Je hebt lopers en je hebt ultralopers. Tienenaar Kurt Alderweireldt behoort tot die laatste categorie. Op 21 januari won hij de Antarctic Ice 100K, een ultramarathon die – zoals de naam al een beetje aangeeft – 100 kilometer over de Zuidpool bestrijkt. Bij extreme temperaturen tussen -20°C en -25°C ging Alderweireldt in 11 uur en 13 minuten als eerste over de finish. Brrrrrrriljant als je het ons vraagt!
Dag Kurt, laten we beginnen bij de basics: wat is ultrarunning?
“Ultrarunning is een term voor loopafstanden groter dan 42,2 km. Vandaar dat er ook wel gesproken wordt over een ultramarathon. Binnen ultrarunning zijn er twee soorten wedstrijden. In december nam ik deel aan de GlobalLimits ultrarace in Cambodja. Dat is een etappewedstrijd waar iedere deelnemer, in dit geval, 220 km moest afleggen van Phnom Penh naar het tempelcomplex van werelderfgoedsite Angkor Wat, verspreid over 5 dagen. Jungle- en zandetappes waren hier aanwezig. Ik eindigde er tweede. Non-stopraces zijn korter qua afstand maar moeten in één ruk afgelegd worden. Er zijn wel verschillende checkpoints waar je voorbij moet. De Antarctic Ice 100K is zo’n non-stoprace.”
Hoe ben je ermee begonnen?
“Ik ben altijd een sporter geweest. Lopen, fietsen en zwemmen combineerde ik met triathlons. Toen ik 4 jaar geleden voor mijn job in Zwitserland was, leerde ik iemand kennen die aan ultrarunning deed. En zo ging de bal aan het rollen. Hier in België is ultrarunning totaal niet bekend.”
Wat is er zo leuk aan ultrarunning?
“Vooral de omgeving en de cultuur. Daar kan ik tijdens zo’n loop echt van genieten. Op het landschap in Antarctica ben je natuurlijk snel uitgekeken, maar in landen als Cambodja kan je je ogen echt de kost geven.”
Hoe vaak train je?
“7 à 8 keer per week. ’s Morgens sta ik om halfzes op en loop ik 15 km. Als het ’s avonds past, doe ik nog een rondje. In het weekend train ik wat uitgebreider en doe ik langere duurlopen. Bovendien wissel ik af met zwemmen en fietsen.”
Heb je weleens last van kwetsuren?
“Zelden. Ik ken mijn lichaam en m’n grenzen. Fivefingers zijn voor mij een absolute meerwaarde tijdens het lopen. Zo’n teenschoenen lopen veel natuurlijker en belasten je voeten minder zwaar.”
Ik ga vaak aan de kust trainen of in de bergen, dat zijn mijn favoriete terreinen. Of op de Finse piste in Tienen. Daar doe ik wel eens mijn schoenen uit en loop ik blootvoets.
Hoe bereid je je voor op een ultrarace?
“Of je nu deelneemt aan een wedstrijd op de Zuidpool of in Cambodja: in België kun je onmogelijk zulke omstandigheden nabootsen. Sommige deelnemers trainen in een diepvriezer, maar daar houd ik me niet mee bezig. Ik ga vaak aan de kust trainen of in de bergen, dat zijn mijn favoriete terreinen. Of op de Finse piste in Tienen. Daar doe ik weleens mijn schoenen uit en loop ik blootvoets. Bovendien train ik meestal op mijn eentje, om me mentaal voor te bereiden op een lange wedstrijd, waarbij je uren alleen loopt. Wat voeding betreft eet ik gewoon wat ik lekker vind. De week voor een wedstrijd volg ik wel een strikt voedingsschema.”
Had je verwacht dat je zou winnen?
“Mentaal zat het goed, dus verwachtte ik een mooi resultaat. Mijn coach Marc Herremans (bekend rolstoelatleet en stichter van vzw To Walk Again) had er ook vertrouwen in, hij weet me telkens de geestelijke kracht te geven die ik nodig heb. Na ongeveer 40 km kreeg ik het koud en besloot ik me om te kleden aan één van de checkpoints. In die temperaturen koelt je zweet snel af en droogt het vlugger op, en wanneer dat gebeurt, krijg je het gewoon niet meer warm. Dat wilde ik vermijden. Mijn grote tegenstander zag zijn kans schoon om z’n voorsprong te vergroten. Tot hij na ongeveer 70 km een klop kreeg, mentaal en fysiek. Dan kan je het vergeten. Hij kwam binnen als tweede, 3 uur na mijn overwinning.”
Klopt het dat je met je deelnames goede doelen steunt?
“Vaak gaat het inschrijvingsgeld van de races naar een lokale liefdadigheid. Bij de Antarctic Ice was dit The Antarctic Foundation. Ik word ook gesponsord door het bedrijf Unity. Dat bedrijf betaalt mijn inschrijving en verplaatsing, al de rest gaat naar vzw To Walk Again.”
Bij de finish haalde je een Club Brugge-vlag tevoorschijn. Ik vermoed dat je hevig supporter bent?
“Als West-Vlaming ben ik Clubfan in hart en nieren. Maar ik woon al lang genoeg in Tienen om te beseffen dat de mensen hier naar de Brusselse clubs neigen (lacht). Momenteel ben ik aan het overleggen met Club Brugge om iets te doen voor hun Foundation. Ik ken Timmy Simons – die ook een duurloper is – vrij goed, en we willen samen iets op poten zetten.”
De Skibar en andere kerstinitiatieven waren echt super. Dat mogen ze van mijn part ieder jaar doen. Verder vind ik ook de Sportawards een topinitiatief.
Welke races staan er in de nabije toekomst op het programma?
“In april trek ik richting Tibet voor de GlobalLimits etapperace, waar de bergen de selectie in de posities zullen bepalen. Komende zomer ga ik naar Canada voor een non-stop Dead Race van 125 km. Ik neem ook deel aan de Jungle Marathon van 250 km in het Braziliaanse Amazonewoud en de Noordpoolselectie voor 2018. Verder staat er nog een Ironman in Latijns-Amerika op mijn lijstje.”
Wat is jouw Tiense Troef?
“De Skibar en andere kerstinitiatieven waren echt super. Dat mogen ze van mijn part ieder jaar doen. Verder vind ik ook de Sportawards een topinitiatief. Vooral voor de jeugd dan. Het is niet evident je favoriete sport te combineren met studies en/of werk. De erkenning die ze op deze jaarlijkse bijeenkomst krijgen, geeft hen een duwtje in de rug. En dat verdienen ze.”
Auteur: Britt Sterckx
Fotografe: Lotte Hendrickx
