DJ’s zijn de rocksterren van vandaag. Ze reizen de hele wereld rond, verblijven in chique luxehotels en spelen hun sets voor duizenden schreeuwende fans die hen als god op handen dragen. Het was dus afwachten of ik me een weg zou moeten banen doorheen de hysterische tienermeisjes, om Tibeau ‘Voltage’ Reynaerts te interviewen. Gelukkig was de plek van onze ontmoeting niet uitgelekt en konden we een uurtje rustig neerzitten met de zeer aimabele, beleefde en bescheiden Tibeau Reynaerts, aka Voltage, een jong aanstormend talent aan het DJ-firmament, helemaal uit het exotische Kumtich.
Tibeau (19) komt uit Kumtich, liep school in Boutersem en in het Atheneum in Tienen en zit nu in zijn eerste jaar ‘Journalistiek’ aan de Thomas More Hogeschool in Mechelen.
“Mijn schoolloopbaan is een bewogen parcours geweest. Tot in het vierde middelbaar zat ik nog op het Atheneum in Tienen, maar mijn schoolresultaten bleven wat uit. Ik heb het erg moeilijk om mezelf te motiveren als er in een studierichting vakken zitten die me eigenlijk niet interesseren. Ik herinner me dat ik op de schoolbanken zat te denken: ‘Waarom zit ik in hemelsnaam ‘Biologie’ te leren?’. Ik was op dat ogenblik al aan het bouwen aan mijn DJ-loopbaan en wou dus een richting die daarbij aansloot. Zo belandde ik in de richting ‘Podiumtechnieken’ in Mechelen. Maar na één trimester had ik daar ook weer genoeg van. Ik had gehoopt dat de opleiding echt ‘hands-on’ ging zijn en dat ik aan de slag kon gaan, maar in plaats daarvan kregen we opnieuw veel theoretische cursussen en erg technische vakken als ‘Elektriciteit’. Ik heb dan voorzichtig aan mijn ouders voorgesteld om datzelfde schooljaar alweer van richting te veranderen en eindigde zo uiteindelijk in de richting “Onthaal en Public Relations”, ook in Mechelen. Ik weet nog dat ik net op tijd op de laatste dag van de inschrijvingen binnen geraakte. Die richting bleek een schot in de roos: met veel praktijk en event-organisatie had ik snel ‘mijn ding’ gevonden. Het pendelen tussen Kumtich en Mechelen was wel lastig. Toen ik afstudeerde kwam de grote vraag: “Wat nu?”.
Ik was ondertussen overtuigd dat ik een DJ-carrière zou nastreven, dus ging ik mijn licht opsteken in het SAE-instituut in Brussel (School of Audio Engineering), een gerenommeerde internationale school waar je opleidingen kan volgen voor DJ en producer. Maar de kosten voor die opleiding zijn ontzettend hoog en bij afstuderen ontvang je een getuigschrift, en ik wou eigenlijk echt wel een diploma op zak hebben. Dus met het oog op een radio- en/of tv-carrière als back-upplan, ben ik uitgekomen bij ‘Journalistiek’, bij Thomas More in Mechelen. Ik zit er ook op kot en moet mijn DJ-werk dus voorbehouden voor weekends en donderdagavonden in de danscafés in Leuven.”
Wanneer ontdekte je die voorliefde voor de draaitafels?
“Mijn vader is ook DJ geweest. Hij draaide op fuiven en in danscafés. Op mijn veertiende verjaardag kreeg ik van mijn vader mijn eerste mengtafel. Ik had me als kind nochtans nooit echt geïnteresseerd in het DJ’en, ik ging tot op dat ogenblik eigenlijk helemaal op in het voetbal. Maar met die mengtafel die ik kreeg, merkte ik al snel hoe leuk het was om muziek te draaien. Ik stootte al snel op de beperkingen van de kleine mengtafel die ik had, dus wou ik snel doorgroeien naar groter en professioneler materiaal. Aanvankelijk bleef het beperkt tot thuis wat muziek mixen die ik dan online zette, maar onder aanmoedigingen van vrienden besloot ik om in 2014 een mix in te zenden naar een DJ-contest van de KLJ van Meensel-Kiezegem. Tot mijn eigen verbazing werd ik geselecteerd en kreeg ik een plaats op de line-up voor de fuif. Dat was eigenlijk mijn eerste live-set. Ik weet nog dat ik bloednerveus was. Dankzij de vele stemmen had ik een slot laat op de avond gekregen, ik moest beginnen om middernacht, maar ik was al om 20u00 ter plaatse. De beste DJ van de avond zou bovendien de kans krijgen om een volgende grote fuif, “In the Mix”, te mogen openen. Blijkbaar beviel mijn set goed, want ik kwam als winnaar uit de bus en de dat heeft de hele zaak aan het rollen gebracht. Ik kreeg mijn eerste ‘bookings’. Ondertussen zijn dat er 8 à 10 per maand.”
