Dag weetikveel in soft lockdown

Dag weetikveel in soft lockdown. Ik gun mijn rug en benen wat welverdiende rust en laat me doorzakken op de keukenstoel. Onheilspellend gekraak en een vreemde sensatie onder mijn billen is wat volgt. De dochter heeft (letterlijk) achter mijn rug, en in de tijd dat ik naarstig voor het werk aan tokkelen was, een heuse verzameling aan vanalles aangelegd. Ik pluk de hard geworden korsten brood, de minivorkjes die doorgaans tot haar theeset behoren, en de scherpe pastapiemeltjes van een eerder speelexperiment tussen mijn billen vandaan. Ik begrijp nog minder hoe ze vrouwen ooit zover gekregen hebben strings te dragen. Misschien voelt zo een flosdraad nog nét wat aangenamer aan dan de vermaalde brokken. De dochter kijkt beteuterd naar haar verzameling en met grote ogen naar mijn bips.

You were a child
Crawling on your knees toward him
Making momma so proud
But your voice is too loud
We like to watch you laughing
Picking insects off of plants
No time to think of consequences

Haar zelf geconstrueerde wereld werd onverbiddelijk verpletterd, maar ze blijft niet bij de pakken zitten en trekt me aan haar plakhandjes mee naar buiten, een volgend universum binnen. Beertjes bewaken de toegangspoorten  down to earth. Haar verwondering werkt aanstekelijk, haar verwerping entertainend. De Stadsakker is een goede voedingsbodem voor beide emoties. My moodswing baby. Paardenbloemen zijn haar favorietjes, maar niet wanneer hun minuscule blaadjes blijven kleven aan haar kleine vingertjes. Ella-Noor is geen fan van vuile handen. Of voeten. Dat heeft ze niet van mij. De boomschors aan het speeltuintje gooit ze als confetti de lucht in. Er is een feestje gaande in dat hoofdje van haar. Ik wil graag meedoen, maar heb nog wat extra duwtjes richting vrolijkheid nodig.

Control yourself
Take only what you need from it
A family of trees wanting to be haunted
Control yourself
Take only what you need from it
A family of trees wanting to be haunted


Ook daarvoor leent de Stadsakker zich gelukkig als vruchtbare omgeving. Ja hier gaan we weer. Mijn ode aan die groene oase in onze stad is nog niet uitgezongen, ik laat ze uit volle borst over de wei schallen. De aanblik van omgewroete aarde werkt bizar genoeg helend. Back to the roots. Het doet me denken aan sterke en gedecideerde handen. Iemand weet tenminste wat hij moet doen. Boer Wannes heeft ongetwijfeld een gelukkige vrouw thuis wachten. Deze hideaway is het meest reële plekje in mijn quarantainewereld,  maar voelt net door die rustgevende werking in hoofd en omgeving wat onwerkelijk aan deze coronaperiode.  Free your mind, and the rest will follow. De meezinger van En Vogue galmt door mijn hoofd wanneer ik met mijn tenen het lange gras streel.

The water is warm
But it’s sending me shivers
A baby is born
Crying out for attention
Memories fade
Like looking through a fogged mirror
Decisions too
Decisions are made
Decisions are made and not bought
But I thought this wouldn’t hurt a lot
I guess not

En zo simpel is het. Simpele oplossingen zijn vaak de moeilijkste om je aan over te geven. Maar ik laat elke avondwandeling meer los. Ik laat los en omklem het handje van mijn dochtertje nog wat sterker. “Don’t worry about the future”, is wat Baz Luhrmann ons toezingt. “Or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing Bubble gum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind. The kind that blindsides you at 4 p.m. on some idle Tuesday.” Mja, iets zoals een langdurige quarantaine vanwege Corona. Niks aan te doen. Niet te controleren. De wandelingen ontwarren langzaam mijn hoofd. Ik voel me soms zelfs vrijer als voor de lockdown. Dat is not done zeker om deze dagen uit te spreken? Maar het mag wel eens afgelopen zijn. Ik mis alle gemiste momenten bij familie en vrienden.

Onze laatste wandeling brengt ons via de Kabbeekvest naar de lockers aan de Carrefour. Hoogtepunt van mijn dag: mijn pakjes zijn gearriveerd. We lopen een oudere man voorbij in hotpants. Het gaat hem nog goed af ook. Wat een strakke gebruinde benen. De pijp waar hij aan zit te zuigen past er wel wat minder bij. Ik gniffel en betrap me op een oude gedachte. ‘Marginaal Tienen’. Wanneer we terug naar huis lopen, komen we één van de buurmannen tegen. Zoals dat nu deze dagen gaat, maken we tijd om een praatje te slaan. Op 1,5 meter afstand natuurlijk. De dochter is het uiteindelijk beu en trekt me verder. Bij aankomst thuis merk ik dat de gulp van mijn broek wagenwijd openstaat. De die dag gekozen onderbroek laat helaas weinig aan de verbeelding over, en tijdens de lockdown heb ik alles de ‘kans’ gegeven wat te groeien. Ik verdenk de buurman de gedachte ‘marginaal Tienen’. Hopelijk heeft hij wel iets goed te zeggen over mijn haarband.

 

 

Auteur: Kim Rutten

Foto’s: Kim Rutten

Lyrics: MGMT – KIDS