controle nodig op straat, dankzij een fierheid van de stedelingen om hun stad aangenaam en proper te houden. Dat was best wel een verademing. En een hoop die ik koester voor onze stad.
Als het kan in the land of the free, dan kan dit toch ook in Tienen zeker?
Make Tienen great again ! Aan David zal het alleszins niet liggen. Als je hem tegenkomt in de stad, aarzel niet hem goeiedag te zeggen of hem even te bedanken voor zijn werk! Alvast bedankt van mij, David! Ah, en beste lezer, gooi ook maar ineens een vieze blik naar de vervuiler! Zelfs al is het een chihuahua.
Auteur: Lisa Marie Vrancken
Foto: Lisa Marie Vrancken
