“’t is weer voorbije die mooie zomer…”. Gerard Cox zong het al in 1973 maar zijn woorden zinderen nog na. Betreurde jij in het voorjaar nog dat je geen tickets naar de zon boekte? Wel de afgelopen maanden vormden de ultieme staycationzomer. Ben jij gaan smullen of drinken op de feestelijkheden in het stadspark, bij Heldenland of aan de stadsakker? Genoot je van het onnavolgbare Suikerrock? Je kon er niet omheen: dit was de zomer van Tienen. Met als winnaar misschien wel Oud College Tienen, die als vloedgolf van energie evenementen op de Tienenaars losliet. Waar je ook was, de taferelen waren dezelfde: lachende gezichten van oude en nieuwe vrienden, gejoel van spelende kinderen, mensen die luidop proosten op de zomer en families die genoten van lekker eten en samenzijn.
Ze zijn eenvoudig, die momenten van geluk. We houden er zo van, omdat ze ons toelaten om in het moment te leven. Morgen zijn ze alweer voorbij, maar daar denken we nog niet aan. Maar doorstaan die vluchtige momenten ook de test van de tijd? Want wat weet je echt nog van die afgelopen maanden? Welk moment is op je netvlies gebrand?
Ik herinner me hoe ik met mijn vrienden van TienenTroef de zomer inluidde met onze kleine cocktailbar en hoe mijn broer en ik tot in de late uurtjes plaatjes draaiden. Ik herinner me een gezellige picknick op de Stadsakker. Ik herinner me hoe we met de collega’s zaten te barbecueën. Amper twee dagen later gingen we met de buren en hun kinderen naar de Efteling. Het zijn kleine dingen, momenten die we misschien weer vergeten. Daartoe zijn we tenslotte allemaal veroordeeld: de vergankelijkheid van dat kleine geluk.
Niet toevallig is dat ook de titel van de masterproef van Lotte Hendrickx, onze huisfotograaf. Vergankelijkheid, een thema dat zoveel kunstenaars inspireert. We willen het allemaal zo graag vasthouden, die vluchtige momenten, dat kleine geluk. Het leverde haar een reeks unieke beelden op die je dit najaar ook kan bewonderen, want TienenTroef stelt ze tentoon.
Voor het zover is, moet onze stad nog door een andere strijd. Weinigen worden in hun bestaan zo geconfronteerd met de onverbiddelijkheid van vergankelijkheid als zij die zich aan de voeten werpen van hun electoraat. Hopend dat zij nog betekenisvolle momenten krijgen. Hopend dat zij morgen geen vage herinnering zijn. Hopend op het grote geluk van de eeuwige roem.
Tekst: Alain Van Den Broecke
Foto: Yana Vandenborne