De naam “Voltage” was er ook al van in het begin bij. Aanvankelijk wou ik werken als “Mr T.” van T(ibeau), maar daar deden de mensen nogal lacherig over, dus heb ik met een Facebook-poll andere suggesties bevraagd. Voltage werd het leukst bevonden en voila!”
Als je mag opwarmen voor die grote namen, krijg je wel ondankbare uren, vroeg op de avond, maar dat staat ondertussen toch maar mooi op je CV.
“Het leukste wat ik al hebben kunnen doen, is een uur zendtijd mogen spelen op Q-Music, nationale radio. Dat is voorlopig het hoogtepunt. Zo toekomen op de Medialaan en in die studio’s mogen werken is toch wel bijzonder. Ik heb ondertussen ook al mogen spelen in het voorprogramma van een aantal grote namen als Regi en ‘Je Broer’. Als je mag opwarmen voor die grote namen, krijg je wel ondankbare uren, erg vroeg op de avond, als je eigenlijk alleen voor de mensen van de organisatie en wat vrienden staat te draaien. Maar dat is leergeld en dat staat ondertussen toch maar mooi op je CV. Zo bouw je aan je carrière en verwerf je wat naambekendheid.
“Er zijn nochtans momenten genoeg geweest dat ik heb getwijfeld of ik het wel zou halen in deze sector. Toen ik begon, als jonge gast, kreeg ik flink wat tegenwind. Een paar jaar geleden speelde iedereen DubStep en Drum ’n Bass. Er werd erg neerbuigend gedaan over het genre muziek dat ik wou brengen. Mijn mengeling van EDM (Electronical Dance Music) en commerciëlere nummers was niet populair. Ik kreeg veel commentaar, maar ja… ‘Haters gonna hate’. Het zorgde er wel voor dat ik flink begon te twijfelen, maar mijn pa heeft me toen gezegd dat ik niet mocht opgeven en heeft me erg gesteund om door die periode te komen. Niet veel later viel de booking voor de Brazilian Party in de bus, een grote fuif, daarna volgde de Strandfuif, de grootste openluchtfuif van de streek, en dus uiteindelijk ook Q-Music. Ik ben mijn pa nog altijd dankbaar dat hij toen in me geloofde en me zo steunde. Hij is nog altijd mijn manager, mijn chauffeur, mijn fotograaf, hij zorgt voor de logistiek overal waar ik moet spelen, hij is voor mij onmisbaar. Samen met twee vrienden vormt hij mijn vaste crew.”
Wat zijn jouw ambities nu verder? Wie zijn de voorbeelden die je wil volgen?
“Ik wil hier absoluut mijn fulltime job van maken. Hoe meer hoe liever, the bigger the better. Ik droom ervan de wereld te veroveren. Mijn absolute voorbeeld is Martin Garrix. Een Nederlandse DJ die op alle grote podia en in alle grote clubs van de wereld heeft gedraaid. Hij is maar twee jaar ouder dan ik, dus ik spiegel me een beetje aan hem. Je moet bescheiden durven beginnen, eerst nationaal naam maken en er je werk van kunnen maken. De grote droom is de mainstage van Tomorrowland.”
Iedereen denkt tegenwoordig dat hij DJ is: met wat software op de laptop kan iedereen makkelijk liedjes mixen. Het is dus een kwestie van je daartussen te onderscheiden.
