In mei legt iedere vogel een ei. Maar deze vogel besloot dat ei nog even op te houden en ermee naar New York te vliegen. Mei stond dus helemaal in teken van weerbarstige steunkousen, een Empire State of Mind, stiekeme foto’s van de reisgezel die niet zo’n fan was van poseren, heerlijke fusion Num Pang broodjes (waar ik de rauwe en perfect gepekelde groentjes helaas tussenuit moest pulken), een vegan ontmaagding, het spotten van de auto van de Kardashians, metrodoolhoven, de daarbij horende pijnlijke voeten (en ook wel de niet te missen urinegeur), het dopen van die voeten in het warme zand van Coney island, met de hoogste urgentie én met pijnlijke zanderige voeten de zonnige boulevard van Coney Island aflopen op zoek naar een toilet, en slapeloze nachten vanwege de Australische buurvrouw op leeftijd, die met haar overdreven geronk onze verdieping deed daveren.
De malfunctionerende zwangerschapstest (of urinestraal)
In 2017 besloot de niet-zwangere ik (hmm, klinkt sinds zwangere Guy ook als een artiestennaam) samen met collega-vriendin Britt van TienenTroef hometown Tienen voor gezien te houden en (tijdelijk) uit te wijken naar de stad der steden New York. Maar toen de vluchten en het verblijf uiteindelijk eind 2017 geboekt waren, bleek ik toch zwanger te zijn.
Ik had nochtans zo een standaard zwangerschapstest voor de boeking gedoopt met een krachtige straal (en dat doet me eraan denken dat mijn inmiddels geboren dochter komende zondag door de pastoor in Tienen met water wordt gedoopt), die zwangerschapstesten zijn dus niet te vertrouwen! Of ik dien eerder ‘s avonds op de stick te plassen, zoals mijn zus fijntjes opmerkte…. Toptip van de maand dus voor die andere nitwits onder ons.
See New York and die
Soit, ik besloot New York niet te laten schieten en die stad nog een laatste keer te beleven gewoon als Kim, en niet als mama. Ik was er al een keer eerder geweest (na jaren zagen tegen het toenmalige lief, die nu mijn man heet) en compleet in zwijm gevallen voor (zo goed als) alles wat ik er zag. Ik durf me ergens zelfs te vergelijken met wat ik als de essentie van New York beschouw: chaotisch, een hoog don’t care gehalte, om dan even snel te veranderen in dé drama queen bij uitstek, maar met een enorme lust for life en alles wat daarbij hoort. Zoals geweldig eten (Smorgasburg!). En dus al zeker mashed potatoes. Maar zo zal iedereen zich ergens wel kunnen vinden in deze metropool.
En over drama gesproken, de aanleiding die de hubbie overtuigde om met mij mee naar New York te reizen, waren de aanslagen in Parijs in november 2015. In de trend van see Naples and die zou ik ‘in deze tijden’ niet gerust zijn tot ik New York zou beleefd hebben. Ironisch genoeg werd Zaventem (en Brussel) op haar beurt enkele dagen voor ons toenmalige vertrek in 2016 vreselijk getroffen door de inmiddels beruchte terroristische aanslag.
Dwangbuis vermomd als steunkousen
Begin mei was het dan toch opnieuw zover, Britt en ik vertrokken vroeg in de ochtend per trein van Tienen naar Zaventem. Mijn lichtjes knikkende knieën (de omstandigheden van het vorige vertrek waren toch een beetje in mijn kleren gekropen en daarnaast droeg ik al ongeveer vijf maanden mijn babybolletje) zaten goed vastgesnoerd in de steunkousen die ik op licht aandringen van mijn mama nog snel bij de apotheek ben gaan halen.
Wanneer je als zwangere vliegt, heb je namelijk meer kans op spataders en tromboses, steunkousen zouden dat risico indammen. Maar bestel ze wel tijdig bij de apotheek, want dit soort kousen moeten op maat gemaakt worden en dat kan dus wel eens een tijdje duren! En zorg dan ook dat je je eigen maten reeds hebt opgemeten, of het kan wel eens een gênante vertoning in een drukbezochte apotheek worden (cfr. mijn vertoning). Ik had wel geluk en was nog op tijd om de kousen nét voor vertrek te ontvangen.
Ik heb in ieder geval geen trombose of spataders opgelopen. Verder waren de steunkousen ongelooflijk warm op het vliegtuig en had ik enorm veel moeite ze aan te krijgen. Niet eerder had ik zo een spannende situatie meegemaakt, ahum. De huidskleurtint was in ieder geval de juiste keuze, de kousen zagen eruit als ordinaire panties. En dat werd onlangs nog eens bewezen toen ik op zoek was naar die niemendalletjes in mijn kleerkast die even drukbevolkt aanvoelt als New York. Pas na heel wat minuten trekken en zweten had ik door dat ik me in mijn steunkousen aan het murwen was…. .
Zwangerschapswalhalla?
