De ontgoocheling van kerstmis

Ik was jarenlang de kerstfreak bij uitstek. Mijn kerstboom stond al ten laatste op 10 november te pronken. Ik maakte iedereen rond me gek met mijn outfits en blèrende kerstsongs. Maar de laatste jaren heb ik steeds meer moeite om in de slee van de kerstman te stappen en me door de winterse hemel te laten leiden door zijn rendieren. Ik moet mezelf forceren om een boom te zetten en dan doe ik het nog vooral voor dat kleine elfje met wild haar dat hier rondloopt. Ik realiseerde me meer en meer dat ik iets probeerde te vinden dat eigenlijk niet bestaat. Al beschouw ik mijn leven vaak als de iets kwalitatievere Vitaya film, de scene waar het echt kerst is, is nog steeds niet op film gezet, vrees ik.

Vrienden roepen niet ‘Yoohoo’ wanneer ze aankomen op hun sleeën, de ‘chestnuts’ zijn niet aan het roosteren bij de open haard. Familie komt niet zomaar langs met kalkoenoverschotjes en zelfgemaakte ovenschotels. De kerstboom ruikt niet naar den, want het is een valse. Want zeg nu zelf, wie wil er nog elke dag dennennaalden stofzuigen.. Is het ooit zoals ze ons willen doen geloven in al die kerstliedjes, waar ik het ooit zo warm in mijn hart van kreeg? En waarom altijd hopen op die sneeuw, als dat betekent dat het halve land stilstaat omdat niemand nog kan rijden met 1 cm sneeuw? 

Tegenwoordig is kerstmis zo vaak een gedoe geworden, met stress over het menu, over instagramwaardige interieurs, over familiefeesten waar de helft van de mensen gewoon wacht tot de viennetta kerststronk eindelijk op tafel staat en ze bijna naar huis mogen, omdat de vervreemding voelbaar is. Over klagen en zagen over hoeveel kerstcadeaus er nog moeten worden gekocht en hoeveel mensen er voor je in de ICI Paris XL stonden op 23 december, omdat het inderdaad lang duurt, vooraleer ze je parfum feestelijk hebben ingepakt, zodat het lijkt op een hemd met een das. Vertel me alsjeblieft dat je weet waarover ik het heb? Of ben ik te cynisch geworden voor Mariah Carey in haar hoogdagen? Elke keer ik mijn kerstboom buitenzwier op 1 januari, is er toch altijd een klein stemmetje dat zegt: Was het dat nu? De periode waar we elk jaar zo naar uitkeken? Het lichtpunt bij uitstek in de donkerte des winter.

Ik denk dat de verantwoordelijkheid voor mijn overontwikkelde kerstobsessie terug te brengen is tot de Coca Cola truck op de TV-reclame. Tranen in mijn ogen kreeg ik ervan, ik voelde het, ik zag het, ik wou het en ja, ik wou ook gewoon cola. Maar voor mij belichaamde die rode truck kerstmis, het soort kerstmis dat alleen in de Vitaya films bestaat. Het soort kerst waar ik stiekem nog steeds van droom.

Ik verafgoodde kerstmis nooit als de geboorte van Jezus, maar als het Amerikaanse kerstsprookje van in de kerstliedjes van Frank Sinatra en Bing Crosby. Het liefst van al zou ik op kerstavond alleen met degene van wie ik hou in een ingesneeuwde verlaten Amerikaanse diner met neonlichten, kitcherige sneeuwmannetjes en aangedampte ruiten, kalkoen met puree, veenbessenjam en jus gaan eten en uren praten terwijl de slappe koffie blijft ingeschonken worden en de christmas pie 4 lagen rode en groene botercrème heeft. Ik zou glimlachen en mijn kerstsjaal wat dichter rond mijn nek knopen en mijn rudolph the red nosed reindeer diadeem terug goed op mijn hoofd zetten. Ik zou perfect gelukkig zijn in dat moment; in een soort Hopper-eske eenzaamheid in diepe verbondenheid. Zucht.

Gelukkig wonen we in een stad waar ik er in ben geslaagd om zelf een aantal kersttradities op te bouwen die me ook best wel doen glimlachen: Totemannen eten met warme chocomelk op zondagochtend, gaan schaatsen met mijn dochter in het winterdorp, een autotour doen langs de overgedecoreerde huizen in de deelgemeentes, teveel jenevers drinken op de kerstmarkt met mijn beste kerstvriend, op café gaan op kerstavond en gaan wandelen in de stad die vol lichtjes hangt en binnenkijken bij de mensen om hun boom te keuren.

Misschien vind ik het dit jaar wel, het script van mijn langverwachte kerstscène, want de coca cola truck komt dit jaar langs Tienen, misschien wel speciaal voor mij, om me opnieuw te laten dromen, om mijn cynisme omver te rijden, met cola, met sneeuw, een beetje tipsy door de cava en met Andy Williams door de luidsprekers.

 

Auteur: Lisa Marie Vrancken
Foto’s: Lisa Marie Vrancken