Onze stad kent heel wat sociaal geëngageerde groepen, en daar mogen we denk ik best trots op zijn. Zowel fysiek als digitaal zijn er heel wat Tienenaars gul in het besteden van hun tijd of middelen. Onlangs kwam er weer eens een zoekertje voorbij op de Facebookpagina ‘Vrijgevig Tienen’. Af en toe zijn zo’n zoekertjes interessant, een enkele keer grappig, maar je kunt ze nauwelijks poëtisch noemen. Tot ik deze las.
“Was onderdeel van geheel”. Het zou zo de titel van een romantisch gedichtje kunnen zijn. De schrijver heeft met dit niemandalletje, vermoedelijk onbedoeld (en anders wel een goede marketingzet!), de gevoelige snaar geraakt. De zin doet me mijmeren. Of toch zeker in combinatie met de film ‘A star is born’ die ik terzelfdertijd had gekeken. Over soulmates enzo. Over mensen die, al was het maar eventjes, het geluk proefden om zich volledig te kunnen verliezen in en aan die andere. Om één te zijn met twee, deel uit te maken van een geheel.
Maar de zin zou dan ook wel impliceren dat er afscheid is genomen van die eenheid, en ik kan me voorstellen dat daarbij onvermijdelijk een stukje eigenheid bij de andere is achtergebleven. Zielen die vanaf dan nooit meer één zijn, en dat misschien ook niet meer willen zijn. Dat gevoel willen bewaren en behouden voor die ene. Zoals Lady Gaga het bezingt in een ode aan haar Bradley Cooper (‘I’ll never love again’, haar soort vitrinekast-ode).
En toch. Het vitrinekastzoekertje geeft mij aanleiding om te toasten. Op dat gevoel dat het waard is om alle voorzichtigheid overboord te gooien, in hoeveel stukjes je misschien ook gaat eindigen. Omdat we verdomde bofkonten zijn als we mogen rouwen om de liefde, die van de echte soort. En liefst in de meest naïeve vorm die er is, vol overgave. Het leven gaat gewoon voorbij als je het niet vastgrijpt, dat is alvast één zekerheid die we hebben… .
En net zoals ‘voor altijd’ hoogstwaarschijnlijk dan weer niet bestaat, is dat vermoedelijk ook het geval voor ‘nooit meer’. Lady Gaga zal dus niet getormenteerd achterblijven en UITEINDELIJK (op de manier dat Ruthie Camden van de serie 7the Heaven het zo leuk kan zeggen) een nieuwe Bradley tegenkomen, vast wel!
Noot aan de plaatser van het zoekertje: bedankt voor de inspiratie, hopelijk is het overblijvende deel van de vitrinekast opgehaald en hebben ze de ladder met rust gelaten!
Auteur: Kim Rutten
Omslag: Timothy Rhyne via Unsplash
