8 maart…internationale vrouwendag. Moet dat nog wel gevierd worden? Zitten we nog altijd in het stadium dat de wereld eraan herinnerd moet worden dat vrouwen gelijke rechten verdienen, zeker als het gaat om thema’s zoals economische zelfstandigheid, empowerment, seksueel geweld, zorg en arbeid, discriminatie en racisme? Is dat nog nodig in 2019? Ik denk dat het zeker nog een serieus work in progress is en dat vrouwen zich nog op alle manieren elke dag opnieuw moeten bewijzen. En dan mogen we ons, hier in het Westen, nog heel gelukkig prijzen dat we hier geboren zijn en dat we de kansen krijgen die we hebben.
Al geloof ik stellig dat we, als vrouw, nog steeds dubbel zo hard moeten werken om au serieux genomen te worden. Zeker in de ‘harde’ zakenwereld, waar mannen je nog steeds eerst helemaal uitchecken, alvorens ze luisteren naar wat je te vertellen hebt of het nog altijd beter denken te weten. Een wereld, waar je als vrouw, ’s avonds in het benzinestation nog steeds wordt nagefloten, alsof je een duif bent die moet worden binnengehaald. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben, want dat zou leiden tot weer praten over mannen en het gaat hier vandaag tenslotte over de vrouwen #metoo
Waar ik het wel wil over hebben is over vrouwen die mekaar steunen. Er wordt vaak gezegd dat vrouwen mekaar het daglicht in de ogen niet gunnen en constant in concurrentie gaan met elkaar. Dat we ons niet eens opmaken of om mannen aan te trekken of, zoals het eigenlijk is, om ons beter in ons vel te voelen, maar om andere vrouwen te overtroeven. Misschien, als ik eerlijk ben, is dat ook wel zo voor een fase in je leven en is het een groeiproces in het vrouw zijn. Van zodra je vrede neemt met wie je bent als vrouw en weet waar je voor staat en waarin je gelooft, merk je dat je gesteund wordt door een heel netwerk van vrouwen die ook tot die conclusie gekomen zijn.
En dat zorgt voor een hele nieuwe dimensie in je leven- #girlssupportinggirls is belangrijk. Zeker in een insta-perfecte wereld, waarin we het laten lijken alsof we het allemaal voor mekaar hebben, terwijl we allemaal ploetermoeders zijn, met was die nooit in de kast geraakt. En ook al lijkt ons leven perfect op sociale media, toch heb ik het gevoel dat we nog nooit zo eerlijk zijn geweest tegen elkaar. Ik heb zoveel gesprekken over de rauwe waarheid, die zonder schroom gedeeld wordt. En dat zorgt ook voor verbondenheid, samen ploeteren om alle rollen te vervullen die ons zijn toegekend en vooral de rollen die we onszelf hebben opgelegd.
Dit gevoel wordt voor mij nog versterkt in onze stad tegenwoordig, want we zijn toch wel een stad waarin vrouwen een belangrijke rol spelen in het beleid. Ik denk, los van alle politieke overtuigingen en andere allerhande meningen, dat we terecht fier mogen zijn op het feit dat we een vrouwelijke burgemeester hebben (slechts 48 op 308 gemeentes hebben dit), een vrouwelijke algemeen directeur, een vrouwelijke financieel beheerder, een vrouwelijke bibliotheek directeur, een vrouwelijke UNIZO voorzitter, een vrouwelijke voorzitter van de handelsvereniging, een vrouwelijke HORECA voorzitter en tal van vrouwelijke ondernemers, werknemers, huismoeders, vrijwilligers en ambtenaren die Tienen levend houden en die ook tot de conclusie gekomen zijn dat empowerment ons alleen maar vooruit kan helpen.
Ik denk niet dat ik bevooroordeeld ben als ik zeg dat vrouwen praktischer en progressiever van aard zijn dan mannen, en misschien ook andere accenten leggen die wel eens een verschuiving zouden kunnen veroorzaken. Er zitten heel wat powervrouwen in dit kleine stadje en het enige wat we als vrouwen voor elkaar kunnen doen, is mekaar steunen in wat we doen in plaats van elkaar te benijden. Dus geef vandaag maar een extra shoutout naar al die badass vrouwen in je leven. Want in een wereld waar je alles kan zijn, wees eerst en vooral lief voor elkaar.
Who runs this city? We do…
Auteur: Lisa Marie Vrancken