Ik heb New York als zwangere vrouw op een heel aangename manier beleefd. De mensen waren echt enorm vriendelijk bij het zien van mijn bolle(re) buikje. Jong én oud leek het vanzelfsprekend te vinden om hun metrozitje aan mij af te staan (daar kunnen ze in België echt wel nog iets van leren) en lange wachtrijen waren niet aan ons besteed. Zelfs in het Hard Rock Café op Times Square kregen we voorrang… . Bijkomende citytrip tip: zoek een reisgezel uit die zwanger is, of bind een kussen voor je buik. Om nog niet te spreken van de leuke foto’s van je zwangere buikje in New York, baby!
Wanneer het wandelen wat te zwaar werd, was er altijd het enorm uitgebreide metronetwerk. Of we sprongen dan op de fiets, zoals we deden in Central Park. Je kan ook lekker doorzakken op een stoeltje van de ferry naar Staten Island met geweldig zicht op Manhattan en het Vrijheidsbeeld. De Brooklyn Bridge blijft wel een lange brug om overheen te wandelen, dus doe dat dan bij zonsondergang. Het prachtige decor zorgt voor wat afleiding van de varkenspootjes en je zal op dat uur ook geen vapeurs ondergaan. De eetmogelijkheden zijn daarnaast oneindig, zowel voor vegans zoals Britt als voor zwangere vrouwen.
In de meeste restaurants in New York krijg je een gratis kan water, maar zelfs in het hotel hostel dat we hadden geboekt gaf de host mij een flesje water bij het aanschouwen van mijn zwangere buik. Hotel HOSTEL ja, want op moment van boeking was ik dus in de waan niet zwanger te zijn en hé New York is echt wel duur. Dat was waarschijnlijk achteraf gezien een ongelukkige zet. We moesten enkele trappen oplopen met onze bagage op de arm, een lift was niet aanwezig. De host bood wel aan mijn bagage te dragen. De locatie was nochtans super (de Bowery in Manhattan), het verblijf was proper, de hosts waren vriendelijk, maar de kamers (barakjes eigenlijk) waren gigantisch klein en hadden een open plafond… .
Apneunachten
Dat laatste is enorm vervelend wanneer je een mollige, zeer lijfelijke, Australische dame op leeftijd en vooral mét slaapapneu in het barakje naast dat van jou hebt liggen. Britt en ik zijn van miserie een avond in de living van het verblijf gaan crashen, de starende mannelijke gast was nog altijd te verkiezen boven de aardbeving die de Australische dame bij elke ademteug veroorzaakte.
De zoveelste apneunacht vereiste echter de terugslag van een tsunami en daarbij kwamen de gratis flesjes water wel van pas. Bij terugkomst van haar nachtelijk toiletbezoek keek Britt dan ook zeer verbaasd naar de natte vloer en deur van mijn buurvrouw. Ik heb al vaker gezegd dat mikken niet mijn sterkste kant is, maar een groot deel van de tsunami is toch op Australië terechtgekomen. Daarmee was de apneu helaas niet overwonnen… .
Cadeautje bij thuiskomst
Enkele dagen na thuiskomst was het Moederdag. Ik kon ons meisje al enige tijd in de buik voelen, maar mijn man heeft haar pas voelen bewegen op Moederdag, en dat vond ik toch wel een speciaal moment. Eentje waarvan we de datum dankzij die speciale dag niet vlug zullen vergeten. Of ik toch niet, want mijn man was het eigenlijk al vergeten… .
Een ander cadeautje ontving ik van een kindje dat ik tegenkwam in de Hema in Tienen. Pas in mei kreeg ik de ultieme bevestiging (want komende uit een kindermond) dat ik er zwanger uitzag. Het kind zei namelijk tegen zijn mama dat mijn buik dik was. Niet ik dus, maar de buik! En dat kan niets anders betekenen dan de erkenning van mijn zwangere status, toch?
Visiting New York
Het is geen publiek geheim dat onze hoofdredacteur wild wordt van New York, en anders moet je punt 4 en 5 van dit artikel nog eens nalezen. Wie graag wat tips van een Tiense local naleest over New York, kan dus best zijn Facebook groep Visiting New York checken. Een maand voor Britt en ik afreisden, liep hij trouwens ook in diezelfde stad rond. TienenTroef zond m.a.w. zonen en dochters uit naar grote broer Newy York!
Weliswaar in koudere temperaturen, en dat is ook eigen aan New York. Het weer valt wat moeilijk te voorspellen en kan nogal van de wispelturige (en eerder ook extreme) aard zijn. Rond Pasen kan je al veelvuldig de zweetdruppels zitten wegvegen, of nog uitglijden over spekgladde bevroren stoepen. Britt en ik hadden dan weer zeer aangenaam zomers lenteweer begin mei, terwijl mijn nicht – die maar enkele dagen later in New York arriveerde – vloekte op het kille regenweer.
Verder kan ik je nog enkele specifieke tips meegeven om als zwangere (veiliger) te vliegen en te citytrippen:
- Vraag een attest van je gynaecoloog waarin staat dat je toestemming hebt om te vliegen (om mogelijke discussies te vermijden, maar ook om zeker te zijn dat je kindje klaar is voor zo een vlucht)
- Bestel tijdig steunkousen
- Wandel af en toe rond in het vliegtuig
- Boek een kamer met dichte plafonds
- Boek een kamer in een verblijf mét lift
- Wacht niet te lang met een toiletstop!
Auteur & foto’s: Kim Rutten
