Schrijven is nooit een opdracht. Het is altijd een privilege. Neem nu dit stukje.
Herinner jij je nog die koude dagen aan het einde van januari? Bescheiden sneeuwtapijtjes en de snijdende wind moesten ons overtuigen dat de winter in het land was. Ik weet het nog goed omdat ik in die periode telkens wat smalend naar het journaal zat te kijken hoe die dappere Bosbrossers de regen, wind, sneeuw en vrieskoude trotseerden om te gaan betogen tegen de opwarming van de aarde. Zin voor ironie heeft ze wel, onze moeder natuur. Maar dat neemt niets weg van het hartverwarmende idealisme dat deze millennials luidkeels verkondigden. Ik bewonder hen, ik betrap er mezelf namelijk op dat ik veel moeilijker te mobiliseren ben … en al zeker in de winterkoude. Nope, geen fan van Jack Frost of Elsa de ijskoningin hier.
Geef mij dan maar de lente. De wederopstanding van Demeter, die vol vreugde Persephone verwelkomt na haar verblijf in de onderwereld. Een feest van ontpoppende knoppen en bloemen. Sta me toe dat ik mezelf hier alvast even afrem alvorens ik begin over het ontluiken van voorjaarsliefde en nieuw leven in het broze zonlicht. Dat zou ons te ver brengen op het steile pad van stereotiepe platitudes. Ik beeld me altijd in dat het bij het aanbreken van de lente was dat Jean de la Fontaine van achter zijn schrijftafel door het raam de tuin in keek om één van zijn vele fabels te schrijven. Een weids uitzicht waarin krekels, mieren, raven en vossen door de tuin huppelden.
Dat maakt de cirkel rond. Schrijven is een privilege. Dat zal Jean ook gedacht hebben toen hij zijn tijdsgenoten een spiegel voorhield in de vorm van de eenvoudige vertellingen waarin dieren de menselijke moraal in vraag stelden. Misschien is het tijd voor nieuwe fabels, maar zonder die belerende moraal van vandaag. Over hoe de vos en de raaf in plaats van elkaar te benijden, in elkaars armen, elkaar stukjes kaas voederen. Een nieuwe spiegel van verbondenheid die we onze eigen stad kunnen
voorhouden, in haar eigen digitale fabeltjeskrant, in handen van de wijze uilen van TienenTroef. Want daarin staat precies vermeld, hoe het met ons Tienen is gesteld. Echt waar? Echt waar! Want Tienenaars zijn net als mensen, met dezelfde mensenwensen, met dezelfde mensenstreken, dat staat allemaal in de krant, van TienenTroefLand.
Auteur: Alain Van Den Broecke
Foto: LOHX Photography