“Het vak DJ is tegenwoordig niet meer zo exclusief. Iedereen denkt dat hij een DJ is, met wat software op de laptop kan iedereen makkelijk liedjes mixen. Het is dus een kwestie van je daartussen te onderscheiden. Ik probeer dat te doen door de energie die ik overbreng tijdens het draaien. Of ik nu draai voor vijf man of voor vijfhonderd, ik smijt me altijd volledig. DJ’en is een uitwisseling van energie tussen jou en je publiek. Ik krijg er een echte kick van om in te spelen op het gevoel dat je terugkrijgt uit de zaal. Ik beleef zelf telkens opnieuw zoveel plezier om de juiste nummers uit de boxen te horen knallen tijdens een fuif. Dat is ook meteen het leukste aan het hele DJ zijn: de adrenaline. Al van in de backstage, tot bij het hoogtepunt van je set. Het is zalig om te zien dat je publiek zich amuseert, dat ze luid meezingen. Daar haal ik heel veel voldoening uit, en het doet dan extra deugd als je achteraf leuke feedback krijgt van je publiek. Ik hou ervan om wat show-elementen te gebruiken. De hele zaal met het lichtje van hun GSM laten zwaaien. Je naam op grote LED-schermen achter je zien. Behandeld worden als een artiest in de backstage. Herkend worden op straat. Het smaakt allemaal naar meer.
Er is eigenlijk weinig vervelends aan. Ik jaag mij al niet meer op aan de dronken kerels die verzoeknummertjes in mijn oor staan te roepen in danscafés. Ik herinner me een moment waarbij iemand zijn GSM wou aansluiten op mijn mengpaneel zodat ik maar zeker het nummer zou spelen dat hij op zijn telefoon had staan. Daarmee moet je kunnen lachen.”
Binnenkort ben je huis-DJ op het Gala van de Tiense Troeven, dat is dan toch weer iets helemaal anders dan je gewend bent?
“Ik kijk daar wel naar uit. Dat moet je meer benaderen als een danscafé, proberen om de juiste stemming te creëren, de show met samples opvullen,… het is inderdaad iets nieuws, maar ik houd wel van een goede uitdaging en het is opnieuw een manier om wat naambekendheid te verwerven.”
Je bent van Kumtich. Voel je je een Tienenaar?
“Eigenlijk helemaal niet. Ik ben geboren in Leuven. Mijn ouders zagen dat liever op mijn paspoort staan dan ‘geboren te Tienen’. Mijn lagere school zat ik in Boutersem en ik heb mijn secundaire loopbaan beëindigd in Mechelen, dus ik heb nooit echt een band opgebouwd met Tienen.
Ik zit nog het liefst met mijn kameraden rustig in onze stamkroeg ‘De Kempioen’ in Kumtich.
Er zijn vandaag nog altijd zelden momenten dat ik bewust naar Tienen afzak, hoewel ik wel merk dat er tegenwoordig veel meer te doen is. Ik heb de indruk dat het voor de jeugd veel makkelijker is om meteen naar Leuven te trekken. Daar heb je filmzalen en winkels die jongeren veel meer aanspreken, de grote ketens als Zara, H&M en zo. In Tienen heb je enkel skatewinkel Graaf.
Uitgaan in Tienen is eigenlijk ook maar beperkt tot wat fuifjes. Ik ben me ook zeer bewust dat ik een publiek imago probeer te bewaken. Je kan hier niet straalbezopen rondlopen als je verwacht dat mensen je als een professional beschouwen en dus aan jou denken als ze zelf een DJ nodig hebben. Ik zit daarom misschien nog het liefst met mijn kameraden rustig in onze stamkroeg ‘De Kempioen’ in Kumtich.
Ik mis in Tienen toch de gezelligheid van een grote stad. Als ik in Mechelen buitenkom is er altijd die gezellige drukte in het centrum. Maar dat neemt niet weg dat er in Tienen toch stilaan iets verandert. Ik merk dat de iets oudere generatie een heleboel initiatieven nemen en niet vergeten om mij daarbij op te pikken. Ik heb gedraaid in het vernieuwde concept van café Patria, op het Sweet City Festival, op Viandra Sound, in de Skibar en nu op het Gala. Het zijn geen evenementen die door de jeugd worden georganiseerd, maar er is wel aandacht en waardering voor jong talent. Maar ik beschouw Tienen toch een beetje als ‘te klein’ voor de dingen die ik wil bereiken. No offence! 😉
Hartelijk bedankt, Tibeau. We zien je op het Gala!
Wil jij Voltage boeken voor je evenement of gewoon enkele van zijn opnames beluisteren, surf dan naar https://voltagetr.com/
Wil je Voltage aan het werk horen op het Gala van de Tiense Troeven, bestel dan snel je tickets op https://tienentroef.be/tickets/
Auteur: Alain Van Den Broecke
Foto’s: Katrien Deleus
