Mijn laptop en ik. Het is een nieuwe bromance geworden. Nu onze samenleving haar luiken sluit, is hij mijn venster op de wereld. Schermtijd is een heel nieuw begrip geworden. Ik heb hem nodig voor mijn werk, mijn hobby’s, mijn nieuws, mijn Netflix, mijn Spotify, mijn therapie, mijn sociaal leven, … Ik ben er tot hiertoe nog niet in geslaagd om mijn venster van verstrooiing dicht te klappen en mijn voorlopig ongehavende longen vol te zuigen met de stilte die er heerst.
Covid19 heeft een schaduw over de hele planeet geworpen. Ons dagelijks leven wordt herschreven in steriele rituelen. Bang kijkend naar onze gezinsleden. Niemand die kucht? Niemand die het warm heeft? Goed zo! Dan nu maar snel wat foto’s posten van hoe mijn kinderen toch nog schoolwerk doen of hoe ze in papier-maché een paaskonijn hebben gemaakt dat we straks aan het raam van oma gaan tonen, om dan op Facebook live doorheen de besmeurde vensters proberen te vangen hoe de oude vrouw de tranen verbijt. Wat een Insta-moment. Honderd likes. Honderd steunbetuigingen aan de grootmoedige grootmoeder. Goed. Prima dagje. En dan nu het avondeten.
Mij lukt het niet. Ik schud het hoofd als ik van de directie van onze school een mail krijg dat we mogen stoppen met virtuele lessen en digitale opdrachten door te sturen naar onze leerlingen, omdat ouders hem in paniek berichten sturen dat hun kleine wondertjes door het bos de bomen niet meer zien. Voor alle duidelijkheid, ik geef les in de tweede graad van het secundair onderwijs. Ik heb mijn leerlingen enkel een humoristisch mailtje gestuurd, waarin ik hen wat historische verwondering ter beschikking stel, voor als ze er zin in hebben. Collega’s panikeren over begrippen als evaluatie, parallelle curricula, toetsen, eindtermen,…. Ik zie alleen beelden van uitgeputte zorgverleners en bedenk dat mijn examen over de geschiedenis van de reformatie en de Habsburgers nu niet zo levensnoodzakelijk is. Laat die gasten nu even rustig omgaan met het sociale trauma dat zij, net als wij allemaal moeten doorworstelen.
Mijn avonden en nachten breng ik nu door in de dystopische universa die Netflix me als een sluwe Orwelliaanse vos suggereeert. Messiah, Stranger Things, Black Mirror, … alsof het allemaal voorafspiegelingen zijn. We worden ingehaald door de realiteit. Woorden als quarantaine en lockdown hoorden alleen bij apocalyptische blockbusters. Nu zitten we achter onze deuren verscholen. Een aantal van ons achter kantelen van zacht driedubbel gelaagd wc-papier. Teruggeworpen op onszelf. Spaar een gedachte voor de gezinnen die nu tegen hun wil tot elkaars gezelschap veroordeeld zijn. Aanvankelijk werd er schattig gedaan over de grote hoeveelheid corona-baby’s die er over negen maanden geboren zullen worden. Ik ben benieuwd welke dappere socioloog die cijfers zal vergelijken met die van de lockdownechtscheidingen en de quarantaine-familiedrama’s. De ultieme spiegel wordt ons voorgehouden. Het monster Mens dat door de kleinste van zijn planeetgenoten op de knieën wordt gedwongen. Een microscopisch virus dat het sociaal weefsel van onze soort weet te ontmantelen.
De nieuwe guru’s stonden al snel op en roepen ons nu op om ons te bekeren. Om van deze tijd gebruik te maken. Om hierin alvast een opportuniteit te zien. De grote oefening in alleenzaamheid. Die ons moet sterken. Sociale media die oproepen tot solidariteit, die ons nu al de lessen tonen die hier te leren zijn. We moeten vertragen. Dat dit onze cohesie op de lange termijn zal versterken. Dat we moeten mediteren. Dat we de verloren kunst van het boeken lezen moeten herontdekken. Alsof het een grote introspectieve workshop is geworden.
Verbijsterd door de tragiek van hun onwetendheid lees ik dat mensen durven posten dat ze in deze epidemische toestanden tot de vaststelling komen dat ze best leuke kinderen hebben of zelfs in hun wereldvreemdheid de woorden “als een vakantie” durven neerschrijven. Waar zit daarin de solidariteit? Met zorgverleners die hun kinderen wekenlang op logies moeten sturen omdat het risico te groot is? Met het arbeidersgezin dat nu werkloos is en niet de tijd of middelen had om nog snel bij de doe-het-zelfzaak alle materialen te gaan halen die ze nodig hebben voor het bouwen van een mooie boomhut? Met de families waar ouders en kinderen van elkaar gescheiden zijn omdat de intensive care unit hermetisch is afgesloten? Ignorance is bliss. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hun leuke vakantie niet moet onderbroken worden als het virus zich ook een weg in hun speelparadijs weet te banen.
Wel mag ik zeggen dat ik dit biohazardous isolement allesbehalve gelegen vind komen? Dat ik er helemaal niets aan vind om te moeten onthaasten. Dat ik veel liever de eerste lentezon met mijn medemensen had gedeeld. Dat ik mijn leerlingen liever in de interactieve driedimensionaliteit van een klaslokaal de renaissance leer kennen. Dat ik mijn rode wijn liever deel met disgenoten in een gezellig cafeetje met pianomuziek. Dat ik mensen die ik tegenkom liever in een warme omhelzing begroet. Dus voor dat de eerste bekeerde ziel durft posten #LeveDeLockdown, wil ik die alvast voor zijn met een welgemeende #FuckCovid19.
Doe nu gewoon allemaal wat er gevraagd wordt. Toon respect voor de zorgverleners. Toon respect voor de mensen die nu de beslissingen moeten maken voor de rest van de bevolking. Toon je solidariteit door op al je media te tonen dat jij ook geen zin hebt in deze verplichte retraite. De hashtag krijg je alvast cadeau.
#FuckCovid19
Auteur: Alain Van Den Broecke
Afbeelding: unsplash.com
