Is there anybody out there? Can anybody hear me?

Het is 06.39u en ik zit alleen aan de keukentafel. Het lijkt een doordeweekse donderdagdagochtend, maar niks is minder waar. Voor het eerst in anderhalf jaar voel ik me uitgeslapen op dit vroege uur. Dochter en man liggen boven nog te dutten, en ik ‘geniet’ van mijn me-time. Ik heb begod tijd om deftig te ontbijten. Hoewel een kom Chocopops misschien voor de meesten niet kwalificeert als deftig… . Niemand moet zich vandaag naar de crèche of het werk haasten, ‘de speeltijd’ is over. We moeten allemaal in ons kot blijven.

Stadsakker Tienen

Huisvrouw en huiselijk geweld

En dat kot is verbazingwekkend proper voor ons (correctie, ‘mijn’) doen. Quarantaine lijkt het beste in de mensen naar boven te halen. In mijn geval een dubbele dosis smetvrees. De man blinkt van contentement, het huis van properheid. In zijn ogen hebben we eindelijk een gezamenlijke hobby gevonden. Voor mij is dat huishouden eerder een soort van bezigheidstherapie geworden, bij gebrek aan beter. Ik ben sinds gisteren namelijk technisch werkloos, en voel me heel ongemakkelijk bij deze nieuwe professionele status. Al besef ik ook wel dat anderen nog een stuk zwaarder getroffen zijn door dit coronavirus.

Onzekerheid glipt als een tweede pandemie vele huiskamers binnen. Maar er zit niks anders op dan het beste te maken van de extra tijd die we in de schoot krijgen geworpen. De knop vinden en omdraaien dus. En dat lukt, tot nu toe (we zitten aan dag twee), bijzonder goed. De man is, ondanks de stoorzenders in huis, wel nog naarstig aan het ‘echte’ werk. En ik ben van plan een heleboel to do’s op mijn lijstje af te werken. Zoals eindelijk eens passeren bij Bakkerij Brut voor heerlijk vers brood! Dat mag nog, en daar heb ik tot nu toe geen tijd voor gevonden. De man is wat te vroeg daar met zijn droge humor: “Is een brood uit de Aldi niet meer goed genoeg, net nu je werkloos bent?” Ik ben dus niet verbaasd dat deze periode huiselijk geweld toeneemt.

De vluchtigheid van het bestaan

Ergens is het frustrerend om meer tijd te hebben, maar weinig met die tijd te kunnen doen. Een beetje zoals in mijn studententijd, met het verschil dat het mij als student eerder aan geld dan aan sociaal contact ontbrak. In mijn hoofd was ik de hal al aan het herinrichten. Kurk aan de muur, om creatief uit de bol te gaan, en het verkeerd gekozen groen te verdoezelen. Maar ik dacht er te laat aan dat ook de DIY winkels gesloten zijn. Goed, over naar de kookboeken dan. Ik heb er een heleboel onaangeroerd in de boekenkast staan. Ze bevatten schatten aan dampende gezelligheid, maar het is voor mij wel een hele uitdaging zo’n uitgeschreven recept correct te volgen. Challenge accepted dus! Ik wil een ‘simpel’ gerechtje van Yotam Ottolenghi proberen. Wanneer ik de toch wel uitgebreide ingrediëntenlijst overloop, besef ik dat de grootste uitdaging deze periode waarschijnlijk zal liggen in het verzamelen van alle componenten in de supermarkten… . Zuivel wordt alvast gerantsoeneerd.

Stadsakker Tienen

Misschien is het gewoon tijd voor een andere mindset. Minder plannen, en meer genieten van de dagelijkse kleine dingen. Ik leef nu op het ritme van de dochter. We hebben ook echt wel geluk de Stadsakker van Tienen als buur te hebben. Voorlopig toch… . In periodes van lockdown bewijst deze groene long nog maar eens van onschatbare waarde te zijn. Ik laat de dochter even uit op de akker, geniet van de lentezon en aanschouw bewonderend haar lachjes en zelfs haar grillen. Ze wordt echt te snel groot. Ik hoop wel dat haar eerste echte woordje niet ‘quarantaine’ gaat zijn. De dochter kijkt vol belangstelling naar de kippen en schapen, voor hen is er niets veranderd. Het leven vertraagt, en net dan besef ik hoe vluchtig alle kleine gelukjes zijn. In mijn gewone doen ben ik vaak te moe om ze op te merken, of is het te druk in mijn hoofd. Andersom lijken de vrijheden in het gewone leven nu heel wat waard.

Want ik heb PRET

We passeren, op veilige afstand, enkele buurtbewoners. Met dit weer zou een DOK cafétje geweldig gezellig zijn. Ik krijg instant heimwee naar leukere tijden. Vriendschap lijkt ineens niet zo vanzelfsprekend. De frigo is nu mijn beste vriend, maar ik probeer ook hem zo goed als mogelijk te ontwijken. Wanneer dit gedoe voorbij is, zal ik de vrienden nog meer koesteren en willens nillens lijfelijk tegen de borst drukken! Terug in eigen tuin roep ik naar het oudere koppel een paar huizen verder of ze hulp kunnen gebruiken met boodschappen. Ze antwoorden of we graag prei vers uit hun hof hebben. Mijn man neuriet op zijn West-Vlaams “als je een beetje wil chillen in mijnen hof kom dan allemaal nen keer af want ik heb PRET, en roapn, en PRET”.  Gezien het bizarre gedoe dat nu gaande is in de supermarkten (en mijn werkloze status!), neem ik de preistengels maar al te graag aan. Het gerechtje van Ottolenghi kan enkele dagen wachten. Buurtgevoel en burgerzin hebben me in Tienen, ook over de wijken heen, nog niet teleurgesteld. De snelheid waaarmee de Facebookpagina Verspreid Solidariteit Tienen werd opgericht, is daar nog maar eens een bewijs van.

07.08u, de me-time is voorbij. Sapiens, A Brief History of Humankind van Harrari zal nog even moeten wachten, net als de opvolger Homo Deus, A Brief History of Tomorrow. Ik heb me alvast voorgenomen beiden in quarantaine uit te lezen. Benieuwd wat Harrari over deze pandemie te zeggen heeft in zijn volgende bijdrage.

Auteur en foto’s: Kim Rutten