De Tiense feestdag, vindt traditioneel plaats op 10 oktober (10/10 in Tienen, je weet wel!). Het wordt weer een mooie dag, met tussen 14 en 22 uur een ruim gamma aan activiteiten, met als nieuwkomer De Lazuur, een aflossingswedstrijd met teams uit de verschillende contreien van Tienen. De wedstrijd wordt gelopen op een parcours in de omgeving van de Paterskerk en start omstreeks 19u. Het uitgebreide programma vind je hier.
Op maandag 01/10 ging de officiële keuring van de schapen door en moesten alle contreien de gegevens van hun lopers overmaken aan het organiserend team van Opgewekt Tienen.
Ik herinner me nog het moment dat de voorzitster van ons wijkcomité, Vanessa Van Genck, me aansprak met de vraag of ik op een of andere manier wilde helpen. Ik doe regelmatig buikspieroefeningen, maar lopen is nu niet meteen mijn specialiteit. En al zeker niet met een schaap, hoewel mijn familienaam niet zo ver af is van een ‘mouton’, het Franse woord voor schaap. Enfin, de sportieve prestatie zag ik niet meteen zitten, maar het creatieve aspect sprak me wel aan. Meteen had ik Shaun het schaap in gedachten, meer bepaald het rugzakje van Shaun dat we ooit mijn schoonzusje cadeau deden.
Eind juni kon Vanessa een andere creatieve ziel uit onze wijk, Annemie Van Elsen, meebrengen voor een eerste brainstorm en het idee om een rugzak te maken werd vrijwel meteen aanvaard. Tot we enkele weken later met onze neus op de harde feiten werden gedrukt.
Het schaap moet… – en ik citeer –
- eruit zien als een schaap
- een volume hebben van minimum 0.6m3 en maximum 1m3
- weegt minimum 4 kg
- moet anatomisch correct zijn d.w.z. dat het voorzien is van het voor een schaap normaal aantal poten, staarten en koppen
… en zo nog een aantal toffe regeltjes.
Nu mag ik niet veralgemenen, maar geen van ons 3 vrouwen had enig benul van het volume. Hoe groot is 0.6 m3? Eén ding was zeker: ons idee om een klein draagbaar rugzakje te breien of te haken, was te bescheiden. Dus schakelde ik hulplijn mama in. Mijn moeder, binnenkort wordt zij 74 jaar, is altijd naaister geweest. De Singer is bij ons thuis in de vloer verankerd. Ze haalde alle resten van lakens en stoffen boven die ze bijhoudt voor het geval dat…en we maakten een schapenlijf of iets dat daarop leek en vulden het met een oud donsdeken en piepschuim schelpjes die ons ondertussen van alle kanten werden aangeleverd. Vol spanning gingen we ons schaap ‘passen’ in de volumemaatbak die ter beschikking stond in Pand 10. Ontnuchterd stelden we vast dat we ons schaap amper zagen liggen in de maatbak en dat het ongeveer dubbel zo groot moest zijn.
Opnieuw gingen we aan de slag met doeken en lakens, nog méér piepschuim schelpjes en bij de volgende meting was ons schaap wel gegroeid, maar om nu te zeggen dat het voldeed aan de afmetingen, was toch ook te enthousiast. Het moest nog meer aandikken. Gelukkig had mama een marge voorzien zodat we enkel maar vulling moesten vinden. Wijkgenoten kwamen ondertussen met andere ideeën en materialen: piepschuim dozen, ballonnen, luchtkussentjes, confetti…
Dit was een giga-schaap. Was het de naam ‘schaap’ waardig? Enfin, daar moesten wij ons niet mee bezig houden. Wij hadden het lijf op de wereld gekregen maar moesten er nog een schaap van maken. De taken werden verdeeld. Creatieve duizendpoot, Annemie, haakte de kop en de oren. Mama en ik legden ons toe op poten en staart. De ogen werden uitbesteed aan wijkgenoten met enig tekentalent. De allerlaatste toets was een das en een strikje in het Mulkgeel.
Hoe opgelucht waren we dat ons schaap werd goedgekeurd vandaag. Het creatieve aspect was in orde.
Maar vandaag moesten ook de gegevens van de lopers doorgegeven worden. Daar had Vanessa zich de afgelopen weken mee bezig gehouden. Ik stelde haar een paar vraagjes.
Vanessa, opgelucht dat alles in orde is?
Zeker en vast! Het is een pak van mijn hart. Ik heb er vannacht niet goed van geslapen. Zouden ze alles goedkeuren? Wat als er iets niet in orde was?
Hoe ben je eigenlijk begonnen met het recruteren van lopers?
Ik heb eerst gepolst in het wijkcomité wie er interesse had om mee te doen? Toen daar niet veel respons kwam, ben ik gericht mensen gaan aanspreken. Daar was ons buurtfeest, eind augustus, een ideale gelegenheid voor. Ik zocht telkens 2 personen per leeftijdscategorie, maar dat is eigenlijk wel een delicate zaak, hè. Slechts weinig mensen willen zomaar hun leeftijd prijs geven. Een klassieker is altijd: “Wat denk je? Hoe oud schat je me?”. Met het gevaar natuurlijk dat je een kemel slaat…
Na het buurtfeest was mijn lijst ongeveer klaar. Maar op de mail om de documenten met de identiteitsbewijzen door te sturen, reageerde niet iedereen, zodat ik vorig weekend toch een beetje nerveus werd. Uiteindelijk hebben we alles in orde kunnen brengen en hebben we een mooi Mulkteam.
Vond je het belangrijk dat de Mulkwijk meedeed met de Lazuur?
Ikzelf vond het wel belangrijk, ja! Het brengt de mensen uit de buurt samen en dat is wat we met het buurtcomité toch willen.
Gaat Mulk winnen?
Natuurlijk hoop ik dat we winnen – winnen is leuk – maar ik ga zeker al genieten van het feit dat we daar gaan staan met ons Mulkschaap. Ik hoop dat wijkgenoten trots zijn. We gaan nog een inspanning doen om de wijkbewoners aan te zetten om te komen supporteren door een strooibriefje in de brievenbus te gaan stoppen. Maar hoe dan ook gaat het een leuke avond worden.
Tekst: Christa Motton
Beelden: Annemie Verboomen
Eindredactie: Larisa Reniers
